Soms moet je gewoon JA zeggen...

Hi guys!

Hoe gaat het met jullie in Belgie? Bedankt voor alle lieve mails en berichten. Hoe kort ook, ze doen altijd heel veel deugd en geeft me nieuwe energie om er weer tegenaan te gaan. Alweer een mooie maar drukke week achter de rug. Even wat zware momenten gehad, maar uiteindelijk toch beseft dat ik op dit moment nergens anders zou willen zijn, dat dit is wat ik nu moet doen. Voor dat gevoel kan ik alleen maar erg dankbaar zijn!
Vanmiddag ondernam ik een toeristische toer doorheen mijn eigen stad (ja zo begint het wel te voelen! :-) ), en tot mijn eigen verbazing dacht ik spontaan: hmm, ik hou echt van deze stad! Op een of andere manier doet het me sterk aan Leuven denken, omdat het centrum op zich best gezellig is, en niet zo groot. Je hebt niet het gevoel te verdrinken in de stad, en dat geeft een soort thuis-gevoel.

De hele groep aan het einde van de Orientation-week

Onze eigen Manchester-gemeenschap!

Daar wil ik jullie nu wat meer over vertellen. Vrijdagavond is ondertussen onze traditionele filmavond geworden. Enerzijds omdat we simpelweg niet tot veel meer in staat zijn na een week werk, maar aan de andere kant ook omdat het zo gezellig is. Eerlijk waar: ik kijk daar de hele week naar uit! :-) Gisteren zagen we samen 'Fighting the Giants', een echte aanrader! Het is gezellig op zich om dat samen te doen, maar ik hou er vooral van omwille van de geweldige en diepgaande gesprekken die er op volgen. Zo kwamen we vrijdag onder meer tot de volgende vaststelling: "hier is echt iets of Iemand aan het werk..." Gewoon al het feit dat wij 5en hier zijn bijeengebracht, zoveel met elkaar mogen delen, van elkaar mogen leren en samen een gemeenschap mogen opbouwen, is eigenlijk echt een wonder. Plots zo geraakt door de uitzonderlijkheid  en de pracht van dit geschenk, vroegen we ons af hoe we hier eigenlijk zijn terechtgekomen. En eerlijk gezegd kon geen van ons daar een duidelijk antwoord op geven. Na wat nadenken zou ik het voor mezelf als volgt formuleren: ik heb niet meer gedaan dan JA gezegd op een uitnodiging. En dat is zo mooi, want dat betekent voor mij dat ik er niet alleen voor sta, omdat ons samen zijn hier wel degelijk een betekenis en een doel heeft. Het vraagt alleen van ons om telkens opnieuw, elke dag opnieuw JA te zeggen, zelfs wanneer je je weeral eens ergert aan bepaalde eigenschapen van huisgenoten! Soms moet je gewoon JA zeggen..., dat inzicht geeft me momenteel veel kracht! En eerlijk waar, ik heb nog geen moment spijt gehad dat ik ben ingegaan op deze uitnodiging, ik krijg er zoveel voor terug. Samenleven met 4 verschillende, maar zo boeiende, hartelijke en bereidwillige mensen, ik ben er dankbaar voor!

Tot gauw lieve vrienden, ik denk aan jullie!

Benedicte

PS: 

@ Pascal: hoe was de GCL? succes verder, ik supporter!
@ Lieven en Pascal: succes in Gent! Onthou dat alles wat van jou komt, uit het hart, het meer dan waard is om gehoord te worden. Succes van jullie grootste fan!
@ Petra: je mango's zijn zo geweldig, ze hebben al veelvuldige dipjes verzacht! Doet me telkens aan jou denken, echt leuk. Bedankt voor je lieve mail, weet dat ik ook aan je denk!
@ Marie: ik heb hier een koffiehuisje gevonden, stijl de 3 koppen, echt geweldig! Ik voelde me er meteen thuis, en moest heel erg aan jou denken. Veel liefs!

Reacties plaatsen

Nog even een praktische mededeling: blijkbaar konden velen onder jullie niet reageren, waarvoor mijn excuses! Ik heb wat instellingen aangepast, en hoop dat het nu wel zal lukken. Want ik ben altijd heel blij met elke reactie! :-)
Liefs!
Benedicte

Ons huisje! :-)

Een week vol contrasten...

Hoera, einde van de eerste week gehaald! Als er een ding is waar we het over eens zijn hier in huis dan is het wel dit: we hebben precies maanden doorgemaakt in deze eerste week. Niet noodzakelijk omdat het zo hard of moeilijk was, maar gewoon al omdat we zo veel beleefden, zo veel nieuwe mensen, plaatsen, feiten en procedures leerden kennen en zoveel dingen moesten zien te onthouden. Het moet echt grappig geweest zijn om ons 's avonds rond de tafel te zien zitten: uitgeteld, niet meer in staat goed te denken of een correcte Engelse zin te formuleren, en de staat bereikt dat gewoon alles grappig wordt en aanleiding geeft tot lachsalvo's. Je hoort het al: een heel intense, interressante, boordevolle en diverse week, waarin de contrasten haast niet groter konden zijn.

De volgende ervaring van deze morgen verbeeldt dit contrast erg goed denk ik. Op de bus onderweg naar het werk kom ik voorbij het Arndale shoppingcenter (werkelijk gigantisch groot), waar zich een merkwaardig fenomeen afspeelde: voor de deuren had zich al een rij van (ik overdrijf niet!) ongeveer 2 km gevormd! 2 km mensen die stonden aan te schuiven voor de nieuwe IPhone, we waren geschokt toen we dat hoorden... Als je weet dat 40 % van de kinderen in Manchester in armoede leven, en als je de verhalen hoort en ziet die wij dagelijks op het werk ervaren, is dit gewoon onbegrijpelijk. Nauwelijks een uur later zat ik aan tafel met een dakloze vrouw, amper 3 jaar ouder dan mij, zonder verblijfplaats, familie, job of geld, enkel een rugzak met al haar spulletjes met zich meedragend. Het zijn voor mij niet langer cijfers en statistieken, maar harde en levende realiteit. En geloof mij, dat verandert veel en doet je echt nadenken. 

Het is moeilijk te geloven dat in een dermate welgesteld land, met een relatief goed ontwikkelde economie (de 3e grootste van Europa) toch zoveel armoede is (het 8e hoogste percentage van Europa!). Het is net die kloof die het probleem vormt. Mijn collega's zeggen het zelf: tot op het moment dat ze in deze organisatie begonnen te werken, hadden ze zelf geen besef van deze toestanden in hun eigen stad. En zo leven vandaag nog veel inwoners in onwetendheid. Zolang je een goede job hebt, in de betere buurten woont, je eigen vriendenkring hebt, kom je niet met deze toestnanden in aanraking. Dan kan ik alleen maar denken: bedankt dat ik dit mag meemaken!

Een tweede contrast betreft mijn 2 werkplaatsen. Ik werk 3 dagen voor Boaz Trust en 2 dagen voor The Big Issue. Wederom ervoer ik een enorm verschil tussen beide organisaties: een verschil in doelpubliek, manier van werken, inspiratie en niet in het minst in sfeer en ontvangst. Deze laatste hebben mij met aamtal moeilijkheden geconfronteerd, waardoor ik echter wel het belang van de hartelijkheid en verwelkoming heb ontdekt, en aan den lijve ondervonden. Misschien eerst even een woordje uitleg over beide organisaties.

"The Boaz Trust is a Christian organisation serving destitute asylum seekers in Greater Manchester. We provide accommodation, as well as food and other essentials, to those who are unable to access support from anywhere else. We also provide advocacy and pastoral support, and campaign on a local and national level for justice in asylum legislation."

Zoals jullie hier kunnen lezen zet Boaz Trust (verwijzend naar het boek Ruth uit het Oude Testament, zeker het lezen waard als je dit wat beter wil begrijpen!) zich in voor asielzoekers die zich in een situatie van destitution (armoede, dakloos, ...) bevinden. Dit betekent dat het vaak gaat om mensen van wie de asielaanvraag werd geweigerd, zodat ze geen enkel recht hebben op opvang of sociale steun en eigenlijk buiten het systeem vallen. Terugkeren naar hun land van oorsprong is geen optie, omdat daar hun leven nog meer in gevaar is, meestal om politieke redenen (meestal gaat het om landen als Eritrea, Congo, Ivoorkust, ...) De asielprocedure is hier ongelooflijk ingewikkeld, en sinds enkele jaren serieus verstrengd, zodat vele aanvragen onterecht worden geweigerd. Deze mensen, die in hun eigen land al traumatische ervaringen hebben opgelopen, komen dan hier wederom in een hen vijandige omgeving terecht, en leven vaak tot een aantal jaren op de dool, slapend daar waar hen een tijdelijke plaats wordt aangeboden. Vrouwen zijn hierin de meest kwetsbare groep, omwille van culturele opvattingen uit hun eigen land, en de vreselijke dingen die ze in hun thuisland hebben moeten ondergaan. Ze komen hier werkelijk gebroken, getraumatiseerd, en ontdaan van elke eigenwaarde aan. Geloof mij, wat ik hier schrijf is geen boekenwijsheid, maar reflecties uit mijn ontmoetingen van deze week. 

Wat Boaz nu zo bijzonder maakt voor mij is de sfeer waarin ze werken. Hun belangrijkste doel is mensen hun eigenwaarde teruggeven, hen begeleiden doorheen de aanvraagprocedure om hun eigen leven terug op te bouwen. En de belangrijkste manier waarop ze dat doen is door gewoon een sfeer te creeeren waarin ze zich welkom voelen, waarin elke bezoeker op het bureau een warm en menselijk onthaal krijgt, waardoor hij of zij zich gesteund voelt, en tenminste het gevoel krijgt dat er iemand is die om hen geeft. En geloof mij, het werkt! Het geweldige aan het JVC-programma is namelijk, zo heb ik zelf beseft, dat ik zelf ook een beetje de ervaring van vreemdeling meemaak. Het is natuurlijk niet te vergelijken, ik hoef niet te vluchten, weet dat ik alles zal krijgen wat ik nodig heb enzovoort, maar ervaar wel wat het is om in een volledig onbekende omgeving aan te komen. En het ontvangst dat ik kreeg in Boaz, en de manier waarop ze mijn aanwezigheid apprecieren, was daarin deze week een groot lichtpuntje voor mij.  

Het werd het des te maar toen ik in The Big Issue aankwam, en een volledig andere ervaring opdeed. Hoewel ook deze mensen fantastisch werk doen, besefte ik plots dat een warme en welkome sfeer niet iets vanzelsprekend is. Het is iets waar je aan moet werken, en dat je zelf in handen hebt. In heel kleine dingen, maar die misschien wel belangrijker zijn dan alle administratieve rompslomp. Wederom eem harde leerschool, echt waar niets moeilijker dan je overbodig en onzichtbaar te voelen, maar wel zinvol denk ik. Een oproep aan mezelf om te werken aan een hartelijke, ontvankelijke en waarderende houding ten aanzien van medemensen. Nu weet ik hoe hartverwarmend dat kan zijn, hoe dat het verschil kan maken, hoe dat je meer mens maakt...

Tot binnenkort!

Benedicte

Here I am again! Mijn vorig bericht gaf maar even enkele losse impressies, dus hier wat uitgebreider verslag over de voorbije week.
Zoals ik al zei startte het jaar met 5 dagen Orientation, wat eigenlijk een mix was van kennismaking met elkaar, met de Britse cultuur, met JVC en de hele werking ervan, met de Ignatiaanse spiritualiteit, en met je huisgenoten. Achteraf gezien zijn we heel erg blij om deze dagen: ze waren echt zinvol. Niet alleen helpt het enorm om je zo snel mogelijk een beetje thuis te voelen, ook heel wat praktische info en gezamelijke meditatie en gebed werden gedeeld, zodat ze ons nu veel beter voorbereid voelen om ons gemeenschapsleven wat te beginnen organiseren en maandag onze eerste werkdag tegemoet te gaan.
Wat betreft het gemeenschapsleven: er komt echt heel wat bij kijken. Ik geraak er meer en meer van overtuigd dat het een supermooie uitdaging is, heel waardevol. Maar het vraagt om heel veel afspraken, openheid, wederzijds vertrouwen en compromis. We hadden dan ook heel wat sessies waarin we werden uitgedaagd om in gemeenschap te overleggen hoe we ons engagement tot eenvoudig leven gaan opnemen, hoe we het geloof een plaats geven in ons huis en onder ons, hoe we de taken verdelen, hoeveel tijd we samen willen doorbrengen en een goede balans willen vinden tussen gemeenschapstijd en 'me'-time, ...
Maar ik ben er echt van overtuigd dat ik het getroffen heb: het team heeft echt veel werk gemaakt van de samenstelling van de gemeenschappen, ik had hetzo goed niet gehoopt! De Manchestercommunity is de oudste van de 3 gemeenschappen, en ik denk ook de rustigste, wat heel goed bij mij past denk ik. :-)
Time for breakfast now, de rest is voor een volgende!

Any problem? Have a cup of tea!

Lieve vrienden,

Hier ben ik eindelijk! Het lijkt wel eem eeuwigheid geleden dat ik Belgie achter me liet, en het Britse vasteland betrad. Zoveel nieuws dat op me afgekomen is in week tijd, meer dan het hele afgelopen jaar samen denk ik. :-)
-Een nieuwe taal om te beginnen ( het doet zo ongelooflijk goed om eindelijk wat nederlands te kunnen schrijven!, hoewel ik tot mijn verbazing heb ontdekt dat mijn Engels best wel meevalt. Kun je geloven dat ik al in het Engels begin te denken? ;-) )
-Allemaal nieuwe gezichten om me heen, dat is best wel een vreemde ervaring. Het vraagt om veel vertrouwen in mensen die je niet kent. De eenzaamheid was best wel groot de eerste dagen. Echt niemand om even je eigen taal tegen te spreken, niemand die je even kan geruststellen. Op dat moment besefte ik dat alles wat je rest vertrouwen is, je hebt gewoon geen keuze...
Dat probeerde ik dan ook, en ik ben blij dat ik het deed, want ze zijn het allemaal waard! Alle 14 mede-vrijwilligers zijn stuk voor stuk schatten van mensen. 4 van hen zijn ondertussen mijn huisgenoten geworden, gisteren zijn we eindelijk in ons huisje ingetrokken. Het is zo gezellig! Erg klein, maar alles wat we nodig hebben.
-Een nieuwe cultuur! Het is best wel gek, ik had het echt niet verwacht, maar het is echt zo: de Britten hebben echt soms heel andere, en erg vreemde ;-), gewoontes. Een van diegene die ik begin te apprecieren: de thee als oplossing voor alles! Heb je een probleem, ga er even bij zitten en drink een kop thee, dat is hun motto. :-)
Al deze dingen mocht ik ontdekken gedurende onze "orientation", die eigenlijk een 5 dagen lange voorbereiding en informatiesessie inhield. Deze 5 dagen waren ongelooflijk intensief, we waren uitgeput toen we eindelijk thuis aankwamen gisteren. Maar wel heel nuttig, aangenaam, verrijkend, inspirerend en enthousiasmerend. Ik begin me stilaan klaar te voelen om maandag mijn werkplaats te ontdekken.

Tot hier de nieuwtjes uit Salford, Manchester, ik hoop jullie dit WE nog wat meer te vertellen over Orientation, maar mag nu genieten van een lekker maal dat mijn huisgenoten bereid hebben! :-)
Ik denk aan jullie!

Liefs,
Bene

Wat voorafging...

Nog 3 dagen voor het vertrek: tijd dus om in te pakken en afscheid te nemen. Maar ook hoog tijd om al eens achterom te kijken naar die hele periode van voorbereidingen. Want als ik heel eerlijk ben is het programma voor mij al lang begonnen! Ik ben tot mijn eigen verbazing gaan beseffen hoe de voorbereidingen op zich al een onderscheidingsproces vormen, en een belangrijk fundament leggen voor het komende jaar. Zo ging ik de voorbije weken met volgende vragen aan de slag:

-Wat heb ik nu echt nodig?
-Een eenvoudige levensstijl, wat versta ik daar zelf onder? Past een gsm, een laptop, en zelfs een gitaar in deze levensfilosofie? Hoe ziet een leven eruit als je met 55 £ per week moet rondkomen?
-Wanneer voel ik me ergens thuis? Wat heb ik daarvoor nodig? Wat vind ik belangrijk in mijn thuisomgeving? Wat ben ik bereid hiervoor zelf in te brengen en wat verwacht ik van anderen?
-Welk soort werk ga ik moeten doen? Welke mensen ga ik mogen ontmoeten? (ondertussen weet ik dat ik in twee verschillende organisaties tewerkgesteld zal worden: één die zich inzet voor vluchtelingen, en één voor daklozen.) Wie gaat hierin in feite het meest te bieden hebben aan de ander: zij of ik?
-Hoe ga ik mijn vrije tijd daar invullen? De spontane reflex volgen van zoveel mogelijk activiteiten te plannen of net de kans grijpen om ook deze reflex even in vraag te stellen en met een open geest én agenda het jaar tegemoet te gaan?

Ik geef ze hier mee omdat ze volgens mij wel in meerdere omstandigheden van toepassing kunnen zijn. Het heeft mij in ieder geval geholpen om mijn eigen leven, en mijn keuzes in perspectief te plaatsen. En toch veranderde ook dit perspectief weer volledig toen ik te horen kreeg in welke organisaties ik zal mogen werken. Wat maak ik me zorgen, terwijl ik mensen zal ontmoeten die geen dak boven hun hoofd hebben, en letterlijk te horen krijgen dat ze nergens welkom zijn? Ik bevind me echt in een luxepositie, besef ik plots. Ik kan gewoon kiezen wat ik meeneem of thuis laat. Ja, ik kies wel voor een eenvoudige levensstijl, maar weet ook wel dat het slechts voor een jaar is. En daarenboven heb ik alle tijd gekregen om mij er op voor te bereiden, wat ik dan natuurlijk ook (sorry, de aard van het beestje) tot in de puntjes gedaan heb. Allemaal elementen die mij nog eens een serieuze voorsprong geven.
En tegelijk mag ik nu al ervaren hoe de ontmoetingen, de levensstijl en de gehele ervaring mij toch op een andere manier naar mijn leven doen kijken. Je kan je niet inbeelden hoe ik deze laatste dagen probeer te genieten van alle dagdagelijkse vanzelfsprekendheden!