Over geluk en vrijheid, of vrijheid die gelukkig maakt

Lieve vrienden, 

Het lijkt zo lang geleden dat ik jullie uitgebreid schreef. Hoog tijd voor een update, want ook hier staat de wereld en de tijd niet stil. Maar eerst en vooral: hoe is het met jullie? Hoe verlopen de dagelijkse bezigheden? Hoe voelt het leven daar? Ik hoop oprecht dat jullie op een of andere manier in de kleine en grote dingen van elke dag wat van de vreugde kunnen ervaren die ik hier voel... ik probeer er alvast zoveel mogelijk van met dit bericht mee te sturen! :-)

Het is mij de laatste week inderdaad doorheen verschillende ervaringen duidelijk geworden hoe gelukkig ik hier ben. Op het eerste zicht kan dit vrij vreemd lijken denk ik. We doen hier namelijk verre van spectaculaire dingen, hebben geen geld om buitengewone uitstappen te maken, of elke avond uit te gaan. Om eerlijk te zijn kan ons leven voor een buitenstaander best wel saai klinken. Toch ben ik nog niet vaak zo gelukkig geweest als ik me hier voel...  Ik denk dat ik hier ervaar dat niet-materiele dingen een bron zijn van een zoveel dieper, groter en duurzamer geluk. 

Een eerste bron van geluk is de ervaring dat zoveel mensen hier gewoon zo vriendelijk, zorgend en verwelkomend zijn voor mij. Het is ongelooflijk hoe alles gewoon meer dan goed draait, hoe de organisatoren van JVC zelf, mijn collega's, onze gemeenschapspartners, en zovelen anderen mij doorheen deze ervaring dragen. Lieve woorden, praktische hulp, uitnodigingen voor uitstapjes, lekker eten, op een of andere manier blijft het maar komen, soms nog voor ik het kan vragen! De grote verandering wat betreft mijn werk is hiervan zeker het beste voorbeeld. Dit is groot nieuws, niet eerder gepubliceerd ;-) : vanaf volgende week werk ik voltijds voor Boaz Trust, hoera! Om een lang verhaal kort te maken: 2 weken geleden hebben mijn collega's JVC gecontacteerd om mijn voltijdse plaatsing daar aan te vragen. Gewoon omdat ze mijn werk echt apprecieren en mij graag nog meer werk zouden geven, waaronder een heel specifieke opdracht: de gehele verantwoordelijkheid van een dramaproject met opvoering gedurende het tweede semester! Eerlijk waar, ik wist niet wat ik hoorde... Tegelijkertijd was het een geschenk uit de hemel en een vergiftigd geschenk, omdat ik meteen vond dat ik het niet kon aannemen. Dit betekende immers dat ik mijn engagement ten aanzien van het ander werk zou verbreken. Een lange week van reflectie, gesprek en gebed, waarna ik uiteindelijk besliste om het aanbod aan te nemen. Ik heb echt het gevoel dat ik bij Boaz zoveel meer zinvol werk verricht, dat ze mij zinvol inzetten, dat ik zelf zoveel bijleer en vooral zoveel groei, dankzij de sfeer en de ondersteuning in het team. Een hemelsbreed verschil met the Big Issue. Zij verrichten ook wonderlijk werk, en verdienen daarvoor mijn grote respect, maar toch voelde ik me vaak overbodig en leeg na een werkdag daar. Een combinatie van minder-mijn-ding, gebrek aan communicatie, en gemis aan een duidelijk vrijwilligersprogramma. Ik kan het nog steeds niet goed geloven dat ik dan plots het aanbod krijg om te zijn waar ik graag ben, om datgene te doen wat ik graag doe. Alsof ik gewoon geroepen werd om gelukkig te zijn: ja, het mag! :-) Het bureau was te klein voor de vreugdedans die in Boaz uitbrak toen het uiteindelijk beslist was... Wauw, niets dan dankbaarheid voel ik hiervoor! Zoals ik al zei, het is niets spectaculair, maar toch maakt het mij nu elke dag gelukkig: elke dag stap ik met een lach de deur van het bureau binnen. Ik besef dan ook dat al deze goede dingen niet nieuw zijn, dat ik er al zoveel heb mogen ervaren, maar ze alleen nog nooit zo scherp wilde zien. En tenslotte heeft deze ervaring me ook het volgende geleerd: niet durven ingaan op dit aanbod omwille van zogenaamde 'verplichtingen' was een verleidelijke maar verkeerde reactie, een bekoring. Tot mijn verbazing maakt The Big Issue geen probleem van mijn vertrek, ze begrijpen het zelfs! Het leek zoveel gemakkelijker om alles op zijn beloop te laten, maar het maakt de ervaring zoveel rijker, en mijn werk zoveel zinvoller, ook voor de mensen om me heen, nu ik heb durven kiezen voor Boaz. Als je niet kiest wordt de keuze voor jou gemaakt, vertelde een vriend me hier. Het is waar, en het leidt meestal niet tot de meest vervullende weg. Durf kiezen, durf een geschenk ontvangen!

De tweede bron van geluk sluit daar eigenlijk vrij goed bij aan. Kunnen en durven kiezen vraagt om vrijheid: vrijheid ten opzichte van alle dingen die je zichtbaar of onzichtbaar gebonden houden. Dat gevoel van vrijheid heb ik hier sterk. Om te beginnen speelt de eenvoudige levensstijl hierin zeker een belangrijke rol denk ik. Vorige week hadden we er hier in de gemeenschap een diep gesprek over. We zijn allemaal verbaasd dat het eigenlijk zo vanzelf gaat. Grappig om te horen hoe ieder er zijn eigen voorstelling van had gemaakt (de ene al met meer ontbering dan de ander :-) ) en dan nu te beseffen dat we momenteel verre van al ons geld opgebruiken. Hoe we het doen? Ik denk eerst en vooral dankzij het feit dat we net allen een grote bereidheid hadden om onze eigen gewoontes tot op zekere hoogte los te laten. Er is niemand die echt zegt: ik moet deze soort kaas hebben, ik moet frisdrank hebben, ik kan niet leven zonder mijn eigen confituur,... Een eerste vorm van vrijheid ten opzichte van materiele dingen. Het bespaart ons veel geld, het creeert gemeenschap, want we delen alle maaltijden, en het doet ons zo genieten van de eenvoudige dingen. Want begrijp me niet verkeerd: genieten doen we zeker! Elke gelegenheid is goed om een feestje te bouwen! Vorige week zaterdag bijvoorbeeld zijn we voor het eerst met zijn allen naar de pub geweest en daarna uit eten. Het was iets eenvoudig, de overbefaamde Fish and Chips, maar het was zo'n feest! Omdat het net zoiets uitzonderlijk is wordt het zo leuk, en geniet je er dubbel van. Er zijn natuurlijk momenten waarop het wat moeilijker is. Zo is het hier bijvoorbeeld de gewoonte dat je als werkmens 's middags tijdens je lunchpauze snel even naar de winkel op de hoek loopt om een broodje, een frietje, een stuk taart,... Telkens neen moeten zeggen daartegen en je zelfgemaakte boterhammen moeten bovenhalen is niet altijd even prettig, maar went tegelijkertijd best wel. Meer zelfs: gewoon het geld niet hebben is ergens heel bevrijdend, omdat ik daardoor gewoon weet dat ik er niet naar moet verlangen. Op een of andere manier heb ik dat heel snel voor mezelf beslist, en heb ik er nu weinig moeite mee.
Ook in mijn tijdsbesteding ervaar ik zoveel meer vrijheid. Geen TV, geen Internet op de kamer, geen auto, allemaal dingen die we niet hebben, maar die voor mij plaats hebben gemaakt voor het herontdekken van zoveel leuke dingen. Ik neem tijd om te lezen, muziek te spelen, te wandelen, een tas thee te drinken, te babbelen met huisgenoten, ...
Kortom, ver van alles en iedereen, in een nieuwe omgeving, in een nieuwe ervaring, voel ik me vrij om stap voor stap, elke dag opnieuw mijn leven te herorienteren en te kunnen kiezen voor de dingen die me echt doen leven, en gelukkig maken. Geen op mijzelf gericht geluk, maar geluk dat me doet openstaan naar anderen, geluk dat me maakt tot wie ik ten diepste ben. Je op deze essentie kunnen richten, is volgens mij echte vrijheid. Daarvan kunnen proeven is zo heerlijk... ik wens het jullie allen toe!

Om af te sluiten schets ik jullie graag even een situatie waarin voor mij heel zichtbaar werd tot welke levengevende vreugde en geluk een dergelijke vrijheid kan leiden. Elke donderdagmorgen volg ik Engelse les samen met onze klanten in Boaz. Na een kwartier les komt plots nog een man binnen: de klant die net 2 weken in opsluiting had geleefd, in afwachting van zijn deportatie. Als bij wonder werd hij vorige wondag plots vrijgelaten, niemand weet waarom. De reactie van alle medecursisten, en in het bijzonder van de leerkracht ( een vrijwilligster) was goud waard. Ze vloog hem letterlijk in de armen, terwijl de rest van vreugde schreeuwde, lachte en hem lieve woorden toeriep. Voor een Britse vrouw, die meestal niet al te happig zijn op knuffels en dergelijke, was dit echt een bijzondere reactie: een reactie die recht uit het hart kwam, en zich niet liet intomen door angst, gewoonte of plicht. Het toonde mij tot welke intense vreugde echte vrijheid kan leiden. Ik verzeker jullie, ik heb dit moment in mijn geheugen en in mijn hart ingekaderd!

Meer dan genoeg voor vandaag denk ik. Excuses voor de lengte, ik verschiet er zelf van hoeveel ik blijkbaar toch te vertellen had!
Het ga jullie allemaal goed daar, tot gauw, en weet dat ik aan jullie denk!

Benedicte

The gift of compassion

Dag vrienden, 

Even een heel kort bericht, want het WE gaat helaas te kort zijn voor een uitgebreid verslag van deze week. We hebben het WE namelijk gereseveerd voor gemeenschapsactiviteiten, dus even geen computers! We kijken er wel naar uit, na weer een stevige en drukke week. Het was namelijk tijd voor een eerste terugblik en feedbackmeeting, zowel met JVC als op onze werkplaatsen. Veel reflectie dus, maar ook zinvolle en warme feedback die helpt herorienteren voor het vervolg. 

Laat me toch kort even een gedachte met jullie delen die me bijblijft van een van de meetings. Een van de moeilijkheden waar we mee worstelen en veel over praten in Boaz is het gevoel van machteloosheid. Heel vaak hebben we gewoon geen idee hoe we moeten reageren. De verhalen die je te horen krijgt zijn zo pijnlijk en de dossiers zo individueel en gecomliceerd dat er gewoon geen juiste methode voor lijkt te zijn. In het begin dacht ik dat dit gevoel enkel mij trof, omdat deze hele sector zo nieuw is voor mij. Twee keer deze week voerde ik 

Ik heb echter mogen ontdekken dat alle collega's dit gevoel met me delen: niemand weet of hij of zij het wel goed doet, en hoe het eigenlijk zou moeten. Ik denk dat dit een heel bevrijdende vaststelling is... Er rest je namelijk niets anders dan te handelen zoals je het op dat moment aanvoelt. En meestal blijft dit beperkt tot gewoon luisteren en meeleven. Dit alles deed me nadenken over compassion (mededogen/medeleven is de beste vertaling denk ik): wat een ongelooflijk geschenk is dat, gewoon dat we daartoe in staat zijn als mens... Het is het enige dat ik kan doen als een van onze klanten in tranen verteld over haar kinderen die nog steeds in Congo leven en waar ze maar sporadisch contact mee heeft. Het lijkt zo weinig, en toch is het misschien net daarom dat het draait. Misschien is het net op die manier dat God door ons kan spreken...

Liefs!
Bene

Vive la force de la Vie!

Chers amis, 

Mijn excuses aan alle niet-franstaligen onder jullie: het volgende bericht zal in het Frans verschijnen. Op deze manier kunnen ook een aantal niet-nederlandstaligen volgen en krijgt deze blog tegelijk ook werkelijk het internationale karakter dat mijn ervaring hier karakteriseert! Als je er even tegenop ziet om de volgende tekst in een vreemde taal te lezen, of wat moeilijkheden ondervindt...dan heb ik je even deelgenoot gemaakt van mijn dagelijkse ervaringen hier! 

Aujourd'hui je vous ecrirai en Francais, pour pouvoir adresser quelque personnes en particulier: ma famile, mes ami(e)s a Bruxelles, en Espagne, et mes collegues ici de Boaz. Un grand bonjour a vous tous, et un sincere merci pour tout votre soutien. Rien de plus beau que de ce sentir porter commeca... Merci!
! Je m'excuse, les accents vont manquer dans mon texte, ils ne connaissent pas ca ici sur les claviers Anglais!

La semaine derniere a ete plutot emotionelle. Au plus j'apprends sur les regles et les procedures pour les refugies ici, au plus je me sens indigne et revolte. Je suis entierement d'accord qu'un pays comme celui-ci necessite un moyen de systeme ou regulation pour pouvoir se maintenir et procurer des moyens a tout ces habitants. Mais la semaine derniere semaine je me suis pose la prochaine question: n'est-ce pas le point de vue exclusif des citoyens deja plus qu'assez aises? Faudrait-il pas ause poser la question sur le pourquoi de ce systeme? N'est-il pas plus inspire par la peur que par la volonte de contribuer au bien de tous?
Toutes ces questions me passent par la tete en voyant la situation reele des clients de Boaz. Pas la question "Vais je preparer du poulet ou du poisson ce soir?", mais bien "ou trouverez je un endroit pour dormir ce soir?" ou "comment vais-je survivre la semaine avec seulement 10 Euros?" est leur realite journaliere. Chaque mois, et pour certains meme chaque semaine, la peur terrifiantes quand ils vont se presenter a la cour: que vont-ils dire? Vont-ils me placer en detention et me renvoyer en deans la semaine? Rien qu'a Manchester 4000 personnes vivent ainsi, jour apres jour.
Quand je vois tout cela, je me demande honetement si la question de systeme ou de regle est la bonne. D'apres moi il sagit beaucoup plus d'une question d'humanite, qui dans ces situations est vraiment absente.  A-t-on le droit de s'appeler un pays developpe quand on semble manquer un tel nombre d'humanite? C'est justement ca qui est si frappant: en matiere d'humanite profonde et d'experience de vie nos clients me depassent largement. Ils ont une perseverance que je n'ai pas, une force que je ne connais pas, une volonte dont je ne peux que rever et une foi qui passe avant tout.
Alors: qui est le plus pres de la Vie?

Ca m'a fait beaucoup de bien de me rendre compte de tout ceci, parce que j'y ai trouve la certitude que la Vie est plus forte que chaque systeme, plus grande que la peur humaine et plus eternelle que la destruction. Le sourire sur le visage des clients et la joie d'apprendre ensemble de nouveaux mots Anglais en sont les meilleur preuve: rien n'est plus fort que la Vie, la vraie Vie que Dieu veut pour nous tous!
Alors, meme si le systeme est toujours la, concentrons-nous sur la Vie, et essayons d'y participer, dans toutes choses journalieres. C'est la qu'on peut changer quelque chose...

Je vous embrasse tous!
Benedicte

Klein zijn in het groot, en groot zijn in het klein...

Na een wat moeilijkere werkdag kom ik tot het volgende inzicht in verband met mijn vorig bericht. Eigenlijk gaat het hierom: klein zijn in het groot, en groot zijn in het klein...

Een les Engels

Dag vrienden, 

Aan het einde van een mooie week als deze is het een plezier om jullie even wat nieuws te brengen. Ik heb werkelijk van deze week genoten...

Het begon vorige week zondag tijdens de viering van de studentenparochie waar we hier wekelijks naartoe gaan. We zongen voor het eerst mee in het koor, en toevalligerwijze stonden zowel 'Do not be afraid' als 'Be not afraid' op het programma. Op een of andere manier schijnen deze toch een gevoelige snaar te hebben geraakt, en voelde ik me als het ware opgeroepen om de angst vanaf nu van me af te schudden en er gewoon voor te gaan. Maandag voegde ik op het werk meteen de daad bij het woord, en ik moet zeggen: aan het einde van de dag geloofde ik mijn eigen ogen niet... Ik heb gewoon heel de dag zelf de telefoon opgenomen in het Engels (waar ik vorige week elk telefoonsignaal bewust negeerde), spontaan week in handen genomen, mijn collega's aangesproken en om hulp gevraagd enz. En het best van al: ik werd er zo gelukkig van! Wat ik deed werd geapprecieerd en aangemoedigd, maar gaf mij vooral een gevoel van vervulling. Hier hebben zeker een aantal sterke ervaringen een rol in gespeeld, maar daarnaast ook heel dagdagelijkse taken die op het eerste zicht van weinig belang zijn, maar me toch datzelfde vreugdevolle gevoel bezorgden. 

Laat me even wat dieper ingaan op dat laatste. We hebben daar hier in huis al vele en lange gesprekken over gevoerd, mee geworsteld, en zelfs op gevloekt. Elk van ons heeft op een of andere manier al ervaren hoe moeilijk het soms is om de positie van vrijwilliger op te nemen. Niet alleen hangt het heel sterk af van je organisatie (sommigen hebben eigenlijk geen programma voor vrijwilligers, of hebben nog niet bedacht wat voor werk ze hen eigenlijk kunnen geven, wat resulteert in letterlijk dagenlang niets-doen), het vraagt ook om een heel nederige houding van jezelf. Of beter gezegd: het vraagt om het voortdurend zoeken naar een evenwicht tussen jezelf 'onderwerpen' aan het systeem of de manier van werken van de organisatie, en tegelijk toch proberen zien waar en op welke manier je je eigen inbreng kan doen. Het is soms heel frustrerend: je zou sommige dingen zoveel efficienter kunnen doen als je het op jouw manier kon doen en het zelf in handen kon nemen, je zou zoveel meer willen doen voor de mensen die je ontmoet,... Ik ben me al erg bewust geworden dat dit een positie is die wij meestal niet gewoon zijn: helemaal onder aan de ladder, instructies uitvoeren die je gegeven worden, en vaak de meest inhoudloze of saaie taken uitvoeren (kopieren, plastificeren, papier versnipperen, data ingeven,...) Maar net daarom is het zo goed dat we het hier eens ervaren, denk ik. We staan even aan de andere kant en ervaren hoe het helemaal niet vanzelfsprekend is om de job te krijgen die je zo graag zou willen doen, om de meest vervullende taken te kunnen doen enz. Het vraagt echt om geduld, nederigheid en serieuze pogingen om toch in dat kleine ook zin te vinden. Ook al is het maar de telefoon opnemen, of de fotokopies van een collega zodat hij zich met andere dingen kan bezighouden: ze zijn noodzakelijk om de organisatie draaiende te houden! De beste, achteraf gezien grappigste, maar op dat moment frustrerendste ervaring hieromtrent dateert van vorige dinsdag. Ze hadden mij gevraagd om de lerares Engels te assisteren tijdens haar eerste les Engels. Het is een heel nieuw project, dus ik was best opgetogen. Het is echter voor mij een anderhalf uur durende oefening in geduld en nederigheid geweest, veel meer dan een les Engels. De lerares heeft echt haar best gedaan, maar het was vreselijk. Ze is om te beginnen zelf al van buitenlandse origine. Enerzijds is dit heel positief dat haar deze kans wordt gegeven. Anderzijds hypothekeerde dit zel zwaar het niveau van het Engels: ik had vak zelf moeite om haar te verstaan. De 2 leerlingen waren Roma-mensen, die echt geen woord Engels verstonden. Het was echt een ramp... de lerares kon meestal neit eens duidelijk maken welk woord ze hen probeerde aan te leren. Ik heb helemaal geen onderwijstalent of ervaring, maar heb me meermaals moeten inhouden om de les niet van haar over te nemen. Het had zoveel gestructureerder en leerzamer kunnen zijn vor onze 'leerlingen'! Uiteindelijk ben ik dan toch voorzichtig tussen beide gekomen, waardoor de les als volgt verliep: de lerares leerde hen Engelse woorden, doordat ik deze eerst naar het Spaans vertaalde om hen de betekenis ervan duidelijk te maken. Een les Engels aan Romani-sprekende mensen, via een Belgische tolk die hen in het Spaans sprak...als je het mij vraagt absoluut niet efficient, maar op dat moment de beste manier op hen toch iets te leren. En in elk geval: als ervaring kan het wel tellen! :-) En enkel en alleen al de dankbaarheid op hun gezicht achteraf maakte het deze ervaring meer dan waard!

Slechts een van de vele ervaringen van deze week, maar wel een mooie illustratie van hoe ik word uitgedaagd om te groeien in nederigheid, maar tegelijk in zelfkennis en openheid, om te kunnen zien waar ik mijn bijdrage kan leveren, op mijn manier. 

Tot binnenkort!

Lieve groeten, 

Benedicte