The beauty of life!

Lieve vrienden, 

Oordelen of vooroordelen kunnen zo verkeerd zijn... Na de voorbije dagen moet ik het toegeven: nooit gedacht dat de UK zo mooi kon zijn! In plaats van vrijwilliger voelde ik me twee dagen lang een ware poolreiziger en eerlijk gezegd... het beviel me wel! :-) Hier komt het relaas van mijn poolexpeditie met Lieven: lees, kijk en geniet van deze natuurwonderen!

Ik had deze week het geweldige voorrecht om vier dagen lang bezoek te hebben uit Belgie. Vier dagen lang niet moeten werken, Nederlands kunnen praten, alle verhalen, vreugdes en pijn kunnen delen, nieuwtjes uit Belgie horen en kunnen tonen wat ik hier allemaal doe: echt geweldig! Samen dan nog eens twee dagen de bergen in het Peak District intrekken maakte het gewoon volmaakt. Dit was voor mij meer dan echt vakantie! 

Ik had sneeuw verwacht, maar nooit dit... Ik weet niet of ik ooit al zoveel sneeuw zag! Drie dagen voordien was het beginnen sneeuwen in Manchester, maar slechts een paar centimeter. Vrienden, als je denkt dat we in Belgie niet zo goed omkunnen met sneeuw (althans dat dacht ik de voorbije jaren soms wel): het is niets vergeleken met hier! De meeste scholen sluiten gewoon, collega's komen niet opdagen op het werk, bussen besluiten maar halve routes te rijden, vreselijk. :-) Ik zie persoonlijk het probleem niet met 2 centimeter sneeuw, maar misschien ligt dat wel aan mij. ;-) Het was in elk geval niets vergeleken met de sneeuw die we in Edale vonden! We wandelden, of beter gezegd ploeterden, twee dagen door diepe sneeuw, soms tot aan onze dijen.  

Vermoeiend, maar zo mooi! Zo'n puur landschap, meer dan goud waard. Koud ook wel. Nog nooit had ik het meegemaakt dat het water in mijn drinkbus bevroren was, maar nu weet ik wat het is. :-) In beweging blijven was de enigste oplossing, maar dat vonden we beiden niet zo erg, integendeel. De eerste dag verkenden we de omgeving wat met een kortere wandeling. Helaas was het weer die dag niet al te best: heel mistig, winderig en veel nieuwe sneeuw. Op zich geen probleem, ware het niet dat je in een dergelijke sneeuw aangewezen bent op de sporen van je voorgangers om de weg te vinden. Sneeuw, wind en mist maakt dit dan wel heel moeilijk, of zoals wij ervaren hebben: onmogelijk! Dus les 1: wat doe je als je de weg kwijt bent in de bergen? Vooral niet in paniek schieten of rampscenario's beginnen bedenken, maar gewoon de kam volgen. Met dank aan die lieve man boven die ons deze tip gaf! Ondanks het weer een schitterende dag, afgesloten door een gezellige avond in de jeugdherberg, waar we zo hartelijk ontvangen werden. Bijna de enigste gasten: het is een voordeel!

De tweede dag hadden we meer geluk met het weer, dus besloten we de uitdaging aan te gaan: de Kinderscout! Met zijn 635 meter de hoogste berg van the Peak District biedt zij een geweldig uitzicht over verschillende valleien. Ik had gehoord dat het mooi zou zijn, maar dit...neen, nooit verwacht. Lang geleden dat ik nog zoiets moois heb gezien, en me zo vrij heb gevoeld. 

Het vraagt een inspanning, maar het is het zo waard! Zoals ze tegen elkaar zeiden: het geeft je het gevoel dat je leeft, ten volle. 

 

Al ploeterend kwamen we vooruit, zongen we ons doorheen de kou, verdienden we koekjes door in schoonheid onderuit te gaan (ik ben ruimschoots gewonnen! ;-) ), maar stonden we ook vaak stil, betoverd door het landschap. En weet je wat mij nog het meeste raakte? Dat telkens ik dacht dat ik het mooiste nu wel gezien had, dat het niet meer beter kon worden, ik na de volgende bocht moest toegeven dat ik ongelijk had. 

Toen dacht ik: ja, dat is werkelijk het geschenk van het leven. Ook al weet je net zoals mij niet concreet wat de toekomst je zal brengen, kan je dit wel zeker weten: na elke bocht staat er weer zoveel moois op je te wachten. Misschien volledig anders dan jij je had voorgesteld, maar misschien zelfs daarom zoveel mooier! Geloof het of niet, dit is niet geensceneerd, dit waren onze laatste foto's boven. Of: toen ik al lang dacht dat het niet meer mooier kon worden...

 

 

Lieve vrienden, ik wens jullie nog vele bochten toe!

Veel liefs!

Benedicte

PS: Met dank aan mijn geweldige stapmaatje! :-)

Stilte...

stilte...

...

...

...

Dat lijken mij de meest gepaste woorden bij de voorbije week... Als het lijden iemand zo hard treft dat het leven pijn doet, is een meelevende stilte misschien wel het enigst mogelijke antwoord. Dat heeft de ervaring mij deze week althans geleerd. 

Stel je het even voor: je bent in een vreemd land, hebt geen familie meer behalve een oom in je thuisland die je wil uithuwelijken, verstaat de taal maar amper en wordt asiel geweigerd. Na jaren vechten is er eindelijk een lichtpunt in je leven, een hoop op een toekomst, op een familie. Tot plots dat weer heel abrupt van je wordt afgenomen... Dat overkwam een van de clienten die ik begeleid deze week. 

Je kan dan alles denken: het leven is niet eerlijk, waarom zij? Waarom wordt iemand die niets heeft dan nog afgenomen? Ze verdiende zo hard deze hoop, het deed haar zo veel goed. Kwaadheid, frustratie, maar vooral machteloosheid heb ik gevoeld. Ik begreep plots hoe echt meeleven pijn kan doen, in je hele lichaam, tot in het diepst van je ziel. 

Het was mijn eerste echte moeilijke situatie. Of beter gezegd: de eerste met een van de clienten die ik begeleid. En ik geef het graag toe dat ik er in deze situatie zelf van verschoten ben hoe een sterke relatie er al gegroeid is. Het is hard, maar tegelijk ook wondermooi dat het mij en mijn collega´s zo hard kan raken, dat een dergelijk medeleven mogelijk is.

Ik kreeg wel fantastische steun van mijn collega´s. De zorg voor elkaar en sterkte als team is onbeschrijflijk mooi. Maar tegelijkertijd waren er letterlijk geen woorden voor. Er viel een lange stilte, waarna mijn collega die me een hart onder de riem wilde steken een beetje struikelend zei: "ik weet niet wat te zeggen..."´s Avonds kreeg ik zelfs nog telefoon van een collega om te vragen hoe het met me ging. Deze lieve attentie raakte me diep. Maar tegelijkertijd kwam me de gedachte op: niet ik, maar wel die vrouw heeft dat nu nodig. Wie is er nu voor haar? Wie belt haar nu op? 

Misschien wat minder vrolijke, maar anderzijds wel heel diepmenselijke gedachten op deze mooie, ingesneeuwde zaterdag in Manchester. En deze diepmenselijkheid gaan we hier vanavond nog wat verder uitbreiden met een heus verjaardagsetentje! Aangezien we dit weekend 2 jarigen hebben in de gemeenschap trakteren we onszelf vanavond op een avondje uit, waar we allemaal erg naar uitkijken. :-) Niets mooier dan gewoon samenzijn, en Manchester een beetje onveilig maken! ;-)

Veel liefs, 

Benedicte

Wat betekent jouw werk voor jou?

Lieve vrienden, 

Ja hoor, het leven is hier weer volop op gang gekomen! Ik ben zelf al sinds de 2e januari terug aan het werk, maar voorbije maandag is het echte "werkjaar" gestart. Dit betekent dat om te beginnen dat de gemeenschap terug compleet is, en dat is echt een fijn gevoel! Des te meer omdat we vorig weekend een kleine binnenhuis-inrichting-party gehouden hebben en onze living opnieuw ingericht. Ondanks de weinige ruimte zijn we er toch in geslaagd om nu eindelijk een echte zithoek te hebben. Het kan heel stom klinken, maar ik ben er zelf wild-enthousiast over! Nu besef ik hoe hard ik dit gemist heb: een plek waar je even samen kan zijn, waar je tot rust kan komen en je even gewoon jezelf kan zijn. Heel vreemd, maar dankzij deze op het eerste zicht kleine verandering voel ik me nu pas echt thuis in ons huis. Nu weet ik echt wat thuis voor mij betekent, en hoeveel belang ik hecht aan een gezellige living! Best interessant te zien dat voor andere huisgenoten de keuken dan weer veruit de voorkeur krijgt. Maar deze herinrichting heeft er toch wel voor gezorgd dat we elkaar zondagavond allen samen terugvonden...in de zetel! :-) Een moment van grote vreugde!

Tegelijkertijd betekent de start van het werkjaar ook: back to work! En dat viel me echt heel zwaar... Ik was er zelf echt verbaasd over hoe moeilijk ik het er mee had, ik was tenslotte maar een weekje out geweest. En toch had ik echt een sterk gevoel van 'ik wil hier echt niet zijn'. Het liefst van al was ik gewoon weggelopen... Het leek gewoon echt alsof ik opnieuw in een andere wereld stapte, na een week in een eerder 'beschermde' omgeving. Een wereld waarvan ik het liefst van al niet teveel wilde horen, en waarin ik niet betrokken wilde raken. Ik schrok echt van mezelf, en schaamde mij zelfs wat over deze gevoelens en gedachten. Want wat voor mij in zekere zin een keuze is, is voor zoveel mensen gewoon een realiteit: dit is hun leven, dit is hoe hun wereld eruit ziet. En aangezien we in dezelfde wereld leven is hun realiteit simpelweg ook de mijne. Maar hoe duidelijk en sterk dit ook was in mijn hoofd, toch bleef dit gevoel aanwezig... 

Dit deed mij eerst en vooral beseffen hoe snel je aan iets gewoon kan geraken en tegelijkertijd hoe snel je iets vergeet. Hoewel ik veel aan onze clienten gedacht heb gedurende mijn weekje vrij, moet ik in alle eerlijkheid toegeven dat je toch snel gewoon wordt aan een 'andere wereld', waarin dit veel minder zichtbaar is. Voor mij was dit echt een eye-opener... in welke wereld wil ik leven? Daarnaast ben ik mij er hiermee van bewust geworden hoe het hele Boaz-gebeuren veel meer dan werk is: het vraagt een engagement van je hele zijn. Misschien is het dat wel dat ik die eerste dagen opnieuw zo sterk gevoeld heb: je kan neit anders dan jezelf er helemaal in onder te dompelen, en in de relatie met de clienten een stuk van jezelf prijs te geven. Het vraagt de bereidheid om vaarwel te zeggen aan het ijzeren harnas dat we soms dreigen aan te trekken, de bereidheid om uit de eigen comfortzone te treden. Dat is wat ik gevoeld heb die eerste dagen denk ik, als een angst, een te grote verantwoordelijkheid en uitdaging die op mijn schouders rustte. Terwijl, hoe angstaanjagend het ook mag aanvoelen, het mij eigenlijk enkel opent als mens... Want ik vul hier graag bij aan: het angstaanjagende gevoel duurt maar enkele dagen, waarna het stilaan plaats maakt voor een zekere standvastigheid en openheid voor alle mogelijke geschenken!

Onze gemeenschapsavond vorige maandag bezorgde mij een gedachte die volgens mij wel helpt groeien in deze openheid. Lees even het volgende, van de hand van Thomas Merton: 

 "You are probably striving to build yourself an identity in your work, out of your work and your witness. You are using it, so to speak, to protect yourself against nothingness, annihilation."

Hij stelt wel rake vragen met deze woorden... Wat betekent mijn werk voor mij? Voor wie doe ik het eigenlijk? Waarvoor doe ik het: om mezelf te bewijzen? Voor het resultaat? Voor de goedkeuring van anderen? 

Naar mijn mening heeft hij gelijk dat, zeker in onze samenleving, onze identiteit meer en meer volledig afhankelijk wordt van ons werk. Heb je je al eens afgevraagd wat dit betekent voor mensen die plots zonder werk vallen? Of aan wie het recht om te werken wordt ontnomen? Wie zijn zij nog? Krijgen zij nog een plaats en een waarde in onze samenleving?

Ik denk dat dit goede vragen zijn voor ons allen, vragen waarmee we echt iets kunnen, en in onze eigen wereld ook iets kunnen veranderen. Want, om met Mertons woorden af te sluiten, als je deze identiteit en resultaatgerichtheid durft loslaten, "you will be free from the need to prove yourself, and you can become more open to the power that will work through you without your knowing it."  

Reacties zijn welkom! :-)

Veel liefs, 

Benedicte

What would it be, celebrating Christmas with “strangers”?

Lieve vrienden,

Eerst en vooral aan heel gelukkig nieuwjaar! Dat je in het komende jaar in groot en klein, wat het ook mag zijn, vreugde, leven en vervulling mag vinden... laat dat mijn wens voor je zijn!

Na een kleine onderbreking ben ik er weer, 'met meer weer' zou Frank Deboosere zeggen :-), maar ik zal het bij meer nieuws houden. Ik ben niet naar Belgie terruggekeerd voor de kerstperiode, maar had wel een weekje verlof, dus besloot ik ook even de blog wat rust te gunnen. En ik geef het graag toe: die week heeft veel deugd gedaan! Een week even wat anders kunnen doen, jezelf rust gunnen en uit de routine stappen: het helpt alles in perspectief plaatsen. Het was ook mijn eerste Kerst in het buitenland, ver van familie en vrienden. Een hele ervaring moet ik zeggen! Het doet je zeker de waarde van familie beseffen, en voelen hoe graag je ze ziet (dank je wel lieve familieleden, dit is voor jullie!). Maar tegelijkertijd kan je hieronder lezen hoe ik door hier te zijn dit jaar precies de betekenis van Kerst echt ten volle beseft en beleefd heb. Ik had weinig keuze: als het niet om familie draait, niet om hopen cadeau's of oneindige feestmalen, waarrond dan wel? Lees maar even mijn korte efelectie hierrond die ik schreef voor de nieuwsbrief van de chaplaincy (universiaire parochie) waar ik samen met een gemeenschapsgenootje voor 5 dagen verbleef, uitgenodigd door father Tim sj. 

What would it be, celebrating Christmas with “strangers”?

What would it be, sharing your Christmas meal with 12 different nationalities?

What would it be, being gathered together only by the love of this new born child?

Until two weeks ago these questions sounded almost like dreams to me. But celebrating Christmas at the Chaplaincy they became reality, so that I can assure you know: it is possible...

It was my first Christmas abroad, far away from family and the ones I love. Although it was an important part of my JVC-experience (Jesuit Volunteer Community) for me, approaching Christmas I had mixed feelings about it. Therefore the invitation of father Tim to celebrate it with the international students at the chaplaincy was a beautiful gift. It is only when you are yourself a “stranger”, in a foreign country, that you start to really understand the importance and the meaning of hospitality. Working this year in charities that serve asylum seekers makes us all the more reflecting on this issue, and so did the message of Christmas this year. Christ Himself was born as a stranger, He knows what it is to be rejected and not welcome. Or to state it differently: at that time the world was not ready to welcome Him. Maybe this is then the big question of Christmas: are we now ready to welcome Him? Am I ready to open my heart and welcome Him?

Being altogether around the table, sharing a delicious British Christmas meal, wishing each other a Merry Christmas in so many different languages, I felt Christ's love and presence amongst us. I felt that He wants to be with us, if only we are ready to welcome Him. So after this experience this would be my answer on the previous question: at certain places the world is ready, and He is really present amongst us today. Is that not an amazing Christmas present, the most hopeful one we could imagine?

Christmas at the chaplaincy taught me that yes we can live, celebrate and share together, and yes we can be really brothers and sisters. If only we wants it, if only we are ready to welcome a stranger, whoever that might be...

Dank je father Tim en al onze vrienden daar aanwezig. Deze Kerst zal ik niet gauw vergeten...

Ik kan alleen maar hopen dat jullie daar even mooie momenten hebben mogen beleven, hoe, waar en met wie dat ook moge geweest zijn. Je ziet dat dat uiteindelijk niet het belangrijkste is... 

Mijn gedachten gaan uit naar jullie allen: veel liefs!

Benedicte