Mens(on)waardig

Dag lieve vrienden,

Wat was ik blij te lezen over de nationale actiedag voor Syrië! Ik probeerde het via nieuws- en krantensites op de voet te volgen, omdat het voor mij echt hartverwarmend was dit te mogen lezen... Hoe hard ik ook probeer, ik denk niet dat ik me genoeg kan voorstellen welke afschuwelijke dingen daar momenteel gebeuren, maar ik zie wel bijna dagelijks wat voor gevolgen het heeft: getraumatiseerde mensen, op de vlucht voor vervolging en zelfs dood, zonder familie of vrienden, met als enige doel: overleven. We krijgen hier meer en meer asielzoekers uit Syrië en omringende landen, en als ik hun verhalen hoor kan ik acties als 12 12 alleen maar ten volle aanmoedigen. Want wat daar momenteel gebeurt is onmenselijk...

Maar dat betekent voor mij niet dat een dergelijke actie het enige is dat wij of ikzelf kunnen doen! Het draait voor mij namelijk om een dieperliggende vraag van menselijkheid en waardigheid, of beter gezegd: van menswaardigheid. En dat brengt alles plots veel dichterbij... Het gaat niet alleen om die concrete mensen in Syrië, maar om de vraag: hoe treedt ik in relatie tot anderen? Hoe behandel ik anderen? Hoe denk, spreek en reageer ik op anderen, zelfs op mensen die ik niet ken? En het belangrijkst van al: hoe kan ik in mijn manier van denken, spreken en handelen de ander die waardigheid geven die hij of zij verdient, gewoon omdat het een mens is?

Het is een vraag die ik me deze week sterk gesteld hebt, en ik zal jullie even vertellen waarom. Afgelopen woensdag hielden we op het werk weer onze maandelijkse Free Shop. Elke laatste woensdag van de maand worden alle cliënten uitgenodigd om te komen "shoppen" en hun keuze te maken uit alle donaties die we de afgelopen maand hebben verzameld, bestaande uit voedsel en toiletartikelen. Als staff hebben we hier meestal gemengde gevoelens over: het is een verschrikkelijk drukke namiddag (vaak tegen 40 mensen over de vloer), met tegelijkertijd zo mooie kansen tot ontmoeting, blij dat we hen iets extra kunnen geven, maar tegelijk zo triest te zien hoe hard dit nodig is voor hen. Persoonlijk heb ik het deze keer heel moeilijk gehad, en hield ik een heel droevig gevoel over aan de namiddag. Er is in het bijzonder één beeld dat me heel sterk geraakt heeft, en op mijn netvlies gebrand staat. Het was 12.30, ze weten dat we maar om 13.30 de lijst beginnen op te stellen van wie er eerst binnen mag in de shop (om toch iets of wat orde in de chaos te brengen), en toch zaten er al over de 20 mensen te wachten, de eersten al van 9.30. Ja je leest het goed, 9.30, dus wachtende voor 4u... Gewoon zien hoe ze daar zaten, al mooi in de rij, maar voor zich uit starende, met een gelaten uitdrukking op het gezicht die mij vertelde: "dit is het enige wat ik kan doen, mij erbij neerleggen en wachten..." Het raakte mij zo diep omdat dit voor mij hun hele levenssituatie van het moment uitdrukte. Dit is hun leven momenteel. Wel, 'momenteel', voor sommigen al 10 jaar lang: wachten, wachten, wachten. Zoals één van onze cliënten mij onlangs zei: "het is zoveel vreselijker dan wachten op de bus, want ook al is de bus wat later, je weet tenminste dat hij komt. Maar bij dit wachten ben je van niets zeker..." Deze situatie van wachten, van je volledig moeten onderwerpen, waarbij alles je ontnomen wordt: ik kan er niet aan doen, maar ik vind het een mensonwaardige levenssituatie. Door hen daar te zien zitten, dat beeld: ik zag het niet alleen, maar ik voelde het, tot in het diepst van mijn wezen.

Ik wil dan ook de komende weken de volgende vraag opnemen en aankaarten in de organisatie: hoe kan ik/kunnen wij onze cliënten met meer waardigheid en respect benaderen? Hoe kunnen we hen teruggeven wat hen van nature toekomt, maar ontnomen werd? En ik denk eerlijk gezegd dat deze vraag zich niet beperkt tot enkel mijn werkcontext, maar van toepassing is op alle relaties waarin ik sta, op elke mens die ik ontmoet.

Want ik wens oprecht een dergelijk beeld nooit meer te moeten zien!

Veel liefs!

Bénédicte

Verandering als zegen?

Lieve vrienden,

"Aprilse grillen", of "april doet wat hij wil": ja, het is hier momenteel erg toepasselijk. Vandaag een stralende zon, een echte zomerdag die je intens gelukkig maakt, en twee dagen geleden nog hagel en onweer.

Ik heb niet de ambitie jullie hier een Brits weerbericht te schrijven, maar vond deze grote en heel plotse weersveranderingen deze week fascinerend, omdat ze heel duidelijk voorstellen waar ik het vandaag over wil hebben: verandering.

Als ik even terugblik op de afgelopen twee weken heb ik het gevoel dat het al verandering is dat de klok slaat. Niet in het minst op het werk, maar ook in de gemeenschap, in mijn eigen persoonlijke leven, in vriendschappen en ontmoetingen: vreemd genoeg worden al deze aspecten van mijn leven momenteel precies door verandering getekend. Maar wat misschien zelfs nog vreemder is: het overwegende gevoel lijkt niet eens schrik te zijn, maar eerder vreugde! 

Het is allemaal begonnen op het werk, waar de voorbije twee weken twee van mijn collega's, waaronder mijn supervisor, hun vertrek hebben aangekondigd. Het kwam voor mij als een grote verrassing, en was op het eerste zicht zeker wat angstaanjagend. In een kleine organisatie als de onze maken twee mensen wel veel verschil. Maar net hierin ben ik zo verrast geweest: te zien met hoeveel rust en vertrouwen de overblijvende collega's hierop reageren. De hele toekomst is momenteel wat onzeker: wie zal alle vrijwilligers en studenten ontvangen? Wie zal de activiteiten organiseren? Wie zal mij verder begeleiden? Eén groot vraagteken... En toch is dat momenteel niet de overwegende sfeer. Alles blijft zijn gangetje gaan, met in de eerste plaats de aandacht voor de cliënten. Het raakte me sterk hoe verschillende collega's met overtuiging konden zeggen dat het tijd was voor verandering, dat dit de organisatie ten goede zou komen. Wat een vrijheid, wat een vertrouwen... Want eerlijk gezegd betekent dat voor de komende periode nog meer werk voor de blijvers. En toch wordt de verandering omarmd, in plaats van ze als een  bedreiging te zien. Dit mogen ervaren bij mijn collega's heeft het ook voor mij tot een bevrijdende ervaring gemaakt!

Ook in de gemeenschap is 'verandering' één van de grootste gespreksonderwerpen van het moment. Wat moet ik doen na dit jaar? Ga ik studeren, ga ik werk zoeken, ga ik terug thuis leven, zoek ik mijn weg in een andere stad of land, allemaal vragen die hier in huis heel regelmatig klinken. Het is heel mooi om te zien hoe we door uren gesprek proberen elkaar zo goed en zo kwaad als we kunnen te helpen in die onderscheiding. De gemeenschap is hierin wederom een sterke kracht. Ik zie namelijk hoe we sterk van elkaar leren in de wijze waarop we met deze te nemen keuzes en veranderingen omgaan. Veel stress, ontkenning en uitstelgedrag, onrust, stilte of net veel drukte: de diversiteit is groot. Maar diversiteit daagt uit, en doet groeien. Op die manier helpen we elkaar om de situatie van een andere kant te zien, om er wat rustiger mee om te gaan, of net in gang te schieten. Hoe je er mee omgaat is dus heel persoonlijk, maar tegelijk ook zeker te veranderen, dat zie en leer ik hier.

Dit alles doet mij denken dat misschien niet de verandering op zich, maar wel de wijze waarop je er mee omgaat echt een zegen kan zijn... Ben ik in staat om verandering te omarmen? Durf ik mezelf toelaten mij erover te verheugen?  

Vreugdevolle groeten!

Bénédicte

Tripjes!

Lieve vrienden,

Ja hoor, ik leef nog! Ik heb lang op me laten wachten, maar het welbekende spreekwoord is hier zeker van toepassing: geen nieuws is goed nieuws. :-) De voorbije maand zat gewoon echt behoorlijk vol: ik ben blij om dit WE weer even gewoon thuis te kunnen zijn! Het was echter wel een mooie periode met heel wat verrijkende uitstappen, activiteiten en ontmoetingen. Een kleine greep uit die ervaringen...

Drie weken geleden zakte ik voor een weekendje af naar Londen. Gelukkig bestaat er hier zoiets als Megabus (een busdienst die enkel in grote steden stopt), aangezien treinen echt onbetaalbaar zijn. 4,5 uur op de bus enkele reis, een lange rit, waar ik echter wel echt van genoten heb. En het was die rit zeker meer dan waard! Mijn eerste Londenervaring was eigenlijk heel positief: ik was echt onder de indruk van al die mooie gebouwen. Het werd echt een blits bezoek (ongelooflijk wat je allemaal kan doen op een namiddag! ;-) ), maar heel ontspannend. Wat ik altijd zo speciaal vind aan een wereldstad en er zo aan apprecieer is dat je hier werkelijk de hele wereld verzameld ziet. Je hoort en ziet zoveel verschillende talen, zoveel culturen, zoveel kleuren, en zoveel mensen. Een demonstratie voor Syrië naast de traditionele wachters, een dakloze naast de massieve gebouwen van Westminster Abbey...wat je haast niet voor mogelijk houdt zie je hier! Dat maakt het voor mij net zo levensecht, en mooi. :-) Maar wat die dakloze betreft: ik kon mezelf er toch echt niet van weerhouden om het koninklijk paleis vanuit zijn perspectief te bekijken. Het is een prachtig gebouw, en we doen er goed aan om dat erfgoed te bewaren, maar tegelijkertijd bleef die vraag door mijn hoofd dreunen: hoeveel daklozen zouden hier een onderkomen kunnen vinden? Ja, het begint wat beroepsmisvorming te worden denk ik... :-)

Het volgende weekend was het tijd voor een nieuwe trip! We hadden al lange tijd geleden besloten om dit weekend te reserveren als "gemeenschapsweekend", en er samen op uit te trekken. Eén van mijn gemeenschapsleden had ons dan ook allen uitgenodigd voor een verblijf bij haar ouders thuis in Edinburgh! Na mijn eerste Londen-ervaring was het nu dus tijd voor mijn eerst Schotland-ervaring. En ook dit was echt de moeite!

Een heel mooie en gezellige stad, met veel cultuur, maar vooral nog steeds veel traditie. Het is zo mooi om te zien hoe Schotten die liefde voor hun vaderland koesteren. Wist je dat de kilt wel degelijk nog steeds gedragen wordt door mannen? De traditie wil dat elke man zijn eigen kilt krijgt op zijn 21e verjaardag, die hij dan zal dragen op feestdagen, trouwfeesten, familiefeesten en dergelijke. Ik dacht dat dit een geromantiseerd beeld was dat wij als buitenlanders hadden, maar niets is minder waar. Maar dat is nog niet alles: wist je dat elke familie zelfs haar eigen patroon heeft? Ik was zo verbaasd dat te horen! En natuurlijk genoten we ook van de doedelzakmuziek, die je daar overal hoort, én de whisky!

Maar het leukste was gewoon om met zijn allen samen van dit weekend te kunnen genieten! Het zijn momenten om te koesteren, en ze hier even neerschrijven en met jullie delen helpt daar wel in. We worden ons er namelijk sterk van bewust dat er ons slechts drie maanden resten... Drie maanden die veel te snel om gaan zijn! De angsten en zorgen om de toekomst zijn aanwezig en reëel: stuk voor stuk zijn we sterk bezig uit te zoeken wat we hierna zullen doen. Maar op dit moment besef ik dat leven in de toekomst je het heden doet vergeten. Er resten slechts drie maanden, maar tegelijkertijd zijn dat ook drie volle maanden die ons nog gegeven worden, drie maanden om van te genieten! En bij deze neem ik mij voor dat zeker te doen :-)

Kijk goed op de achtergrond: volgens Edingburghers de school die JKRowling als inspiratie gebruikte voor Zweinstein in Harry Potter!

Veel liefs!

Benedicte

JVC needs...you!

Ja lieve vrienden, jullie zien het goed, dit is het hele JVC-team pretending to run...

Maar we kunnen beter, en we gaan het ook effectief doen! Zondag 26 mei gaan 9 van de JVC-vrijwilligers, waaronder ikzelf, en 2 van de organisatoren de uitdaging aan om de 10 km Manchester-run te lopen. Dit blijkt een groot evenement te zijn, waar individuen, maar ook heel wat organisaties en charities gaan vertegenwoordigd zijn. Dit wordt dus ongetwijfeld een leuke bedoening, maar ook een heel zinvolle. We willen ons namelijk allemaal graag laten sponseren, om JVC een voortbestaan te kunnen verzekeren.

DUS... geloof jij in JVC, en wil je het mee mogelijk maken dat ook volgend jaar weer 15 jonge mensen zich een jaar lang kunnen inzetten voor social justice en hun leven voorgoed laten transformeren? Elke bijdrage, hoe klein ook, is ongelooflijk welkom! Het kan via de volgende website:

http://www.charitygiving.co.uk/teamjvc

Als je het liever op een andere manier doet, of hier vragen over hebt: aarzel niet me te mailen of op een andere manier te contacteren!

Uit mijn eigen ervaring kan ik alleen maar zeggen dat ik geloof in de transformerende kracht van deze ervaring, en ik het daarom echt mogelijk wil maken voor anderen. Ontzettend hard bedankt voor jullie hulp, ik beloof jullie van mijn kant ongelooflijk mijn best te doen en hopelijk de eindstreep te halen! ;-)

Thanks!

Bénédicte

Hoi hoi!

How is life in Belgium? Na de voorbije week mag ik me bijna écht Brit noemen denk ik: als een echte fan supporteren voor Manchester United en dan proberen 'intelligent' deel te nemen aan alle besprekingen achteraf op het werk (waar ik me dan toch een beetje niet meer helemaal fan voel, blijkbaar mis ik toch een beetje voetbalkennis ;-) ), en dan gisteren de opname van een echte BBC-show meemaken... ja Béné komt misschien wel op TV! Neen, alle gekheid op een stokje, daar deden we het zeker niet voor. Maar het was wel een hele belevenis: een heel ontspannende en vreugdevolle belevenis!

Het kwam eerlijk gezegd als een geschenk uit de hemel. De voorbije weken voelde ik de noodzaak om leuke en ontspannende dingen te doen in het weekend, om er even uit te zijn en iets anders te zien. Ik hou nog steeds enorm van het werk, maar het is soms zo intens en intensief, dat het gewoon noodzakelijk is om volop van de weekends te genieten, gewoon om het te kunnen volhouden. En dit genieten kan in kleine dingen, zoals de tijd nemen om een kop koffie te gaan drinken. Kleine dingen, die je echter wel helpen om even die stap terug te zetten, alles terug in perspectief te plaatsen, en de mooiheid van het leven terug doen inzien. 

De theorie klinkt heel mooi, maar dat omzetten in praktijk is niet altijd even makkelijk. En net daarom waren de gratis tickets die ik via het werk kreeg zo welkom, zo op het juiste moment. Vreemd hoe sommige dingen je zo gegeven kunnen worden! :-) Het waren tickets voor de opname van de BBC-show "School Choir of the Year". Dit is een wedstrijd waarin scholen van over de hele UK wedijveren voor de titel van beste schoolkoor. Ze zingen "Songs of praise", en zijn slechts tussen 6 en 12 jaar. Ik denk dat ik jullie niet moet overtuigen dat dit een fantastische ervaring was! Alleen al een opname mogen meemaken, en dan nog van een dergelijk programma: super!

Zelfs vandaag zie ik nog steeds al die gezichtjes voor me: stralend, oprecht, en vol overgave. Het raakte me diep gisteren hoe die kinderen zo geloofden in wat ze zongen. Het waren geen holle woorden, maar levensboodschappen die ze kwamen vertellen. Ze vertelden het met hun hele gezicht, en hun hele hart. Elke school mocht maar 1 lied zingen, maar in dat éne lied gaf elk kind wel alles van zichzelf. Ze geloofden erin, en wilden het allemaal zo hard...

En toch lag het accent gelukkig in de eerste plaats niet op de competitie, maar wel op de zang. De hele show en opname was heel kindvriendelijk, en verliep in een ontspannen sfeer. Dit had ik eerlijk gezegd niet verwacht van TV. Persoonlijk zag ik heir een sterk contrast in met bijvoorbeeld het Junior Songfestival bij ons, waar kinderen als echte sterren behandeld worden. Hier bleven ze kinderen, die deel uitmaakten van een koor, een groter geheel, en in de eerste plaats de vreugde van het zingen wilden delen.  

Elke school had natuurlijk haar horde fans (voornamelijk ouders) meegebracht. Sommigen hadden tot 8u gereisd om de show te kunnen bijwonen! Nu wilde het toeval dat we plaats hadden genomen juist voor de fanclub van de uiteindelijk winnende school. En dat was op zich ook een heerlijke ervaring: het overduidelijke beste koor had namelijk ook veruit de meest enthousiaste fanclub! Op een bepaald moment wees de presentator op het belang hiervan: "het koor reflecteert in belangrijke mate het enthousiasme en de ondersteuning die ze voelt van het publiek", zo stelde hij. Je kan je afvragen wat oorzaak is en wat gevolg, waarschijnlijk een beetje van beiden, maar het zette me wel aan het denken. Als het waar is dat wat wij uitstralen een dergelijk effect kan hebben in anderen als ik gisteren gezien heb... dan is er veel hoop, veel werk en veel mogelijk voor ons!

Als je een beetje wil genieten van wat ik gisteren heb mogen zien:

http://www.bbc.co.uk/programmes/p00g6lqn

http://www.bbc.co.uk/programmes/p00r3nkd

Of kijk op 7, 14 en 21 april op BBC1! En neen, ik verklap nog niet welke school wint! ;-)

Veel liefs en vrolijke noten!

Bénédicte

Ik ben er voor je!

Lieve vrienden,

Tijd voor mijn wekelijkse update, tijd om me weer even heel verbonden te voelen met jullie. Wat is dit blogsysteem toch geweldig! Ik geef graag toe dat ik tussen het werken door als adempauze geregeld wel eens afdwaal naar de blog, nieuwsgierig naar reacties. En eerlijk waar: ze toveren altijd een brede glimlach tevoorschijn! Bedankt voor elk lief woord, elke aanmoediging, elk nieuwtje uit België, en een dikke knuffel aan jullie allen!

De voorbije week was een beetje hectisch en goedgevuld. Alles terug opnemen na een week afwezigheid (mijn twee vrouwelijke collega's hadden ook verlof, de plaatselijke krokusvakantie is hier later dan in België), en daarenboven zelf niet in topvorm zijn na drie dagen ziek in bed te hebben doorgebracht: best wel blij dat het weekend is! Toch deel ik graag even twee mooie momenten van deze week. Het waren maar kleine dingen, die me echter wel sterk bijblijven, en dus wel diep geraakt hebben.

Op donderdagmorgen mag ik normaalgezien deelnemen aan de Engelse les. Elke week komen 3 vrijwilligers met een speciale ESOL opleiding (om Engels te geven aan anderstaligen: Engels als tweede taal) Engels geven aan onze cliënten. Ze zijn onderverdeeld in 3 verschillende niveau's, om zo goed mogelijk op hun noden te kunnen inspelen. Ik hou echt van de donderdagochtenden: een gezellige sfeer, waarin ik de kans krijg om even met een aantal cliënten te praten, en tegelijk net zoals hen gewoon student te zijn. Het creëert een speciale band, en is mooi om te zien hoe we 'als gelijke' van elkaar mogen leren. De leerkracht probeert daarenboven om ons zoveel mogelijk te doen praten in het Engels, door voortdurend vragen te stellen en ons te laten vertellen over onze eigen landen. Deze week ging het over je eigen buurt en lokale gemeenschap. Toen de leerkracht dan vroeg of we persoonlijk dit gemeenschapsgevoel hadden in ons eigen land, mocht ik het volgende waargebeurde verhaal horen uit Zuid-Afrika. Op een avond werd een vrouw verrast door dieven in haar huis. TV, waardevolle spullen, alles zou eraan geloven. Tot de vrouw plots aan haar fluitje dacht... Toen ze hierop blies duurde het maar enkele tellen tot de hele buurt kwam aangelopen, en deze mannen uit haar huis joegen.

Ik was er even stil van... Het klinkt voor ons misschien wat vreemd, dat fluitje, maar ik vind het wel een ongelooflijk mooi voorbeeld van zorg voor elkaar, van gemeenschap. Dit is voor mij heel concreet 'ik ben er voor je'... Zeker als ik dan bedenk hoe vaak we gewoon op straat iets zien gebeuren en eerder de andere kant op kijken dan ter hulp te snellen. Het zet wel aan het denken!

Mijn tweede verhaal vond plaats op vrijdagmorgen. Vrijdag is altijd een redelijk rustige dag wat betreft cliëntbezoeken, aangezien we die dag geen echte activiteiten hebben. Plots hoorde ik 's morgens toch een enthousiast geklop op de deur... een cliënt met een brede glimlach stond me op te wachten, samen met de uitbundige boodschap dat ze me gewoon even dag kwam zeggen en een prettige dag wensen! Ik stond even perplex... zoiets klein, schijnbaar onbetekenisvol, heeft mij heel erg veel deugd gedaan. Zij was voor mij zon en vrolijkheid in levende lijve! Het deed me beseffen: wat een wijsheid in eenvoud, wat een krachtig voorbeeld. Wie heeft hier wie het meest te leren? Durven en kunnen wij zelf nog tijd nemen voor zo'n schijnbaar kleine, eenvoudige dingen?

Bedankt lieve mensen, dat ik dit alles van jullie mag leren!

Veel liefs,

Bénédicte

Motivatiebrief aan jezelf

Lieve vrienden,

Wauw, wat een geweldige week! We hadden deze week recht op een volgende residential: van maandag tot donderdag stond in Freshfield (nabij Liverpool, op wandelafstand van de zee!) een blij weerzien op het programma met alle mede-JVCvrijwilligers rond het thema "social justice". Zonder jullie jaloers te willen maken: het was fantastisch! De residential kwam schijnbaar voor iedereen wel op het juiste moment: mijn 13 mede-vrijwilligers leken net als mij steeds meer te worstelen met vermoeidheid, de hardheid van de realiteit, de soms zeer ééntonige werkdagen of de plaats van een vrijwilliger in een organisatie. Het deed zo'n deugd om elkaars verhalen te horen, eigen ervaringen te kunnen delen, en hiermee beseffen dat ik niet de enige bent die dit alles doormaakt, en dat mijn eigen gevoelens bij de hele ervaring doodnormaal zijn.

Achteraf beschouwd lijkt het bijna alsof deze 3 dagen een soort van louteringsperiode of innerlijke vernieuwing hebben bewerkstelligt, die in elk individu, maar ook in de hele groep zichtbaar was. Waar er bij aankomst voornamelijk vermoeidheid aanwezig was, werd het vertrek getekend door vreugde, enthousiasme, verbondenheid en nieuwe kracht voor die strijd voor social justice.

Voor mij is die ommekeer er heel sterk geweest, in het bijzonder door één bepaalde activiteit. Op het einde van de tweede dag werden we een tijd lang in stilte op weg gestuurd met de vraag "Waarom doe je dit eigenlijk, wat geeft jou de inspiratie om je werk en de hele JVC-ervaring te vervullen en ook te blijven volhouden?" Een heel moeilijke, maar zo bijzondere vraag. Het was een hele tijd stil... Maar merkwaardig genoeg, hoe moeilijk het voor sommigen ook is om die stilte te bewaren (zeker als je met zoveel leuke mensen bijeen bent) bleek voor de meesten dit moment het hoogtepunt van deze driedaagse te zijn geweest. Nu ik er op terugkijk deel ik deze mening zeker. Mijzelf deze vraag stellen heeft mij geholpen om even los te komen van de alledaagse routine, en terug te gaan naar de oorsprong, en tegelijk het doel van wat ik doe. Maar nog veel belangrijker dan dat: dankzij die waaromvraag zag ik plots weer hoeveel hoop en vreugde er toch ook in deze harde realiteit aanwezig is. Mijn inzet, net zoals dat van die 13 anderen, is gebaseerd op de hoop en het geloof dat het anders kan, dat er een verschil kan gemaakt worden, hoe klein ook. En paradoxaal genoeg lijkt het niet dat verschil, maar wel de inzet voor en de ontmoeting met mensen aan de rand van de samenleving die tot echte vreugde leidt. Zelf beschouw ik deze mensen dan ook echt als de profeten van vandaag...

Toen we achteraf dan een deelronde hielden over de eigen motivatie viel het mij op dat dit een steeds wederkerend motief was: het gevoel dat wat we hier doen ons écht gelukkig maakt. Dit kunnen zeggen, zelfs nadat je buiten hebt moeten werken in vriestemperaturen, of heeldere dagen blikken moet versjouwen, of naar een begrafenis moeten gaan van één van je clienten die is bezweken aan zijn alcoholverslaving...dat wil volgens mij echt iets zeggen.

Na dat reflectiemoment voelde ik me stilaan weer vollopen van nieuwe energie, en van verlangen om er gewoon van te genieten. We hadden zalige momenten: een strandwandeling (mét voeten in het water!) onder een stralende zon, een spontane toneel- en zangshow, een nachtwandeling door de duinen en gewoon in een ontspannen sfeer genieten van elkaars gezelschap en mezelf blijven verwonderen dat er zoveel prachtige mensen kunnen bestaan. Zoals iemand me zei gedurende deze dagen: "ik heb nog nooit zo'n tolerante mensen ontmoet." Het is waar, en zelfs zo hard dat ik zou willen dat jullie het allemaal met je eigen ogen zouden kunnen zien, opdat het ook jullie van hoop zou mogen vervullen: een hoop die je zelf tot handelen aanzet.

Wat een motivatiebrief aan jezelf toch allemaal niet kan teweeg brengen. Misschien wel de moeite om het ook zelf eens te proberen?

Tot gauw!

Bénédicte

Unconditional love and respect

Lieve vrienden,

Op het eerste zicht weet ik niet meteen wat schrijven deze week. Er is meer dan genoeg gebeurd de voorbije dagen, maar niet meteen één ding dat eruit springt. Ik denk dat ik in alle eerlijkheid moet toegeven dat zowel het gemeenschapsleven als het werk momenteel een uitdaging vormen. Het verschil in karakters hier in huis wordt stilaan heel duidelijk, en is vooral een uitdaging voor de wat stillere of minder sterke karakters. Daarnaast ook wat onenigheid tussen mijn collega's onderling over mijn rol op het werk die me samen met de zwaarte van de job wel wat gefrustreerd heeft.

Misschien is dit dan wel de vraag die me momenteel bezig houdt: hoe kijk ik naar de mensen om me heen, hoe behandel ik ze met het respect dat ze verdienen? Zolang het mensen zijn die je graag ziet, en waar je veel van terugkrijgt is dat heel gemakkelijk. Maar het wordt pas echt een uitdaging naar mensen toe die verder van je af staan, of waar je minder voor voelt. Twee dingen hebben me hierover wel sterk aan het denken gezet.

Elke woensdag hebben we op het werk een teammeeting, die altijd wordt geopend met een gedachte. Eén van de collega's deelt hierbij een gedachte, een gebeurtenis, een verhaal, die hem of haar de voorbije week bezig hield. Onnodig te vertellen dat dit altijd sterke momenten zijn! Deze week ging het precies over respect: over hoe mijn collega besefte dat we doorheen de drukte van het werk vergeten onze clienten met respect te behandelen. Of beter gezegd: het was een oproep om hen met meer respect te benaderen, als volwaardige mensen mét een keuzevrijheid, met een waardigheid. Het is waar dat we soms zo gefocust zijn op efficiëntie dat het nog moeilijk is om dit te blijven zien. Het is bijvoorbeeld frustrerend wanneer je de hele procedure vervult om een client een plaats te kunnen aanbieden in de night shelter, om dan te horen dat de client dit afwijst, omdat hij niet in een night shelter wil slapen. Vanuit ons perspectief is dit heel frustrerend, en moeilijk om dan je geduld te bewaren. Het was dan ook een eye-opener om mijn collega te horen zeggen hoe hier net de uitdaging ligt: te zien dat ook deze mensen die keuzevrijheid verdienen! Wat hun situatie ook is, laat ons hen die waardigheid niet afnemen...

Het klinkt misschien radicaal, maar ik denk dat er wel veel waarheid in zit, en vooral veel groeikansen voor mezelf. Respect is maar mogelijk daar waar verschillen een plaats krijgen en gewaardeerd worden. Dat ervaar ik zeker ook in de gemeenschap. Verschillende karakters, verschillende opvoedingen, verschillende gewoontes, verschillende talen, verschillende culturen, het stelt mijn geduld soms danig op de proef. Het kan om kleine dingen gaan, zoals hoe je de afwas doet, maar ook om grotere, zoals hoe je elkaar behandelt. Het is soms zoveel gemakkelijker om alles op je eigen manier te doen en vast te houden aan je eigen overtuigingen. Maar doe je hiermee recht aan de mensen om je heen? Laat je niet zoveel kansen schieten om de schoonheid in hen te zien, de talenten die ze meebrengen, de vreugdes die ze jou kunnen bieden? En het gaat dan eigenlijk nog verder dan dat: verdienen ze het gewoon niet omdat ze net al jij deel zijn van diezelfde schepping, niet meer maar ook niet minder dan jij?

Soms zo moeilijk, en tegelijk zo eenvoudig om te kunnen zeggen: ik zie je graag, gewoon omdat jij jij bent! Een portie 'unconditional love', dat zou zoveel mensen vandaag zoveel goed doen...

Ik neem hierbij voor mezelf de volgende reflectie ter harte, en ook ter hande, die iemand me deze week voorschotelde: hoe zou de wereld eruitzien moesten we erin slagen om elke mens te zien door Gods ogen, om naar elke mens te kijken met de liefde die Hij voor ons heeft?

Veel liefs en tot gauw!

Bénédicte

Les miserables...ook vandaag!

Lieve vrienden,

"Do you hear the people sing

singing a song of angry men..."

Deze zin, en nog meer dit lied, omschrijft perfect mijn gevoel bij de voorbije week. Het komt uit een van de nummers van Les miserables, dat net opnieuw verfilmd werd en hier momenteel heel populair is. We gingen er zelf ook naar kijken vorige week met de gemeenschap en... ik ben er zelf weg van! Door mijn werk en ervaringen hier keek ik er waarschijnlijk wat met andere ogen naar dan ik voordien zou gedaan hebben, daarom deel ik graag even enkele gedachten bij de film. 

Ik werd om te beginnen heel snel geraakt door de hardheid van de film. Het toont voor mij echt de rauwheid van een leven aan de rand van de maatschappij. Ik zou zelfs durven zeggen: aan de rand van onze maatschappij. Want misschien was dat voor mij wel het belangrijkste inzicht van de hele film: dit is neit enkel een verhaal van 200 jaar geleden, maar ook een verhaal van vandaag. Ik zie dagelijks mensen die min of meer hetzelfde doormaken als de hoofdpersonages uit de film. De eenzaamheid die Fantine treft raakt je als kijker diep, of mij toch alleszins. Weten wij eigenlijk wel wat echte eenzaamheid is? Kunnen we ons inbeelden wat het is om echt volledig op jezelf te zijn aangewezen, zonder hulp, zonder ook maar iemand om je heen die je een hand uitsteekt? Onze clienten weten wat het is, en hebben allemaal minstens zo'n periode doorgemaakt. Meer nog: voor de regering hier bestaan ze simpelweg niet. Hun asielaanvraag is geweigerd, dus ze zijn er niet. Als ik dit allemaal bedenk, zie ik nog meer in hoe 1 waarderende blik, of vriendelijk gebaar een wereld van verschil kan maken. 

Jean Valjean toont dit ook sterk in de film. Een paar eenvoudige woorden van de priester veranderen voor hem zijn hele leven. Gewoon omdat de priester hem zag en waardeerde als een persoon, en hem ondanks zijn daden toch zijn vertrouwen schonk. De kracht van vertrouwen wordt hier heel sterk duidelijk... 

Weinig woorden of kleine daden kunnen dus wel degelijk een verschil maken, een verschil dat ook vandaag nodig is. Want als er iets mij bijblijft van de film is het wel dit: het gevoel dat elk lijden onaanvaardbaar is. Elke persoon die onrecht wordt aangedaan verdient het gezien te worden. Jean Valjean had geen enkele band met Fantine, geen verplichtingen, niets. En toch, voor die vrouw en haar kind heeft hij een groot verschil gemaakt, zomaar. Hij had in wanhoop kunnen blijven zitten, wanhoop om de talrijke ellende die hij zag en waartegen hij zich machteloos voelde. Maar hij geeft die machteloosheid niet het laatste woord, en besluit die ene vrouw te helpen. 

Wat zou het mooi zijn, mochten we allemaal een beetje de ogen, de moed en de daadkracht van Jean Valjean hebben. Ogen om het lijden en de onrecht om ons heen te zien, de moed om er voor op te staan, en de daadkracht om een eigen 'revolutie' te starten, hoe klein en bescheiden het ook mag lijken.

Ik kan alleen maar hopen dat velen op een of andere manier zullen geraakt worden bij het zien van deze film en mijn verlangen naar een vredevolle revolutie zullen delen!  

Do you hear the people sing?
Singing a song of angry men?
It is the music of a people
Who will not be slaves again!
When the beating of your heart
Echoes the beating of the drums
There is a life about to start
When tomorrow comes!

Liefs!

Benedicte

The beauty of life!

Lieve vrienden, 

Oordelen of vooroordelen kunnen zo verkeerd zijn... Na de voorbije dagen moet ik het toegeven: nooit gedacht dat de UK zo mooi kon zijn! In plaats van vrijwilliger voelde ik me twee dagen lang een ware poolreiziger en eerlijk gezegd... het beviel me wel! :-) Hier komt het relaas van mijn poolexpeditie met Lieven: lees, kijk en geniet van deze natuurwonderen!

Ik had deze week het geweldige voorrecht om vier dagen lang bezoek te hebben uit Belgie. Vier dagen lang niet moeten werken, Nederlands kunnen praten, alle verhalen, vreugdes en pijn kunnen delen, nieuwtjes uit Belgie horen en kunnen tonen wat ik hier allemaal doe: echt geweldig! Samen dan nog eens twee dagen de bergen in het Peak District intrekken maakte het gewoon volmaakt. Dit was voor mij meer dan echt vakantie! 

Ik had sneeuw verwacht, maar nooit dit... Ik weet niet of ik ooit al zoveel sneeuw zag! Drie dagen voordien was het beginnen sneeuwen in Manchester, maar slechts een paar centimeter. Vrienden, als je denkt dat we in Belgie niet zo goed omkunnen met sneeuw (althans dat dacht ik de voorbije jaren soms wel): het is niets vergeleken met hier! De meeste scholen sluiten gewoon, collega's komen niet opdagen op het werk, bussen besluiten maar halve routes te rijden, vreselijk. :-) Ik zie persoonlijk het probleem niet met 2 centimeter sneeuw, maar misschien ligt dat wel aan mij. ;-) Het was in elk geval niets vergeleken met de sneeuw die we in Edale vonden! We wandelden, of beter gezegd ploeterden, twee dagen door diepe sneeuw, soms tot aan onze dijen.  

Vermoeiend, maar zo mooi! Zo'n puur landschap, meer dan goud waard. Koud ook wel. Nog nooit had ik het meegemaakt dat het water in mijn drinkbus bevroren was, maar nu weet ik wat het is. :-) In beweging blijven was de enigste oplossing, maar dat vonden we beiden niet zo erg, integendeel. De eerste dag verkenden we de omgeving wat met een kortere wandeling. Helaas was het weer die dag niet al te best: heel mistig, winderig en veel nieuwe sneeuw. Op zich geen probleem, ware het niet dat je in een dergelijke sneeuw aangewezen bent op de sporen van je voorgangers om de weg te vinden. Sneeuw, wind en mist maakt dit dan wel heel moeilijk, of zoals wij ervaren hebben: onmogelijk! Dus les 1: wat doe je als je de weg kwijt bent in de bergen? Vooral niet in paniek schieten of rampscenario's beginnen bedenken, maar gewoon de kam volgen. Met dank aan die lieve man boven die ons deze tip gaf! Ondanks het weer een schitterende dag, afgesloten door een gezellige avond in de jeugdherberg, waar we zo hartelijk ontvangen werden. Bijna de enigste gasten: het is een voordeel!

De tweede dag hadden we meer geluk met het weer, dus besloten we de uitdaging aan te gaan: de Kinderscout! Met zijn 635 meter de hoogste berg van the Peak District biedt zij een geweldig uitzicht over verschillende valleien. Ik had gehoord dat het mooi zou zijn, maar dit...neen, nooit verwacht. Lang geleden dat ik nog zoiets moois heb gezien, en me zo vrij heb gevoeld. 

Het vraagt een inspanning, maar het is het zo waard! Zoals ze tegen elkaar zeiden: het geeft je het gevoel dat je leeft, ten volle. 

 

Al ploeterend kwamen we vooruit, zongen we ons doorheen de kou, verdienden we koekjes door in schoonheid onderuit te gaan (ik ben ruimschoots gewonnen! ;-) ), maar stonden we ook vaak stil, betoverd door het landschap. En weet je wat mij nog het meeste raakte? Dat telkens ik dacht dat ik het mooiste nu wel gezien had, dat het niet meer beter kon worden, ik na de volgende bocht moest toegeven dat ik ongelijk had. 

Toen dacht ik: ja, dat is werkelijk het geschenk van het leven. Ook al weet je net zoals mij niet concreet wat de toekomst je zal brengen, kan je dit wel zeker weten: na elke bocht staat er weer zoveel moois op je te wachten. Misschien volledig anders dan jij je had voorgesteld, maar misschien zelfs daarom zoveel mooier! Geloof het of niet, dit is niet geensceneerd, dit waren onze laatste foto's boven. Of: toen ik al lang dacht dat het niet meer mooier kon worden...

 

 

Lieve vrienden, ik wens jullie nog vele bochten toe!

Veel liefs!

Benedicte

PS: Met dank aan mijn geweldige stapmaatje! :-)

Stilte...

stilte...

...

...

...

Dat lijken mij de meest gepaste woorden bij de voorbije week... Als het lijden iemand zo hard treft dat het leven pijn doet, is een meelevende stilte misschien wel het enigst mogelijke antwoord. Dat heeft de ervaring mij deze week althans geleerd. 

Stel je het even voor: je bent in een vreemd land, hebt geen familie meer behalve een oom in je thuisland die je wil uithuwelijken, verstaat de taal maar amper en wordt asiel geweigerd. Na jaren vechten is er eindelijk een lichtpunt in je leven, een hoop op een toekomst, op een familie. Tot plots dat weer heel abrupt van je wordt afgenomen... Dat overkwam een van de clienten die ik begeleid deze week. 

Je kan dan alles denken: het leven is niet eerlijk, waarom zij? Waarom wordt iemand die niets heeft dan nog afgenomen? Ze verdiende zo hard deze hoop, het deed haar zo veel goed. Kwaadheid, frustratie, maar vooral machteloosheid heb ik gevoeld. Ik begreep plots hoe echt meeleven pijn kan doen, in je hele lichaam, tot in het diepst van je ziel. 

Het was mijn eerste echte moeilijke situatie. Of beter gezegd: de eerste met een van de clienten die ik begeleid. En ik geef het graag toe dat ik er in deze situatie zelf van verschoten ben hoe een sterke relatie er al gegroeid is. Het is hard, maar tegelijk ook wondermooi dat het mij en mijn collega´s zo hard kan raken, dat een dergelijk medeleven mogelijk is.

Ik kreeg wel fantastische steun van mijn collega´s. De zorg voor elkaar en sterkte als team is onbeschrijflijk mooi. Maar tegelijkertijd waren er letterlijk geen woorden voor. Er viel een lange stilte, waarna mijn collega die me een hart onder de riem wilde steken een beetje struikelend zei: "ik weet niet wat te zeggen..."´s Avonds kreeg ik zelfs nog telefoon van een collega om te vragen hoe het met me ging. Deze lieve attentie raakte me diep. Maar tegelijkertijd kwam me de gedachte op: niet ik, maar wel die vrouw heeft dat nu nodig. Wie is er nu voor haar? Wie belt haar nu op? 

Misschien wat minder vrolijke, maar anderzijds wel heel diepmenselijke gedachten op deze mooie, ingesneeuwde zaterdag in Manchester. En deze diepmenselijkheid gaan we hier vanavond nog wat verder uitbreiden met een heus verjaardagsetentje! Aangezien we dit weekend 2 jarigen hebben in de gemeenschap trakteren we onszelf vanavond op een avondje uit, waar we allemaal erg naar uitkijken. :-) Niets mooier dan gewoon samenzijn, en Manchester een beetje onveilig maken! ;-)

Veel liefs, 

Benedicte

Wat betekent jouw werk voor jou?

Lieve vrienden, 

Ja hoor, het leven is hier weer volop op gang gekomen! Ik ben zelf al sinds de 2e januari terug aan het werk, maar voorbije maandag is het echte "werkjaar" gestart. Dit betekent dat om te beginnen dat de gemeenschap terug compleet is, en dat is echt een fijn gevoel! Des te meer omdat we vorig weekend een kleine binnenhuis-inrichting-party gehouden hebben en onze living opnieuw ingericht. Ondanks de weinige ruimte zijn we er toch in geslaagd om nu eindelijk een echte zithoek te hebben. Het kan heel stom klinken, maar ik ben er zelf wild-enthousiast over! Nu besef ik hoe hard ik dit gemist heb: een plek waar je even samen kan zijn, waar je tot rust kan komen en je even gewoon jezelf kan zijn. Heel vreemd, maar dankzij deze op het eerste zicht kleine verandering voel ik me nu pas echt thuis in ons huis. Nu weet ik echt wat thuis voor mij betekent, en hoeveel belang ik hecht aan een gezellige living! Best interessant te zien dat voor andere huisgenoten de keuken dan weer veruit de voorkeur krijgt. Maar deze herinrichting heeft er toch wel voor gezorgd dat we elkaar zondagavond allen samen terugvonden...in de zetel! :-) Een moment van grote vreugde!

Tegelijkertijd betekent de start van het werkjaar ook: back to work! En dat viel me echt heel zwaar... Ik was er zelf echt verbaasd over hoe moeilijk ik het er mee had, ik was tenslotte maar een weekje out geweest. En toch had ik echt een sterk gevoel van 'ik wil hier echt niet zijn'. Het liefst van al was ik gewoon weggelopen... Het leek gewoon echt alsof ik opnieuw in een andere wereld stapte, na een week in een eerder 'beschermde' omgeving. Een wereld waarvan ik het liefst van al niet teveel wilde horen, en waarin ik niet betrokken wilde raken. Ik schrok echt van mezelf, en schaamde mij zelfs wat over deze gevoelens en gedachten. Want wat voor mij in zekere zin een keuze is, is voor zoveel mensen gewoon een realiteit: dit is hun leven, dit is hoe hun wereld eruit ziet. En aangezien we in dezelfde wereld leven is hun realiteit simpelweg ook de mijne. Maar hoe duidelijk en sterk dit ook was in mijn hoofd, toch bleef dit gevoel aanwezig... 

Dit deed mij eerst en vooral beseffen hoe snel je aan iets gewoon kan geraken en tegelijkertijd hoe snel je iets vergeet. Hoewel ik veel aan onze clienten gedacht heb gedurende mijn weekje vrij, moet ik in alle eerlijkheid toegeven dat je toch snel gewoon wordt aan een 'andere wereld', waarin dit veel minder zichtbaar is. Voor mij was dit echt een eye-opener... in welke wereld wil ik leven? Daarnaast ben ik mij er hiermee van bewust geworden hoe het hele Boaz-gebeuren veel meer dan werk is: het vraagt een engagement van je hele zijn. Misschien is het dat wel dat ik die eerste dagen opnieuw zo sterk gevoeld heb: je kan neit anders dan jezelf er helemaal in onder te dompelen, en in de relatie met de clienten een stuk van jezelf prijs te geven. Het vraagt de bereidheid om vaarwel te zeggen aan het ijzeren harnas dat we soms dreigen aan te trekken, de bereidheid om uit de eigen comfortzone te treden. Dat is wat ik gevoeld heb die eerste dagen denk ik, als een angst, een te grote verantwoordelijkheid en uitdaging die op mijn schouders rustte. Terwijl, hoe angstaanjagend het ook mag aanvoelen, het mij eigenlijk enkel opent als mens... Want ik vul hier graag bij aan: het angstaanjagende gevoel duurt maar enkele dagen, waarna het stilaan plaats maakt voor een zekere standvastigheid en openheid voor alle mogelijke geschenken!

Onze gemeenschapsavond vorige maandag bezorgde mij een gedachte die volgens mij wel helpt groeien in deze openheid. Lees even het volgende, van de hand van Thomas Merton: 

 "You are probably striving to build yourself an identity in your work, out of your work and your witness. You are using it, so to speak, to protect yourself against nothingness, annihilation."

Hij stelt wel rake vragen met deze woorden... Wat betekent mijn werk voor mij? Voor wie doe ik het eigenlijk? Waarvoor doe ik het: om mezelf te bewijzen? Voor het resultaat? Voor de goedkeuring van anderen? 

Naar mijn mening heeft hij gelijk dat, zeker in onze samenleving, onze identiteit meer en meer volledig afhankelijk wordt van ons werk. Heb je je al eens afgevraagd wat dit betekent voor mensen die plots zonder werk vallen? Of aan wie het recht om te werken wordt ontnomen? Wie zijn zij nog? Krijgen zij nog een plaats en een waarde in onze samenleving?

Ik denk dat dit goede vragen zijn voor ons allen, vragen waarmee we echt iets kunnen, en in onze eigen wereld ook iets kunnen veranderen. Want, om met Mertons woorden af te sluiten, als je deze identiteit en resultaatgerichtheid durft loslaten, "you will be free from the need to prove yourself, and you can become more open to the power that will work through you without your knowing it."  

Reacties zijn welkom! :-)

Veel liefs, 

Benedicte

What would it be, celebrating Christmas with “strangers”?

Lieve vrienden,

Eerst en vooral aan heel gelukkig nieuwjaar! Dat je in het komende jaar in groot en klein, wat het ook mag zijn, vreugde, leven en vervulling mag vinden... laat dat mijn wens voor je zijn!

Na een kleine onderbreking ben ik er weer, 'met meer weer' zou Frank Deboosere zeggen :-), maar ik zal het bij meer nieuws houden. Ik ben niet naar Belgie terruggekeerd voor de kerstperiode, maar had wel een weekje verlof, dus besloot ik ook even de blog wat rust te gunnen. En ik geef het graag toe: die week heeft veel deugd gedaan! Een week even wat anders kunnen doen, jezelf rust gunnen en uit de routine stappen: het helpt alles in perspectief plaatsen. Het was ook mijn eerste Kerst in het buitenland, ver van familie en vrienden. Een hele ervaring moet ik zeggen! Het doet je zeker de waarde van familie beseffen, en voelen hoe graag je ze ziet (dank je wel lieve familieleden, dit is voor jullie!). Maar tegelijkertijd kan je hieronder lezen hoe ik door hier te zijn dit jaar precies de betekenis van Kerst echt ten volle beseft en beleefd heb. Ik had weinig keuze: als het niet om familie draait, niet om hopen cadeau's of oneindige feestmalen, waarrond dan wel? Lees maar even mijn korte efelectie hierrond die ik schreef voor de nieuwsbrief van de chaplaincy (universiaire parochie) waar ik samen met een gemeenschapsgenootje voor 5 dagen verbleef, uitgenodigd door father Tim sj. 

What would it be, celebrating Christmas with “strangers”?

What would it be, sharing your Christmas meal with 12 different nationalities?

What would it be, being gathered together only by the love of this new born child?

Until two weeks ago these questions sounded almost like dreams to me. But celebrating Christmas at the Chaplaincy they became reality, so that I can assure you know: it is possible...

It was my first Christmas abroad, far away from family and the ones I love. Although it was an important part of my JVC-experience (Jesuit Volunteer Community) for me, approaching Christmas I had mixed feelings about it. Therefore the invitation of father Tim to celebrate it with the international students at the chaplaincy was a beautiful gift. It is only when you are yourself a “stranger”, in a foreign country, that you start to really understand the importance and the meaning of hospitality. Working this year in charities that serve asylum seekers makes us all the more reflecting on this issue, and so did the message of Christmas this year. Christ Himself was born as a stranger, He knows what it is to be rejected and not welcome. Or to state it differently: at that time the world was not ready to welcome Him. Maybe this is then the big question of Christmas: are we now ready to welcome Him? Am I ready to open my heart and welcome Him?

Being altogether around the table, sharing a delicious British Christmas meal, wishing each other a Merry Christmas in so many different languages, I felt Christ's love and presence amongst us. I felt that He wants to be with us, if only we are ready to welcome Him. So after this experience this would be my answer on the previous question: at certain places the world is ready, and He is really present amongst us today. Is that not an amazing Christmas present, the most hopeful one we could imagine?

Christmas at the chaplaincy taught me that yes we can live, celebrate and share together, and yes we can be really brothers and sisters. If only we wants it, if only we are ready to welcome a stranger, whoever that might be...

Dank je father Tim en al onze vrienden daar aanwezig. Deze Kerst zal ik niet gauw vergeten...

Ik kan alleen maar hopen dat jullie daar even mooie momenten hebben mogen beleven, hoe, waar en met wie dat ook moge geweest zijn. Je ziet dat dat uiteindelijk niet het belangrijkste is... 

Mijn gedachten gaan uit naar jullie allen: veel liefs!

Benedicte