Een zalige Kerst!

Lieve vrienden, 

Het regent pijpenstelen, ons huisje loopt stilaan leeg, gedachten gaan uit naar familie en vrienden... maar ondanks dit alles is het ook hier bijna Kerstmis! Het wordt dit jaar een speciale Kerst, anders dan alle anderen. Door het in een vreemd land te beleven valt het me namelijk op hoezeer Kerstmis een familie- en traditiegebeuren is. Elk land, en daarenboven elke familie, heeft zo zijn eigen gewoontes om dit feest van licht, vreugde en liefde samen te vieren. Dat is althans wat onze vele gesprekken hierover hier in huis ons leren. Heel interessant en verrijkend te horen hoe verschillend mensen dit kunnen vieren: verschillend en tegelijkertijd een in de boodschap die ze hiermee belichamen. Ik weet niet meer waar, maar las een van de voorbije dagen de volgende gedachte, die me diep raakte. Wat ziet God wanneer Hij vandaag naar de wereld kijkt? In welke wereld wil Hij werkelijk aanwezig zijn? Wel, als ik denk aan al die families, vrienden en zelfs onbekenden die op kerstdag verenigd zijn, dan denk ik dat God wel even glimlacht en oprecht gelukkig is met dit hoopvolle beeld... En dan kan ik de gedachte in deze popsong enkel ten volle beamen: "I wish it could be Christmas every day!"

Ik wens jullie allen dan ook een dergelijke Kerst toe, waarin je mag genieten van elkaars aanwezigheid, gedragen door de liefdevolle aanwezigheid van een pasgeboren Kind in ons midden! 

Hoe ga ik mijn Kerst hier vieren? Wel, ik heb nog een halve dag werk te gaan, en dan is het ook voor mij even kerstvakantie, dan ben ik vrij tot en met de 1e januari! :-) Ik kijk hier echt naar uit: net zoals al mijn collega's voel ik echt dat het tijd is om er even helemaal uit te zijn, om even de knop te kunnen omdraaien. Wat best moeilijk is, wetende dat velen van onze clienten een minder vreugdevolle, of zelfs helemaal geen, Kerst zullen hebben. Maar we hebben het allemaal nodig, om er in het nieuwe jaar weer volledig te kunnen invliegen! Dus ik troost mij met de gedachte dat het in die zin ook hen ten goede komt...

Maar goed, maandagnamiddag vertrek ik dan samen met mijn enige huisgenoot die ook hier blijft naar de universitaire parochie, waar we een paar dagen zullen logeren en de kerstdagen doorbrengen met de jezuiet die dit runt, en met alle studenten die niet naar huis gaan. We hebben geen idee wat er op het programma staat, afspraken maken lijkt nogal moeilijk, maar hopen daar mooie dagen te beleven! We zijn in elk geval al heel erg dankbaar voor de uitnodiging die we kregen, dat we daar zomaar mee Kerst mogen gaan vieren. Daarna zullen we een paar dagen thuis zijn, en enkel leuke, kerstachtige dingen doen, hebben we onszelf beloofd! Zo plannen we naar de cinema te gaan, een dagje de bergen in te trekken, gezelschapsspelletjes te spelen, een aantal mensen uit te nodigen, films te kijken, ... Allemaal ontspannende dingen, die op het eerste zicht zo banaal lijken, maar waar we anders niet echt tijd voor hebben, dus nu eigenlijk echt naar uitkijken. De 31e trekken we dan tenslotte nog voor 2 dagen naar Liverpool waar we onze co-gemeenschap van JVC-vrijwilligers gaan opzoeken, om met z'n zessen het nieuwe jaar in te gaan. 

Zoals ik dus al zei: een Kerst heel anders dan de andere, maar eentje die ik zeker niet snel zal vergeten, en die me veel verrassingen en mooie momenten zal opleveren denk ik.
Laat me tenslotte afsluiten met de volgende kerstreflectie die ik de voorbije week tegenkwam bij het opstellen van de bibliotheek voor Boaz. Ze raakte me diep, vooral wanneer je weet dat de vorm van het document echt waarheidsgetrouw is. Ik heb ondertussen heel wat dossiers gelezen, en dit is effectief de wijze waarop een asielaanvraag wordt geweigerd. Het is op basis van dergelijke redenen dat een afwijzing wordt gebaseerd. Als je het mij vraagt: vreselijk en onmenselijk. 

Veel liefs,
waarschijnlijk pas terug volgend jaar!

Benedicte

Although not quite on the scale of Wikileaks, Free Movement can today publish a confidential leaked document from the UK Government. It is entirely in keeping with the traditional Home Office practice of bundling as many immigrants out of the country during public holidays (“Your lawyer is on holiday? Shame…”). More similar documents for other major figures have been promised for after Christmas by the same source.

Dear Jesus,

You have applied for asylum in the United Kingdom and and asked to be recognised as a refuge under the 1951 Convention Relating to the Status of Refugees (Geneva Convention) on the basis that it would be contrary to the United Kingdom’s obligations under the Geneva Convention for you to be removed from or required to leave the United Kingdom. You claim to have a well founded fear of persecution in Palestine. Your application has not been considered by the Secretary of State personally but by an official acting on his behalf.

In your interview you had difficulty explaining the reasons you claim to have suffered persecution. You claim to have suffered persecution because you are descended from David. In the alternative it is because you are the son of God. It is noted that in your screening interview you named Joseph and Mary as your parents. You also claim to have suffered persecution because of your preaching activities.

It is considered that even the basic personal information you have provided about your family is inconsistent and therefore casts doubt on your entire claim. It is further noted that you have failed to provide birth certificates or other documents that might be expected to prove you are descended from David or that you are the son of Mary, Joseph and/or God. While it is accepted that asylum seekers may have difficulty producing documentary proof, you claim to have 11 close supporters who could easily send you such documents.

Because of your family background you claim to have narrowly avoided being killed soon after birth when a local warlord called Herod ordered the slaughter of the innocents. It is noted that some country information sources confirm that such an event took place. However, your claim to be the intended victim is rejected. If you had been the intended victim and Herod was as powerful as you claim then you would be dead by now. It is implausible that you could have escaped in the way that you claim. This aspect of your account is rejected as being implausible.

It is noted that you and your family fled Herod’s territory. If you were a genuine refugee you would have claimed asylum in the first safe country. This casts further doubt on the veracity of your claim.

You claim to have been involved in a number of extremely implausible events, including walking on water and moving a very large boulder while technically dead. Your representative, a qualified and accredited Church of England adviser, submitted that these miracles are allegorical and are in fact complex metaphors. It is noted that you make no such claim yourself. These aspects of your claim are rejected and undermine your general credibility. It is noted that you claim that these events exacerbated your persecution. As the events are rejected, so too is your claim to have been persecuted because of

them.

It is noted that you claim to have travelled to the UK on a previous occasion with Joseph of Arimathea. As your representative conceded the dates simply do not add up. Further, if you had travelled to the UK previously you have not explained why you did not claim asylum previously. If you were genuinely in fear of your life because of your family background it is reasonable to have expected you to claim asylum at the earliest opportunity. This casts further doubt on the veracity of your claim.

It is further noted that your fear is of the Pharisees. They appear to be non-state actors. It is therefore considered reasonable that you relocate within Palestine. Further, it is considered that you have failed to avail yourself of the protection of the local authorities and therefore that you will have a sufficiency of protection if you are returned. You claim that Pilate ‘washed his hands’ of you but this does not indicate an inability on the part of state authorities to offer protection, the test established by the case of Horvath.

Your claim for asylum is rejected. You are requested to leave the UK. If you do not leave voluntarily your departure will be enforced.

Yours etc

Happy Christmas all, and see you again in the New Year, I hope.

Als er licht zou zijn, zou je het zien?

Lieve vrienden,

Je kan er hier niet langer om heen: Kerstmis is in het land!  Ik dacht dat we in Belgie best goed waren in de (excuses voor het woordgebruik) ´uitbuiting´ van Kerstmis, maar... het is echt nog niets vergeleken met het hele gebeuren hier! Het blijft me telkens weer verbazen, hoe Kerstmis hier echt "a big deal" is, ongelooflijk! Kerstbomen worden hier al begin december tevoorschijn getoverd, eind november gaan de kerstlichten aan in de hele stad, met een officiele ceremonie, zelfs op gewone weekdagen zijn de kerstmarkten bijna niet toegankelijk wegens de overvloed aan kerstshoppers, en overal, ja echt overal, klinken kerstliederen. 

Op het eerste zicht een ver doorgedreven commercialisering en afvlakking van de eigenlijke betekenis van Kerstmis. En toch... hoe vreemd het ook mag klinken, ben ik daar niet zo zeker van. Ik moet namelijk toegeven dat ik nog nooit zo sterk naar kerstmis heb toegeleefd, en me nog nooit zo bewust ben geweest van het wonder van deze gebeurtenis als hier dit jaar. Naast de maand van de kerstmarkten is december hier namelijk ook de maand van de ´Christmas Carols´. En lieve vrienden... dat is een fantastische uitvinding! Ik geef het hier niet al te snel en al te vaak toe aan mijn Britse vrienden, maar dit is echt iets dat we in Belgie missen, en waar ik mijn Britse vrienden heel dankbaar voor ben! De hele maand lang kan je in alle mogelijke kerken verschillende ´Carol services´ bijwonen, zelfs tijdens de lunchpauze als je werk je dat toelaat. Een dergelijke dienst bestaat hoofdzakelijk uit kerstliederen, die door een koor en orkest worden gezongen. Maar, en dat is net het mooie en overweldigende aan dit hele gebeuren: het is geen concert, maar een dienst, wat betekent dat je ook als ´bijwoner´ echt meezingt, en liefst nog uit volle borst! Ik wist echt niet wat er gebeurde toen ik dit vorige zondag voor het eerst ervaarde. Zo overweldigend, zo vreugdevol! Iedereen staat ook recht tijdens het zingen van deze liederen, in een heel respectvolle sfeer. De bisschop formuleerde duidde dit heel mooi tijdens de dienst: we staan recht want we zijn hier niet voor onszelf, maar voor God, en hebben Hem vanavond niets anders aan te bieden dan onze stem en ons gezang. Eenvoudig, en toch zo sterk! En af en toe wordt dit dan onderbroken door een bijbellezing, een gebed, een homilie of een korte gedachte. Dit maakt het tot niets anders dan een anderhalf uur lange meditatie op, en viering van, het hele kerstgebeuren. Echt de moeite! Zoveel zelfs dat ik mezelf na de eerste dienst beloofde om er zoveel mogelijk bij te wonen. :-) Voorlopig staat de teller op twee, maar ik hoop er hier nog wat aan toe te voegen de komende week. De tweede was in zekere zin nog betekenisvoller dan de eerste: het was een dienst ´by candlelight´. Niet alleen werd daar gezongen over Christus als licht van de wereld, het werd er ook heel visueel verbeeld...

Ik wil jullie dan ook graag om af te sluiten enkele gedachten meegeven die mij in deze diensten geraakt hebben en mij de voorbije week hebben beziggehouden. 

-Ik was me nog nooit zo bewust geworden van dit feit: Christus kwam in de wereld als een vreemdeling, een ´refugee´. Er was geen plaats voor Hem in de herberg, Hij werd overal geweigerd. De realiteit hiervan raakt me waarschijnlijk zo hard dit jaar door mijn werk hier. De treffende gelijkenis met de situatie van al onze clienten overviel me... Ze zijn niet welkom, niet in hun eigen land, en niet in het land waar ze hoopten hun toevlucht te vinden. Overal verworpen worden, we kunnen het ons alleen maar proberen voor te stellen, maar de impact ervan overstijgt elke verbeelding denk ik. Maar vanuit het contact met onze clienten, met deze realiteit, voel ik enkel nog meer dankbaarheid voor het mysterie van kerstmis. Dit alles heeft Hij doorstaan om ons verlossing te brengen... 

-Voor wie de hele commercialisering wat op de heupen begint te werken, is deze gedachte wel mooi. Ook al kunnen velen overdrijven met hun kerstversiering, ze brengen wel letterlijk het licht in de wereld... 

-Tenslotte nog twee vragen die ons gesteld werden tijdens de dienst, en die me heel sterk bijblijven... 

 "Als er licht zou zijn in je leven, zou je het zien?"

"Als er een God is die je begrijpt, zou je Hem dat toelaten?"

Twee zinvolle vragen denk ik in de voorbereiding naar Kerstmis!

Tot volgende week vrienden, ik kijk met jullie uit naar het licht!

Benedicte

Ps: Hier een aantal van mijn favoriete carols, om jullie een beetje in de sfeer te laten komen! :-) Luister ook vooral naar de tekst!

http://www.youtube.com/watch?v=7eBPil1Ep5Q

http://www.youtube.com/watch?v=fPPRtLZ-amc

http://www.youtube.com/watch?v=8xgyfXP96mA

En de Sint bracht... the Guardian Charity Award!

Lieve vrienden, 

Op deze zondagmorgen stuur ik jullie koude groeten uit Manchester! Het is hier nog niet aan het sneeuwen, maar wel al bitter koud. Hebben jullie daar al sneeuw? Stuur ze dan maar door, ik wacht er op! :-)

Ongelooflijk hoe snel de dagen en weken hier voorbij vliegen. Ik heb het gevoel hier nog maar net te zijn, en toch zijn er al 3 maanden voorbij! Tegelijkertijd begin ik stilaan wel de uitdaging van de doorzetting te voelen. De eerste weken en maanden is alles nieuw, spannend en geweldig. Maar de echte uitdaging begint maar wanneer het nieuwe er wat af is, en de routine haar weg begint te vinden... Zo worstelde ik deze week wat met mijn rol als vrijwilliger in de organisatie. Het is soms best frustrerend om deze positie in te nemen: voortdurend alles moeten vragen, weinig zelf kunnen beslissen, gewoon uitvoeren wat men van je vraagt, en taken toegewezen krijgen die op het eerste zicht weinig zinvol zijn. Dit voor een tijdje volhouden is best haalbaar, maar ik begin nu de waarde en de uitdaging van de lengte van ons programma te zien. Het is de kunst om ook daar waar het niet meer zo nieuw en uitdagend is, toch elke dag weer het mooie te kunnen zien en de zin ervan te ontdekken!

Maar geen nood, er blijven toch steeds verrassingen en mooie momenten op mijn pad komen! Het hoogtepunt van deze week was zeker en vast de komst van de Sint. Samen met een huisgenootje had ik er mijn missie van gemaakt om zowel hier in huis als op het werk de Sint bekendheid te geven! Want het kan heel stom klinken, maar het deed me echt hel raar om heel die sfeer van Sinterklaas te missen. Voor het eerst miste ik echt een beetje ons Belgenlandje... Dus heb ik het dan maar zelf in handen genomen en overal Sint gespeeld! We hebben ons echt geamuseerd: alle winkels afgegaan om te proberen het traditionele 'Sint-snoepgoed' te vinden, brieven schrijven in naam van de Sint om hen te vragen hun schoen te zetten, en dan de dag zelf het huis en het bureau op het werk vullen en versieren met lekkers. En vooral: telkens het hele verhaal en de hele traditie van de Sint uitleggen. Ik voelde me weer kind, maar beleefde er plezier aan!

Maar het mooiste moment kwam maar 's avonds, toen we weer thuiskwamen van het werk. We hadden er al heel de week zoveel over gesproken, dat onze Britse huisgenoten begrepen hadden hoe belangrijk dit was voor ons, en hoe jammer we het vonden dat het hier niet gevierd werd. Dus hadden ze ons als verrassing een cadeautje gekocht van de Sint! Dat gebaar vond ik echt zo mooi, het heeft me diep geraakt! Niet het cadeau zelf, maar het feit dat ze zo aan ons gedacht hadden, en hiermee toonden dat ze begrepen hadden hoe belangrijk het was voor ons. Dit was voor mij een staaltje van echt gemeenschapsleven! :-)

En hoewel de Sint hier gewoonlijk geen tussenstop houdt, heeft hij dit jaar voor Boaz toch wel speciaal zijn best gedaan... Dinsdag werden we officieel uitgeroepen tot een van de 5 winnaars van the Guardian Charity Awards 2012! We wisten het zelf al een tijdje, maar moesten het stil houden tot de officiele uitreiking die dinsdag plaatsvond. Een delegatie collega's was hiervoor uitgenodigd op een officiele ceremonie in Londen. De award wordt jaarlijks uitgereikt aan kleine organisaties die volgens the Gaurdian een belangrijke bijdrage leveren aan de samenleving, en in het bijzonder aan mensen in nood. Voor Boaz is dit een belangrijke erkenning, en een mooie kans om meer bekendheid te verwerven over het hele land. The Guardian kwam hiervoor zelfs filmen op onze werkvloer, dit filmpje kan je hier bekijken: 

http://www.guardian.co.uk/charity-awards/video/boaz-trust-charity-awards-winner-2012-video. 

Zo krijg je een idee van wie mijn collega's zijn, en zelfs 2 van onze clienten! We hopen allemaal dat dit positieve effecten zal hebben, en Boaz zal helpen om te blijven groeien en te blijven vechten voor onze clienten. Ze verdienen het!

Veel liefs!

Benedicte

My work at Boaz

Lieve vrienden, 

Warme groeten uit het koude Engeland! Ook hier is het beginnen vriezen, voorlopig nog zonder sneeuw, maar wel al aangekondigd... Wat apprecieer ik des te meer al wat warm is deze dagen! :-) 

Hopelijk kan ook onderstaande tekst wat hartverwarmend werken, het schrijven ervan werkte in elk geval vor mij op deze manier. JVC vroeg mij iets te schrijven voor hun nieuwsbrief over het werk dat ik doe, en ik moet zeggen dat het mij echt geholpen heeft om opnieuw te beseffen hoe dankbaar ik ben deel te mogen uitmaken van dit team, en gewoon dit werk te mogen doen. Of hoe een stap terugzetten je soms echt kan helpen om weer het totale plaatje te zien, en de waarde van de dingen te ontdekken...

Liefs!

Benedicte

To me my work at Boaz Trust can only be described as a gift: one of the most beautiful ones that I ever received. As Boaz Trust serves destitute asylum seekers I find here a great opportunity to explore and live the value of social justice. Every day again I enter the office with a smile on my face: feeling and breathing the air of a place where humanity reigns is such a blessing. At Boaz the clients are not just asylum seekers, but brothers and sisters, sharing the same humanity.

I will not deny that it can be very tough at times: you come across the most horrible stories of torture and inhumanity. More than once I struggled with the feeling 'that I really can not do this'. But precisely in these moments Boaz teaches me the most, by the way that all things here are grounded in faith and trust in God. Working here is for me therefore a gift, that makes me grow in faith, hope and love.

First of all it are I think the clients themselves who teach me what it means to really love and be loved. As I sit most of the time at the reception of the organisation I have lots of contacts with the clients. It is so beautiful and heart-warming to see how the bond of trust is growing. I try to make them feel welcome when they enter the door of the office, but I realize that often they give me so much more in return... a spontaneous hug, or some words right from the heart can really make my day!

How strange it may sound: beside that I even experience a lot of hope at this placement. I can only admire the power, the strength and the hope of our clients. Although I know that their experience goes beyond all imagination I often try to realize what they are going through: horrible experiences of persecution and torture in their home countries, having to leave all family and friends behind, being refused in a country where they had hoped being welcome, living in destitution, in a constant fear and uncertainty about their future, … When I see them, despite all this, still smiling and enjoying themselves during our activities, it makes me strongly believe that nothing is impossible if you have hope...

...and faith. Facing such inhumanity is a challenge of faith, but so much more a gift! I experience here every day that where there seems nothing but powerlessness left- no family, no home, no future- God is even more strongly present. I see this happening in our clients, but within the team as well. We start every day with a prayer, to ask for Gods presence, strength and love for the events of the present day. However powerless we still feel, we then can have trust, because it is not longer only we at work, but His power through us...

For this amazing gift of faith, hope and love:

thank you Boaz! :-)

Thank you community!

Lieve vrienden,

Hier ben ik weer! Er lijkt weer zoveel gebeurd te zijn in die twee weken tijd dat ik niet weet waar te beginnen... Eerst en vooral: hoe is het met jullie? Bedankt voor alle lieve berichten en mails, voor alle gedachten en gebeden. Ik doe mijn best om alles te beantwoorden, maar langs deze weg toch al even laten weten dat ik jullie in mijn hart meedraag, ook al laat mijn antwoord even op zich wachten!
Hier gaat alles best wel goed. Mijn highlight van de voorbije weken is onze gemeenschap hier denk ik. De residential die we twee weken geleden hadden was voornamelijk op het gemeenschapsaspect gericht, wat ons allen veel deugd gedaan heeft. Moeilijkere sessies waarin ons gevraagd werd om eerlijk uit te spreken wat ons ergert, waar we moeilijkheden mee hebben, maar ook heel mooie sessies waarin we alle positieve aspecten van de ander opsomden, hebben ons geholpen om als het ware een nieuwe start te nemen. We kwamen thuis met veel goede voornemens en ... geloof het of niet, het lukt ons zelfs om ze waar te maken! Het zit hem in kleine dingen, die echter stuk voor stuk een groot verschil maken, en je echt thuis doen voelen. Het doet zo'n deugd te zien dat de ander zijn spullen in de living opruimt, omdat jij voordien hebt gezegd dat je daar belang aan hecht. Of dat iemand spontaan komt aanbieden om je kamer te stofzuigen. Of dat administratieve taken gebeuren zonder dat je er zelf achter moet vragen. Deze kleine dingen kunnen me echt blij maken. Gewoon omdat ze voor mij een teken zijn dat er rekening gehouden wordt met de ander. Je doet het, omdat je weet dat de ander dit belangrijk vindt, ook al zie je er zelf niet het nut of de waarde van.
Deze kleine dingen maken het verschil, en maken momenten van pure vreugde en huiselijkheid mogelijk. Eenvoudige dingen als broeken kopen in Primark (de nationale kledingketen, wat te vergelijken met C&A of zo), cupcakes maken, een voetbalmatch kijken of een sjaal breien eindigen in niet te stuiten lachbuien en worden onvergetelijke momenten.
Ja, ook de simple lifestyle wordt hier verder geexploreerd! Het is onvoorstelbaar wat een vreugde en vervulling je kan vinden in het zelf creatief zijn. Ik sta er zelf versteld van... Sinds de residential zijn de 3 vrouwelijke gemeenschapsleden hier bekeerd tot de kunst van het breien, ik zou zelfs zeggen: goed op weg om een verslaving te ontwikkelen! :-) Ik had het nooit gedacht, maar ik vind het zelf zo rustgevend en tegelijk vervullend: je maakt zelf iets. Het hoeft allemaal niet spectaculair te zijn, het is gewoon wat je er zelf van maakt... Dit weekend is onze missie een adventskrans maken. En ja, het is een missie: in en vreemd land, niet wetende waar je al die dingen kan vinden, geen tuin waar je wat groen kan knippen, ... Maar we zijn goed op weg, met alles wat we vinden, een grote portie creativiteit, en vooral gewoon de vreugde van het samen te maken!
Oh ja, de reden waarom we per se een adventskrans willen: om te vermijden dat er nu al een kerstboom in huis zou worden gehaald! Het is onvoorstelbaar, maar het is hier nu al volop kerstmis. Kerstmarkten, kerstverlichting overal, kerstliederen in de winkels, bedenk het en het is er al. Ik die dacht dat het in Belgie soms al 'over the top' is, moet nu mijn idee toch wat bijstellen. Maar we hebben er de uitleg voor gevonden denken we: ze kennen hier geen Sinterklaas! Geen nood: ik maak er mijn missie van om deze traditie hier te verspreiden, en het leven hier wat zoeter te maken! :-)

Voor ik afsluit zou ik jullie nog even willen vragen om een van onze clienten in jullie gedachten en gebeden te houden, die hoogstwaarschijnlijk dinsdag terug op het vliegtuig wordt gezet richting Pakistan. Al twee weken lang wordt hij hier op een onmenselijke  manier behandeld, bijna als een crimineel, en zal hij ook op die manier worden teruggestuurd. Niemand verdient dit, zelfs je huisdier zou je niet op die manier behandelen...
Bedankt voor jullie medeleven!

Lieve groeten!

Benedicte

Home-less

Lieve vrienden, 

Long time no see! Geloof het of niet, ik heb het schrijven hier zelf best wel gemist. Mijn ervaringen met jullie delen, en jullie even dichtbij voelen doet altijd deugd. Maar ik had het grote geluk om vorige week  echt bezoek te hebben uit Belgie (nog een keertje bedankt lieve meiden :-) ), zodat de Blog even op non-actief stond. 

Intussen weer back to normal, aan 200 km/u. Ik heb net mijn eerste volledige voltijdse week achter de rug bij Boaz, en... ik voel het wel! Neen, ik doe het nog steeds heel erg graag, en blijf het ongelooflijk vinden dat ik daar ben mogen terechtkomen. Alsof ik gevonden heb waar ik al zo lang naar zocht: een plaats waar het werk niet om het werk gaat maar om mensen, waar je voor die mensen echt een verschil kan maken, waar de essentie van het leven zo tastbaar en soms breekbaar wordt dat al het overbodige als vanzelf wegvalt. Enkel de relatie houdt stand, tot elkaar en tot God...

Als ik even terugblik over de gebeurtenissen en indrukken van de voorbij week is wat ik hier schrijf niet overdreven denk ik. Keer op keer ben ik verbaasd over hoeveel verantwoordelijkheid ik zelf al krijg. Hiermee omgaan is een proces van vallen en opstaan: van dagen waar alles vanzelf gaat en een glimlach van een client voldoende is om je weer energie te geven tot dagen waarop je het gevoel hebt dit werk gewoon niet te kunnen. Misschien even wat concrete voorbeelden om dit allemaal te illustreren.

Home-less...deze week ben ik meermaals op de werkelijke betekenis van dit woord gebotst. Om te beginnen bezocht ik dinsdag twee van de huizen waarin Boaz onderdak biedt aan asielzoekers en vluchtelingen. Ik was hier best van onder de indruk... Het zijn op zich wel degelijke verblijfplaatsen, in redelijk goede staat. Een van hen was bijvoorbeeld wel vergelijkbaar met ons huisje hier. We kunnen hen een huis aanbieden, ja dat wel. Maar het voelde voor mij zo leeg toen ik in dat huis stond. Een huis, ja, maar een thuis, neen. Het is maar een tijdelijke verblijfplaats, tussen onbekende mensen, vaak nog van verschillende nationaliteiten, maar tegelijkertijd is dat wel hun leven, vaak voor verschillende jaren. Geen foto's aan de muren, geen mooie kleuren, geen gezellige sfeerlampen. Doet je wel nadenken...

Twee dagen later werd mijn opvatting van home-lessness nog steviger in vraag gesteld. Sinds 1 november  runt Boaz ook een night shelter, waarin we dagelijks 12 dakloze asielzoekers kunnen ontvangen. Vij maande lang staat elke avond een team van vrijwilligers klaar in een kerk die deze mensen een warme maaltijd aanbieden en een slaapplaats. Elke avond in een verschillende kerk, maar wel elke week hetzelfde rotatiesysteem. Toen ik dit voor het eerst hoorde klonk dit fantastisch in mijn ogen: elke avond opnieuw, een hele winter lang, bijna helemaal op basis van vrijwilligers! Ondertussen heb ik echter ook de andere kant ervan gezien. Ik hou dagelijks de registers bij van alle bezoekers van onze night shelter, behandel alle verwijzingen die we krijgen,... We nemen namelijk enkel mannen aan die door een andere organisatie worden doorverwezen. Deze regel is een noodzaak (we zijn gewoon te klein en te onderbemand om van onze organisatie een drop-in center of open deur te maken) en een zelfbescherming. Maar wat doe je dan wanneer er plots een dakloze jongeman van 22 jaar voor je neus staat, vragend naar een plek in de shelter? Ik heb het donderdag meegemaakt, en bewaar deze ontmoeting in mijn hart. We waren slechts met twee op het bureau, en wisten niet waar te beginnen. Tot deze man voor mijn neus stond: zonder verwijzing, maar ook zonder slaapplaats voor die avond. Je moet op dat moment een beslissing nemen... Ik ging in gesprek met deze man, proberende uit te zoeken wat hij nodig had en hoe hij bij ons geraakt was. Tot mijn grote vreugde hebben we heirna onze eigen regel overtreden: ik heb zelf de verwijzing voor dewe man ingevuld, zodat we hem toch een plaats konden aanbieden. Voor deze man hebben we dan toch tenminste voor een nacht een verschil kunnen maken. Het is verre van een oplossing: deze man mist neit alleen een thuis maar ook nog eens een huis. Maar hij moest zich al tenminste een nacht geen zorgen maken, en mocht zich hopelijk 1 nacht een beetje veilig voelen. En natuurlijk proberen we hem nu ook op andere manieren verder te helpen, zo goed als we kunnen. 

Een kleine beslissing kan tegelijk een grote betekeniswaarde hebben: deze mens beschouwen als mens, met het recht op een menswaardig bestaan. Beslissingen die we elke dag kunnen nemen!

Tot slot blik ik graag al even vooruit op de komende week: vanaf morgen verblijven we voor 4 dagen in Freshfield, Formby, waar we de 10 andere vrijwilligers weer zullen ontmoeten! Ik kijk er heel erg naar uit om elkaars verhalen te kunnen beluisteren en delen, om tips te kunnen uitwisselen wat betreft het gemeenschapsleven, en om samen leuke tijden door te brengen. Hier put ik vaak weer nieuwe hoop uit: bedenken dat er over het hele land 14 andere jonge mensen zijn die tegelijk ook dergelijk werk uitvoeren. Hoe klein je eigen bijdrage dan ook mag lijken, misschien maakt het toch een verschil?!

Veel liefs!

Benedicte

Over geluk en vrijheid, of vrijheid die gelukkig maakt

Lieve vrienden, 

Het lijkt zo lang geleden dat ik jullie uitgebreid schreef. Hoog tijd voor een update, want ook hier staat de wereld en de tijd niet stil. Maar eerst en vooral: hoe is het met jullie? Hoe verlopen de dagelijkse bezigheden? Hoe voelt het leven daar? Ik hoop oprecht dat jullie op een of andere manier in de kleine en grote dingen van elke dag wat van de vreugde kunnen ervaren die ik hier voel... ik probeer er alvast zoveel mogelijk van met dit bericht mee te sturen! :-)

Het is mij de laatste week inderdaad doorheen verschillende ervaringen duidelijk geworden hoe gelukkig ik hier ben. Op het eerste zicht kan dit vrij vreemd lijken denk ik. We doen hier namelijk verre van spectaculaire dingen, hebben geen geld om buitengewone uitstappen te maken, of elke avond uit te gaan. Om eerlijk te zijn kan ons leven voor een buitenstaander best wel saai klinken. Toch ben ik nog niet vaak zo gelukkig geweest als ik me hier voel...  Ik denk dat ik hier ervaar dat niet-materiele dingen een bron zijn van een zoveel dieper, groter en duurzamer geluk. 

Een eerste bron van geluk is de ervaring dat zoveel mensen hier gewoon zo vriendelijk, zorgend en verwelkomend zijn voor mij. Het is ongelooflijk hoe alles gewoon meer dan goed draait, hoe de organisatoren van JVC zelf, mijn collega's, onze gemeenschapspartners, en zovelen anderen mij doorheen deze ervaring dragen. Lieve woorden, praktische hulp, uitnodigingen voor uitstapjes, lekker eten, op een of andere manier blijft het maar komen, soms nog voor ik het kan vragen! De grote verandering wat betreft mijn werk is hiervan zeker het beste voorbeeld. Dit is groot nieuws, niet eerder gepubliceerd ;-) : vanaf volgende week werk ik voltijds voor Boaz Trust, hoera! Om een lang verhaal kort te maken: 2 weken geleden hebben mijn collega's JVC gecontacteerd om mijn voltijdse plaatsing daar aan te vragen. Gewoon omdat ze mijn werk echt apprecieren en mij graag nog meer werk zouden geven, waaronder een heel specifieke opdracht: de gehele verantwoordelijkheid van een dramaproject met opvoering gedurende het tweede semester! Eerlijk waar, ik wist niet wat ik hoorde... Tegelijkertijd was het een geschenk uit de hemel en een vergiftigd geschenk, omdat ik meteen vond dat ik het niet kon aannemen. Dit betekende immers dat ik mijn engagement ten aanzien van het ander werk zou verbreken. Een lange week van reflectie, gesprek en gebed, waarna ik uiteindelijk besliste om het aanbod aan te nemen. Ik heb echt het gevoel dat ik bij Boaz zoveel meer zinvol werk verricht, dat ze mij zinvol inzetten, dat ik zelf zoveel bijleer en vooral zoveel groei, dankzij de sfeer en de ondersteuning in het team. Een hemelsbreed verschil met the Big Issue. Zij verrichten ook wonderlijk werk, en verdienen daarvoor mijn grote respect, maar toch voelde ik me vaak overbodig en leeg na een werkdag daar. Een combinatie van minder-mijn-ding, gebrek aan communicatie, en gemis aan een duidelijk vrijwilligersprogramma. Ik kan het nog steeds niet goed geloven dat ik dan plots het aanbod krijg om te zijn waar ik graag ben, om datgene te doen wat ik graag doe. Alsof ik gewoon geroepen werd om gelukkig te zijn: ja, het mag! :-) Het bureau was te klein voor de vreugdedans die in Boaz uitbrak toen het uiteindelijk beslist was... Wauw, niets dan dankbaarheid voel ik hiervoor! Zoals ik al zei, het is niets spectaculair, maar toch maakt het mij nu elke dag gelukkig: elke dag stap ik met een lach de deur van het bureau binnen. Ik besef dan ook dat al deze goede dingen niet nieuw zijn, dat ik er al zoveel heb mogen ervaren, maar ze alleen nog nooit zo scherp wilde zien. En tenslotte heeft deze ervaring me ook het volgende geleerd: niet durven ingaan op dit aanbod omwille van zogenaamde 'verplichtingen' was een verleidelijke maar verkeerde reactie, een bekoring. Tot mijn verbazing maakt The Big Issue geen probleem van mijn vertrek, ze begrijpen het zelfs! Het leek zoveel gemakkelijker om alles op zijn beloop te laten, maar het maakt de ervaring zoveel rijker, en mijn werk zoveel zinvoller, ook voor de mensen om me heen, nu ik heb durven kiezen voor Boaz. Als je niet kiest wordt de keuze voor jou gemaakt, vertelde een vriend me hier. Het is waar, en het leidt meestal niet tot de meest vervullende weg. Durf kiezen, durf een geschenk ontvangen!

De tweede bron van geluk sluit daar eigenlijk vrij goed bij aan. Kunnen en durven kiezen vraagt om vrijheid: vrijheid ten opzichte van alle dingen die je zichtbaar of onzichtbaar gebonden houden. Dat gevoel van vrijheid heb ik hier sterk. Om te beginnen speelt de eenvoudige levensstijl hierin zeker een belangrijke rol denk ik. Vorige week hadden we er hier in de gemeenschap een diep gesprek over. We zijn allemaal verbaasd dat het eigenlijk zo vanzelf gaat. Grappig om te horen hoe ieder er zijn eigen voorstelling van had gemaakt (de ene al met meer ontbering dan de ander :-) ) en dan nu te beseffen dat we momenteel verre van al ons geld opgebruiken. Hoe we het doen? Ik denk eerst en vooral dankzij het feit dat we net allen een grote bereidheid hadden om onze eigen gewoontes tot op zekere hoogte los te laten. Er is niemand die echt zegt: ik moet deze soort kaas hebben, ik moet frisdrank hebben, ik kan niet leven zonder mijn eigen confituur,... Een eerste vorm van vrijheid ten opzichte van materiele dingen. Het bespaart ons veel geld, het creeert gemeenschap, want we delen alle maaltijden, en het doet ons zo genieten van de eenvoudige dingen. Want begrijp me niet verkeerd: genieten doen we zeker! Elke gelegenheid is goed om een feestje te bouwen! Vorige week zaterdag bijvoorbeeld zijn we voor het eerst met zijn allen naar de pub geweest en daarna uit eten. Het was iets eenvoudig, de overbefaamde Fish and Chips, maar het was zo'n feest! Omdat het net zoiets uitzonderlijk is wordt het zo leuk, en geniet je er dubbel van. Er zijn natuurlijk momenten waarop het wat moeilijker is. Zo is het hier bijvoorbeeld de gewoonte dat je als werkmens 's middags tijdens je lunchpauze snel even naar de winkel op de hoek loopt om een broodje, een frietje, een stuk taart,... Telkens neen moeten zeggen daartegen en je zelfgemaakte boterhammen moeten bovenhalen is niet altijd even prettig, maar went tegelijkertijd best wel. Meer zelfs: gewoon het geld niet hebben is ergens heel bevrijdend, omdat ik daardoor gewoon weet dat ik er niet naar moet verlangen. Op een of andere manier heb ik dat heel snel voor mezelf beslist, en heb ik er nu weinig moeite mee.
Ook in mijn tijdsbesteding ervaar ik zoveel meer vrijheid. Geen TV, geen Internet op de kamer, geen auto, allemaal dingen die we niet hebben, maar die voor mij plaats hebben gemaakt voor het herontdekken van zoveel leuke dingen. Ik neem tijd om te lezen, muziek te spelen, te wandelen, een tas thee te drinken, te babbelen met huisgenoten, ...
Kortom, ver van alles en iedereen, in een nieuwe omgeving, in een nieuwe ervaring, voel ik me vrij om stap voor stap, elke dag opnieuw mijn leven te herorienteren en te kunnen kiezen voor de dingen die me echt doen leven, en gelukkig maken. Geen op mijzelf gericht geluk, maar geluk dat me doet openstaan naar anderen, geluk dat me maakt tot wie ik ten diepste ben. Je op deze essentie kunnen richten, is volgens mij echte vrijheid. Daarvan kunnen proeven is zo heerlijk... ik wens het jullie allen toe!

Om af te sluiten schets ik jullie graag even een situatie waarin voor mij heel zichtbaar werd tot welke levengevende vreugde en geluk een dergelijke vrijheid kan leiden. Elke donderdagmorgen volg ik Engelse les samen met onze klanten in Boaz. Na een kwartier les komt plots nog een man binnen: de klant die net 2 weken in opsluiting had geleefd, in afwachting van zijn deportatie. Als bij wonder werd hij vorige wondag plots vrijgelaten, niemand weet waarom. De reactie van alle medecursisten, en in het bijzonder van de leerkracht ( een vrijwilligster) was goud waard. Ze vloog hem letterlijk in de armen, terwijl de rest van vreugde schreeuwde, lachte en hem lieve woorden toeriep. Voor een Britse vrouw, die meestal niet al te happig zijn op knuffels en dergelijke, was dit echt een bijzondere reactie: een reactie die recht uit het hart kwam, en zich niet liet intomen door angst, gewoonte of plicht. Het toonde mij tot welke intense vreugde echte vrijheid kan leiden. Ik verzeker jullie, ik heb dit moment in mijn geheugen en in mijn hart ingekaderd!

Meer dan genoeg voor vandaag denk ik. Excuses voor de lengte, ik verschiet er zelf van hoeveel ik blijkbaar toch te vertellen had!
Het ga jullie allemaal goed daar, tot gauw, en weet dat ik aan jullie denk!

Benedicte

The gift of compassion

Dag vrienden, 

Even een heel kort bericht, want het WE gaat helaas te kort zijn voor een uitgebreid verslag van deze week. We hebben het WE namelijk gereseveerd voor gemeenschapsactiviteiten, dus even geen computers! We kijken er wel naar uit, na weer een stevige en drukke week. Het was namelijk tijd voor een eerste terugblik en feedbackmeeting, zowel met JVC als op onze werkplaatsen. Veel reflectie dus, maar ook zinvolle en warme feedback die helpt herorienteren voor het vervolg. 

Laat me toch kort even een gedachte met jullie delen die me bijblijft van een van de meetings. Een van de moeilijkheden waar we mee worstelen en veel over praten in Boaz is het gevoel van machteloosheid. Heel vaak hebben we gewoon geen idee hoe we moeten reageren. De verhalen die je te horen krijgt zijn zo pijnlijk en de dossiers zo individueel en gecomliceerd dat er gewoon geen juiste methode voor lijkt te zijn. In het begin dacht ik dat dit gevoel enkel mij trof, omdat deze hele sector zo nieuw is voor mij. Twee keer deze week voerde ik 

Ik heb echter mogen ontdekken dat alle collega's dit gevoel met me delen: niemand weet of hij of zij het wel goed doet, en hoe het eigenlijk zou moeten. Ik denk dat dit een heel bevrijdende vaststelling is... Er rest je namelijk niets anders dan te handelen zoals je het op dat moment aanvoelt. En meestal blijft dit beperkt tot gewoon luisteren en meeleven. Dit alles deed me nadenken over compassion (mededogen/medeleven is de beste vertaling denk ik): wat een ongelooflijk geschenk is dat, gewoon dat we daartoe in staat zijn als mens... Het is het enige dat ik kan doen als een van onze klanten in tranen verteld over haar kinderen die nog steeds in Congo leven en waar ze maar sporadisch contact mee heeft. Het lijkt zo weinig, en toch is het misschien net daarom dat het draait. Misschien is het net op die manier dat God door ons kan spreken...

Liefs!
Bene

Vive la force de la Vie!

Chers amis, 

Mijn excuses aan alle niet-franstaligen onder jullie: het volgende bericht zal in het Frans verschijnen. Op deze manier kunnen ook een aantal niet-nederlandstaligen volgen en krijgt deze blog tegelijk ook werkelijk het internationale karakter dat mijn ervaring hier karakteriseert! Als je er even tegenop ziet om de volgende tekst in een vreemde taal te lezen, of wat moeilijkheden ondervindt...dan heb ik je even deelgenoot gemaakt van mijn dagelijkse ervaringen hier! 

Aujourd'hui je vous ecrirai en Francais, pour pouvoir adresser quelque personnes en particulier: ma famile, mes ami(e)s a Bruxelles, en Espagne, et mes collegues ici de Boaz. Un grand bonjour a vous tous, et un sincere merci pour tout votre soutien. Rien de plus beau que de ce sentir porter commeca... Merci!
! Je m'excuse, les accents vont manquer dans mon texte, ils ne connaissent pas ca ici sur les claviers Anglais!

La semaine derniere a ete plutot emotionelle. Au plus j'apprends sur les regles et les procedures pour les refugies ici, au plus je me sens indigne et revolte. Je suis entierement d'accord qu'un pays comme celui-ci necessite un moyen de systeme ou regulation pour pouvoir se maintenir et procurer des moyens a tout ces habitants. Mais la semaine derniere semaine je me suis pose la prochaine question: n'est-ce pas le point de vue exclusif des citoyens deja plus qu'assez aises? Faudrait-il pas ause poser la question sur le pourquoi de ce systeme? N'est-il pas plus inspire par la peur que par la volonte de contribuer au bien de tous?
Toutes ces questions me passent par la tete en voyant la situation reele des clients de Boaz. Pas la question "Vais je preparer du poulet ou du poisson ce soir?", mais bien "ou trouverez je un endroit pour dormir ce soir?" ou "comment vais-je survivre la semaine avec seulement 10 Euros?" est leur realite journaliere. Chaque mois, et pour certains meme chaque semaine, la peur terrifiantes quand ils vont se presenter a la cour: que vont-ils dire? Vont-ils me placer en detention et me renvoyer en deans la semaine? Rien qu'a Manchester 4000 personnes vivent ainsi, jour apres jour.
Quand je vois tout cela, je me demande honetement si la question de systeme ou de regle est la bonne. D'apres moi il sagit beaucoup plus d'une question d'humanite, qui dans ces situations est vraiment absente.  A-t-on le droit de s'appeler un pays developpe quand on semble manquer un tel nombre d'humanite? C'est justement ca qui est si frappant: en matiere d'humanite profonde et d'experience de vie nos clients me depassent largement. Ils ont une perseverance que je n'ai pas, une force que je ne connais pas, une volonte dont je ne peux que rever et une foi qui passe avant tout.
Alors: qui est le plus pres de la Vie?

Ca m'a fait beaucoup de bien de me rendre compte de tout ceci, parce que j'y ai trouve la certitude que la Vie est plus forte que chaque systeme, plus grande que la peur humaine et plus eternelle que la destruction. Le sourire sur le visage des clients et la joie d'apprendre ensemble de nouveaux mots Anglais en sont les meilleur preuve: rien n'est plus fort que la Vie, la vraie Vie que Dieu veut pour nous tous!
Alors, meme si le systeme est toujours la, concentrons-nous sur la Vie, et essayons d'y participer, dans toutes choses journalieres. C'est la qu'on peut changer quelque chose...

Je vous embrasse tous!
Benedicte

Klein zijn in het groot, en groot zijn in het klein...

Na een wat moeilijkere werkdag kom ik tot het volgende inzicht in verband met mijn vorig bericht. Eigenlijk gaat het hierom: klein zijn in het groot, en groot zijn in het klein...

Een les Engels

Dag vrienden, 

Aan het einde van een mooie week als deze is het een plezier om jullie even wat nieuws te brengen. Ik heb werkelijk van deze week genoten...

Het begon vorige week zondag tijdens de viering van de studentenparochie waar we hier wekelijks naartoe gaan. We zongen voor het eerst mee in het koor, en toevalligerwijze stonden zowel 'Do not be afraid' als 'Be not afraid' op het programma. Op een of andere manier schijnen deze toch een gevoelige snaar te hebben geraakt, en voelde ik me als het ware opgeroepen om de angst vanaf nu van me af te schudden en er gewoon voor te gaan. Maandag voegde ik op het werk meteen de daad bij het woord, en ik moet zeggen: aan het einde van de dag geloofde ik mijn eigen ogen niet... Ik heb gewoon heel de dag zelf de telefoon opgenomen in het Engels (waar ik vorige week elk telefoonsignaal bewust negeerde), spontaan week in handen genomen, mijn collega's aangesproken en om hulp gevraagd enz. En het best van al: ik werd er zo gelukkig van! Wat ik deed werd geapprecieerd en aangemoedigd, maar gaf mij vooral een gevoel van vervulling. Hier hebben zeker een aantal sterke ervaringen een rol in gespeeld, maar daarnaast ook heel dagdagelijkse taken die op het eerste zicht van weinig belang zijn, maar me toch datzelfde vreugdevolle gevoel bezorgden. 

Laat me even wat dieper ingaan op dat laatste. We hebben daar hier in huis al vele en lange gesprekken over gevoerd, mee geworsteld, en zelfs op gevloekt. Elk van ons heeft op een of andere manier al ervaren hoe moeilijk het soms is om de positie van vrijwilliger op te nemen. Niet alleen hangt het heel sterk af van je organisatie (sommigen hebben eigenlijk geen programma voor vrijwilligers, of hebben nog niet bedacht wat voor werk ze hen eigenlijk kunnen geven, wat resulteert in letterlijk dagenlang niets-doen), het vraagt ook om een heel nederige houding van jezelf. Of beter gezegd: het vraagt om het voortdurend zoeken naar een evenwicht tussen jezelf 'onderwerpen' aan het systeem of de manier van werken van de organisatie, en tegelijk toch proberen zien waar en op welke manier je je eigen inbreng kan doen. Het is soms heel frustrerend: je zou sommige dingen zoveel efficienter kunnen doen als je het op jouw manier kon doen en het zelf in handen kon nemen, je zou zoveel meer willen doen voor de mensen die je ontmoet,... Ik ben me al erg bewust geworden dat dit een positie is die wij meestal niet gewoon zijn: helemaal onder aan de ladder, instructies uitvoeren die je gegeven worden, en vaak de meest inhoudloze of saaie taken uitvoeren (kopieren, plastificeren, papier versnipperen, data ingeven,...) Maar net daarom is het zo goed dat we het hier eens ervaren, denk ik. We staan even aan de andere kant en ervaren hoe het helemaal niet vanzelfsprekend is om de job te krijgen die je zo graag zou willen doen, om de meest vervullende taken te kunnen doen enz. Het vraagt echt om geduld, nederigheid en serieuze pogingen om toch in dat kleine ook zin te vinden. Ook al is het maar de telefoon opnemen, of de fotokopies van een collega zodat hij zich met andere dingen kan bezighouden: ze zijn noodzakelijk om de organisatie draaiende te houden! De beste, achteraf gezien grappigste, maar op dat moment frustrerendste ervaring hieromtrent dateert van vorige dinsdag. Ze hadden mij gevraagd om de lerares Engels te assisteren tijdens haar eerste les Engels. Het is een heel nieuw project, dus ik was best opgetogen. Het is echter voor mij een anderhalf uur durende oefening in geduld en nederigheid geweest, veel meer dan een les Engels. De lerares heeft echt haar best gedaan, maar het was vreselijk. Ze is om te beginnen zelf al van buitenlandse origine. Enerzijds is dit heel positief dat haar deze kans wordt gegeven. Anderzijds hypothekeerde dit zel zwaar het niveau van het Engels: ik had vak zelf moeite om haar te verstaan. De 2 leerlingen waren Roma-mensen, die echt geen woord Engels verstonden. Het was echt een ramp... de lerares kon meestal neit eens duidelijk maken welk woord ze hen probeerde aan te leren. Ik heb helemaal geen onderwijstalent of ervaring, maar heb me meermaals moeten inhouden om de les niet van haar over te nemen. Het had zoveel gestructureerder en leerzamer kunnen zijn vor onze 'leerlingen'! Uiteindelijk ben ik dan toch voorzichtig tussen beide gekomen, waardoor de les als volgt verliep: de lerares leerde hen Engelse woorden, doordat ik deze eerst naar het Spaans vertaalde om hen de betekenis ervan duidelijk te maken. Een les Engels aan Romani-sprekende mensen, via een Belgische tolk die hen in het Spaans sprak...als je het mij vraagt absoluut niet efficient, maar op dat moment de beste manier op hen toch iets te leren. En in elk geval: als ervaring kan het wel tellen! :-) En enkel en alleen al de dankbaarheid op hun gezicht achteraf maakte het deze ervaring meer dan waard!

Slechts een van de vele ervaringen van deze week, maar wel een mooie illustratie van hoe ik word uitgedaagd om te groeien in nederigheid, maar tegelijk in zelfkennis en openheid, om te kunnen zien waar ik mijn bijdrage kan leveren, op mijn manier. 

Tot binnenkort!

Lieve groeten, 

Benedicte 

Soms moet je gewoon JA zeggen...

Hi guys!

Hoe gaat het met jullie in Belgie? Bedankt voor alle lieve mails en berichten. Hoe kort ook, ze doen altijd heel veel deugd en geeft me nieuwe energie om er weer tegenaan te gaan. Alweer een mooie maar drukke week achter de rug. Even wat zware momenten gehad, maar uiteindelijk toch beseft dat ik op dit moment nergens anders zou willen zijn, dat dit is wat ik nu moet doen. Voor dat gevoel kan ik alleen maar erg dankbaar zijn!
Vanmiddag ondernam ik een toeristische toer doorheen mijn eigen stad (ja zo begint het wel te voelen! :-) ), en tot mijn eigen verbazing dacht ik spontaan: hmm, ik hou echt van deze stad! Op een of andere manier doet het me sterk aan Leuven denken, omdat het centrum op zich best gezellig is, en niet zo groot. Je hebt niet het gevoel te verdrinken in de stad, en dat geeft een soort thuis-gevoel.

De hele groep aan het einde van de Orientation-week

Onze eigen Manchester-gemeenschap!

Daar wil ik jullie nu wat meer over vertellen. Vrijdagavond is ondertussen onze traditionele filmavond geworden. Enerzijds omdat we simpelweg niet tot veel meer in staat zijn na een week werk, maar aan de andere kant ook omdat het zo gezellig is. Eerlijk waar: ik kijk daar de hele week naar uit! :-) Gisteren zagen we samen 'Fighting the Giants', een echte aanrader! Het is gezellig op zich om dat samen te doen, maar ik hou er vooral van omwille van de geweldige en diepgaande gesprekken die er op volgen. Zo kwamen we vrijdag onder meer tot de volgende vaststelling: "hier is echt iets of Iemand aan het werk..." Gewoon al het feit dat wij 5en hier zijn bijeengebracht, zoveel met elkaar mogen delen, van elkaar mogen leren en samen een gemeenschap mogen opbouwen, is eigenlijk echt een wonder. Plots zo geraakt door de uitzonderlijkheid  en de pracht van dit geschenk, vroegen we ons af hoe we hier eigenlijk zijn terechtgekomen. En eerlijk gezegd kon geen van ons daar een duidelijk antwoord op geven. Na wat nadenken zou ik het voor mezelf als volgt formuleren: ik heb niet meer gedaan dan JA gezegd op een uitnodiging. En dat is zo mooi, want dat betekent voor mij dat ik er niet alleen voor sta, omdat ons samen zijn hier wel degelijk een betekenis en een doel heeft. Het vraagt alleen van ons om telkens opnieuw, elke dag opnieuw JA te zeggen, zelfs wanneer je je weeral eens ergert aan bepaalde eigenschapen van huisgenoten! Soms moet je gewoon JA zeggen..., dat inzicht geeft me momenteel veel kracht! En eerlijk waar, ik heb nog geen moment spijt gehad dat ik ben ingegaan op deze uitnodiging, ik krijg er zoveel voor terug. Samenleven met 4 verschillende, maar zo boeiende, hartelijke en bereidwillige mensen, ik ben er dankbaar voor!

Tot gauw lieve vrienden, ik denk aan jullie!

Benedicte

PS: 

@ Pascal: hoe was de GCL? succes verder, ik supporter!
@ Lieven en Pascal: succes in Gent! Onthou dat alles wat van jou komt, uit het hart, het meer dan waard is om gehoord te worden. Succes van jullie grootste fan!
@ Petra: je mango's zijn zo geweldig, ze hebben al veelvuldige dipjes verzacht! Doet me telkens aan jou denken, echt leuk. Bedankt voor je lieve mail, weet dat ik ook aan je denk!
@ Marie: ik heb hier een koffiehuisje gevonden, stijl de 3 koppen, echt geweldig! Ik voelde me er meteen thuis, en moest heel erg aan jou denken. Veel liefs!

Reacties plaatsen

Nog even een praktische mededeling: blijkbaar konden velen onder jullie niet reageren, waarvoor mijn excuses! Ik heb wat instellingen aangepast, en hoop dat het nu wel zal lukken. Want ik ben altijd heel blij met elke reactie! :-)
Liefs!
Benedicte

Ons huisje! :-)

Een week vol contrasten...

Hoera, einde van de eerste week gehaald! Als er een ding is waar we het over eens zijn hier in huis dan is het wel dit: we hebben precies maanden doorgemaakt in deze eerste week. Niet noodzakelijk omdat het zo hard of moeilijk was, maar gewoon al omdat we zo veel beleefden, zo veel nieuwe mensen, plaatsen, feiten en procedures leerden kennen en zoveel dingen moesten zien te onthouden. Het moet echt grappig geweest zijn om ons 's avonds rond de tafel te zien zitten: uitgeteld, niet meer in staat goed te denken of een correcte Engelse zin te formuleren, en de staat bereikt dat gewoon alles grappig wordt en aanleiding geeft tot lachsalvo's. Je hoort het al: een heel intense, interressante, boordevolle en diverse week, waarin de contrasten haast niet groter konden zijn.

De volgende ervaring van deze morgen verbeeldt dit contrast erg goed denk ik. Op de bus onderweg naar het werk kom ik voorbij het Arndale shoppingcenter (werkelijk gigantisch groot), waar zich een merkwaardig fenomeen afspeelde: voor de deuren had zich al een rij van (ik overdrijf niet!) ongeveer 2 km gevormd! 2 km mensen die stonden aan te schuiven voor de nieuwe IPhone, we waren geschokt toen we dat hoorden... Als je weet dat 40 % van de kinderen in Manchester in armoede leven, en als je de verhalen hoort en ziet die wij dagelijks op het werk ervaren, is dit gewoon onbegrijpelijk. Nauwelijks een uur later zat ik aan tafel met een dakloze vrouw, amper 3 jaar ouder dan mij, zonder verblijfplaats, familie, job of geld, enkel een rugzak met al haar spulletjes met zich meedragend. Het zijn voor mij niet langer cijfers en statistieken, maar harde en levende realiteit. En geloof mij, dat verandert veel en doet je echt nadenken. 

Het is moeilijk te geloven dat in een dermate welgesteld land, met een relatief goed ontwikkelde economie (de 3e grootste van Europa) toch zoveel armoede is (het 8e hoogste percentage van Europa!). Het is net die kloof die het probleem vormt. Mijn collega's zeggen het zelf: tot op het moment dat ze in deze organisatie begonnen te werken, hadden ze zelf geen besef van deze toestanden in hun eigen stad. En zo leven vandaag nog veel inwoners in onwetendheid. Zolang je een goede job hebt, in de betere buurten woont, je eigen vriendenkring hebt, kom je niet met deze toestnanden in aanraking. Dan kan ik alleen maar denken: bedankt dat ik dit mag meemaken!

Een tweede contrast betreft mijn 2 werkplaatsen. Ik werk 3 dagen voor Boaz Trust en 2 dagen voor The Big Issue. Wederom ervoer ik een enorm verschil tussen beide organisaties: een verschil in doelpubliek, manier van werken, inspiratie en niet in het minst in sfeer en ontvangst. Deze laatste hebben mij met aamtal moeilijkheden geconfronteerd, waardoor ik echter wel het belang van de hartelijkheid en verwelkoming heb ontdekt, en aan den lijve ondervonden. Misschien eerst even een woordje uitleg over beide organisaties.

"The Boaz Trust is a Christian organisation serving destitute asylum seekers in Greater Manchester. We provide accommodation, as well as food and other essentials, to those who are unable to access support from anywhere else. We also provide advocacy and pastoral support, and campaign on a local and national level for justice in asylum legislation."

Zoals jullie hier kunnen lezen zet Boaz Trust (verwijzend naar het boek Ruth uit het Oude Testament, zeker het lezen waard als je dit wat beter wil begrijpen!) zich in voor asielzoekers die zich in een situatie van destitution (armoede, dakloos, ...) bevinden. Dit betekent dat het vaak gaat om mensen van wie de asielaanvraag werd geweigerd, zodat ze geen enkel recht hebben op opvang of sociale steun en eigenlijk buiten het systeem vallen. Terugkeren naar hun land van oorsprong is geen optie, omdat daar hun leven nog meer in gevaar is, meestal om politieke redenen (meestal gaat het om landen als Eritrea, Congo, Ivoorkust, ...) De asielprocedure is hier ongelooflijk ingewikkeld, en sinds enkele jaren serieus verstrengd, zodat vele aanvragen onterecht worden geweigerd. Deze mensen, die in hun eigen land al traumatische ervaringen hebben opgelopen, komen dan hier wederom in een hen vijandige omgeving terecht, en leven vaak tot een aantal jaren op de dool, slapend daar waar hen een tijdelijke plaats wordt aangeboden. Vrouwen zijn hierin de meest kwetsbare groep, omwille van culturele opvattingen uit hun eigen land, en de vreselijke dingen die ze in hun thuisland hebben moeten ondergaan. Ze komen hier werkelijk gebroken, getraumatiseerd, en ontdaan van elke eigenwaarde aan. Geloof mij, wat ik hier schrijf is geen boekenwijsheid, maar reflecties uit mijn ontmoetingen van deze week. 

Wat Boaz nu zo bijzonder maakt voor mij is de sfeer waarin ze werken. Hun belangrijkste doel is mensen hun eigenwaarde teruggeven, hen begeleiden doorheen de aanvraagprocedure om hun eigen leven terug op te bouwen. En de belangrijkste manier waarop ze dat doen is door gewoon een sfeer te creeeren waarin ze zich welkom voelen, waarin elke bezoeker op het bureau een warm en menselijk onthaal krijgt, waardoor hij of zij zich gesteund voelt, en tenminste het gevoel krijgt dat er iemand is die om hen geeft. En geloof mij, het werkt! Het geweldige aan het JVC-programma is namelijk, zo heb ik zelf beseft, dat ik zelf ook een beetje de ervaring van vreemdeling meemaak. Het is natuurlijk niet te vergelijken, ik hoef niet te vluchten, weet dat ik alles zal krijgen wat ik nodig heb enzovoort, maar ervaar wel wat het is om in een volledig onbekende omgeving aan te komen. En het ontvangst dat ik kreeg in Boaz, en de manier waarop ze mijn aanwezigheid apprecieren, was daarin deze week een groot lichtpuntje voor mij.  

Het werd het des te maar toen ik in The Big Issue aankwam, en een volledig andere ervaring opdeed. Hoewel ook deze mensen fantastisch werk doen, besefte ik plots dat een warme en welkome sfeer niet iets vanzelsprekend is. Het is iets waar je aan moet werken, en dat je zelf in handen hebt. In heel kleine dingen, maar die misschien wel belangrijker zijn dan alle administratieve rompslomp. Wederom eem harde leerschool, echt waar niets moeilijker dan je overbodig en onzichtbaar te voelen, maar wel zinvol denk ik. Een oproep aan mezelf om te werken aan een hartelijke, ontvankelijke en waarderende houding ten aanzien van medemensen. Nu weet ik hoe hartverwarmend dat kan zijn, hoe dat het verschil kan maken, hoe dat je meer mens maakt...

Tot binnenkort!

Benedicte

Here I am again! Mijn vorig bericht gaf maar even enkele losse impressies, dus hier wat uitgebreider verslag over de voorbije week.
Zoals ik al zei startte het jaar met 5 dagen Orientation, wat eigenlijk een mix was van kennismaking met elkaar, met de Britse cultuur, met JVC en de hele werking ervan, met de Ignatiaanse spiritualiteit, en met je huisgenoten. Achteraf gezien zijn we heel erg blij om deze dagen: ze waren echt zinvol. Niet alleen helpt het enorm om je zo snel mogelijk een beetje thuis te voelen, ook heel wat praktische info en gezamelijke meditatie en gebed werden gedeeld, zodat ze ons nu veel beter voorbereid voelen om ons gemeenschapsleven wat te beginnen organiseren en maandag onze eerste werkdag tegemoet te gaan.
Wat betreft het gemeenschapsleven: er komt echt heel wat bij kijken. Ik geraak er meer en meer van overtuigd dat het een supermooie uitdaging is, heel waardevol. Maar het vraagt om heel veel afspraken, openheid, wederzijds vertrouwen en compromis. We hadden dan ook heel wat sessies waarin we werden uitgedaagd om in gemeenschap te overleggen hoe we ons engagement tot eenvoudig leven gaan opnemen, hoe we het geloof een plaats geven in ons huis en onder ons, hoe we de taken verdelen, hoeveel tijd we samen willen doorbrengen en een goede balans willen vinden tussen gemeenschapstijd en 'me'-time, ...
Maar ik ben er echt van overtuigd dat ik het getroffen heb: het team heeft echt veel werk gemaakt van de samenstelling van de gemeenschappen, ik had hetzo goed niet gehoopt! De Manchestercommunity is de oudste van de 3 gemeenschappen, en ik denk ook de rustigste, wat heel goed bij mij past denk ik. :-)
Time for breakfast now, de rest is voor een volgende!

Any problem? Have a cup of tea!

Lieve vrienden,

Hier ben ik eindelijk! Het lijkt wel eem eeuwigheid geleden dat ik Belgie achter me liet, en het Britse vasteland betrad. Zoveel nieuws dat op me afgekomen is in week tijd, meer dan het hele afgelopen jaar samen denk ik. :-)
-Een nieuwe taal om te beginnen ( het doet zo ongelooflijk goed om eindelijk wat nederlands te kunnen schrijven!, hoewel ik tot mijn verbazing heb ontdekt dat mijn Engels best wel meevalt. Kun je geloven dat ik al in het Engels begin te denken? ;-) )
-Allemaal nieuwe gezichten om me heen, dat is best wel een vreemde ervaring. Het vraagt om veel vertrouwen in mensen die je niet kent. De eenzaamheid was best wel groot de eerste dagen. Echt niemand om even je eigen taal tegen te spreken, niemand die je even kan geruststellen. Op dat moment besefte ik dat alles wat je rest vertrouwen is, je hebt gewoon geen keuze...
Dat probeerde ik dan ook, en ik ben blij dat ik het deed, want ze zijn het allemaal waard! Alle 14 mede-vrijwilligers zijn stuk voor stuk schatten van mensen. 4 van hen zijn ondertussen mijn huisgenoten geworden, gisteren zijn we eindelijk in ons huisje ingetrokken. Het is zo gezellig! Erg klein, maar alles wat we nodig hebben.
-Een nieuwe cultuur! Het is best wel gek, ik had het echt niet verwacht, maar het is echt zo: de Britten hebben echt soms heel andere, en erg vreemde ;-), gewoontes. Een van diegene die ik begin te apprecieren: de thee als oplossing voor alles! Heb je een probleem, ga er even bij zitten en drink een kop thee, dat is hun motto. :-)
Al deze dingen mocht ik ontdekken gedurende onze "orientation", die eigenlijk een 5 dagen lange voorbereiding en informatiesessie inhield. Deze 5 dagen waren ongelooflijk intensief, we waren uitgeput toen we eindelijk thuis aankwamen gisteren. Maar wel heel nuttig, aangenaam, verrijkend, inspirerend en enthousiasmerend. Ik begin me stilaan klaar te voelen om maandag mijn werkplaats te ontdekken.

Tot hier de nieuwtjes uit Salford, Manchester, ik hoop jullie dit WE nog wat meer te vertellen over Orientation, maar mag nu genieten van een lekker maal dat mijn huisgenoten bereid hebben! :-)
Ik denk aan jullie!

Liefs,
Bene

Wat voorafging...

Nog 3 dagen voor het vertrek: tijd dus om in te pakken en afscheid te nemen. Maar ook hoog tijd om al eens achterom te kijken naar die hele periode van voorbereidingen. Want als ik heel eerlijk ben is het programma voor mij al lang begonnen! Ik ben tot mijn eigen verbazing gaan beseffen hoe de voorbereidingen op zich al een onderscheidingsproces vormen, en een belangrijk fundament leggen voor het komende jaar. Zo ging ik de voorbije weken met volgende vragen aan de slag:

-Wat heb ik nu echt nodig?
-Een eenvoudige levensstijl, wat versta ik daar zelf onder? Past een gsm, een laptop, en zelfs een gitaar in deze levensfilosofie? Hoe ziet een leven eruit als je met 55 £ per week moet rondkomen?
-Wanneer voel ik me ergens thuis? Wat heb ik daarvoor nodig? Wat vind ik belangrijk in mijn thuisomgeving? Wat ben ik bereid hiervoor zelf in te brengen en wat verwacht ik van anderen?
-Welk soort werk ga ik moeten doen? Welke mensen ga ik mogen ontmoeten? (ondertussen weet ik dat ik in twee verschillende organisaties tewerkgesteld zal worden: één die zich inzet voor vluchtelingen, en één voor daklozen.) Wie gaat hierin in feite het meest te bieden hebben aan de ander: zij of ik?
-Hoe ga ik mijn vrije tijd daar invullen? De spontane reflex volgen van zoveel mogelijk activiteiten te plannen of net de kans grijpen om ook deze reflex even in vraag te stellen en met een open geest én agenda het jaar tegemoet te gaan?

Ik geef ze hier mee omdat ze volgens mij wel in meerdere omstandigheden van toepassing kunnen zijn. Het heeft mij in ieder geval geholpen om mijn eigen leven, en mijn keuzes in perspectief te plaatsen. En toch veranderde ook dit perspectief weer volledig toen ik te horen kreeg in welke organisaties ik zal mogen werken. Wat maak ik me zorgen, terwijl ik mensen zal ontmoeten die geen dak boven hun hoofd hebben, en letterlijk te horen krijgen dat ze nergens welkom zijn? Ik bevind me echt in een luxepositie, besef ik plots. Ik kan gewoon kiezen wat ik meeneem of thuis laat. Ja, ik kies wel voor een eenvoudige levensstijl, maar weet ook wel dat het slechts voor een jaar is. En daarenboven heb ik alle tijd gekregen om mij er op voor te bereiden, wat ik dan natuurlijk ook (sorry, de aard van het beestje) tot in de puntjes gedaan heb. Allemaal elementen die mij nog eens een serieuze voorsprong geven.
En tegelijk mag ik nu al ervaren hoe de ontmoetingen, de levensstijl en de gehele ervaring mij toch op een andere manier naar mijn leven doen kijken. Je kan je niet inbeelden hoe ik deze laatste dagen probeer te genieten van alle dagdagelijkse vanzelfsprekendheden!



 

Welkom!

Dag lieve vrienden,

Fijn dat jullie de weg naar mijn blog gevonden hebben! Met deze blog wil ik jullie graag wat meenemen in mijn JVC-avontuur (Jesuit Volunteer Community). 6 september vertrek ik voor een jaar naar Manchester, waarin ik mij engageer om de volgende vier waarden na te leven: sociale rechtvaardigheid, eenvoudige levensstijl, spiritualiteit en gemeenschapsleven. Via deze weg hoop ik voor mezelf op deze ervaringen terug te blikken, en tegelijkertijd ze met jullie te kunnen delen. Hou je vooral niet in om op de berichten te reageren, misschien is het een mooie en uitgelezen kans om er ook over in gesprek te gaan met elkaar? Ik zal zelf af en toe toegang hebben tot Internet, en zal een beetje moeten zien hoe het zal lopen, maar hoop jullie ongeveer telkens een wekelijkse update te kunnen geven. 

Bedankt voor het meeleven, ik denk aan jullie allen en... kijk uit naar jullie reacties!

Veel liefs!

Bénédicte