zaterdag 23 februari 2013

Motivatiebrief aan jezelf

Lieve vrienden,

Wauw, wat een geweldige week! We hadden deze week recht op een volgende residential: van maandag tot donderdag stond in Freshfield (nabij Liverpool, op wandelafstand van de zee!) een blij weerzien op het programma met alle mede-JVCvrijwilligers rond het thema "social justice". Zonder jullie jaloers te willen maken: het was fantastisch! De residential kwam schijnbaar voor iedereen wel op het juiste moment: mijn 13 mede-vrijwilligers leken net als mij steeds meer te worstelen met vermoeidheid, de hardheid van de realiteit, de soms zeer ééntonige werkdagen of de plaats van een vrijwilliger in een organisatie. Het deed zo'n deugd om elkaars verhalen te horen, eigen ervaringen te kunnen delen, en hiermee beseffen dat ik niet de enige bent die dit alles doormaakt, en dat mijn eigen gevoelens bij de hele ervaring doodnormaal zijn.
Achteraf beschouwd lijkt het bijna alsof deze 3 dagen een soort van louteringsperiode of innerlijke vernieuwing hebben bewerkstelligt, die in elk individu, maar ook in de hele groep zichtbaar was. Waar er bij aankomst voornamelijk vermoeidheid aanwezig was, werd het vertrek getekend door vreugde, enthousiasme, verbondenheid en nieuwe kracht voor die strijd voor social justice.

Voor mij is die ommekeer er heel sterk geweest, in het bijzonder door één bepaalde activiteit. Op het einde van de tweede dag werden we een tijd lang in stilte op weg gestuurd met de vraag "Waarom doe je dit eigenlijk, wat geeft jou de inspiratie om je werk en de hele JVC-ervaring te vervullen en ook te blijven volhouden?" Een heel moeilijke, maar zo bijzondere vraag. Het was een hele tijd stil... Maar merkwaardig genoeg, hoe moeilijk het voor sommigen ook is om die stilte te bewaren (zeker als je met zoveel leuke mensen bijeen bent) bleek voor de meesten dit moment het hoogtepunt van deze driedaagse te zijn geweest. Nu ik er op terugkijk deel ik deze mening zeker. Mijzelf deze vraag stellen heeft mij geholpen om even los te komen van de alledaagse routine, en terug te gaan naar de oorsprong, en tegelijk het doel van wat ik doe. Maar nog veel belangrijker dan dat: dankzij die waaromvraag zag ik plots weer hoeveel hoop en vreugde er toch ook in deze harde realiteit aanwezig is. Mijn inzet, net zoals dat van die 13 anderen, is gebaseerd op de hoop en het geloof dat het anders kan, dat er een verschil kan gemaakt worden, hoe klein ook. En paradoxaal genoeg lijkt het niet dat verschil, maar wel de inzet voor en de ontmoeting met mensen aan de rand van de samenleving die tot echte vreugde leidt. Zelf beschouw ik deze mensen dan ook echt als de profeten van vandaag...
Toen we achteraf dan een deelronde hielden over de eigen motivatie viel het mij op dat dit een steeds wederkerend motief was: het gevoel dat wat we hier doen ons écht gelukkig maakt. Dit kunnen zeggen, zelfs nadat je buiten hebt moeten werken in vriestemperaturen, of heeldere dagen blikken moet versjouwen, of naar een begrafenis moeten gaan van één van je clienten die is bezweken aan zijn alcoholverslaving...dat wil volgens mij echt iets zeggen.

Na dat reflectiemoment voelde ik me stilaan weer vollopen van nieuwe energie, en van verlangen om er gewoon van te genieten. We hadden zalige momenten: een strandwandeling (mét voeten in het water!) onder een stralende zon, een spontane toneel- en zangshow, een nachtwandeling door de duinen en gewoon in een ontspannen sfeer genieten van elkaars gezelschap en mezelf blijven verwonderen dat er zoveel prachtige mensen kunnen bestaan. Zoals iemand me zei gedurende deze dagen: "ik heb nog nooit zo'n tolerante mensen ontmoet." Het is waar, en zelfs zo hard dat ik zou willen dat jullie het allemaal met je eigen ogen zouden kunnen zien, opdat het ook jullie van hoop zou mogen vervullen: een hoop die je zelf tot handelen aanzet.

Wat een motivatiebrief aan jezelf toch allemaal niet kan teweeg brengen. Misschien wel de moeite om het ook zelf eens te proberen?

Tot gauw!

Bénédicte

zaterdag 16 februari 2013

Unconditional love and respect

Lieve vrienden,

Op het eerste zicht weet ik niet meteen wat schrijven deze week. Er is meer dan genoeg gebeurd de voorbije dagen, maar niet meteen één ding dat eruit springt. Ik denk dat ik in alle eerlijkheid moet toegeven dat zowel het gemeenschapsleven als het werk momenteel een uitdaging vormen. Het verschil in karakters hier in huis wordt stilaan heel duidelijk, en is vooral een uitdaging voor de wat stillere of minder sterke karakters. Daarnaast ook wat onenigheid tussen mijn collega's onderling over mijn rol op het werk die me samen met de zwaarte van de job wel wat gefrustreerd heeft.
Misschien is dit dan wel de vraag die me momenteel bezig houdt: hoe kijk ik naar de mensen om me heen, hoe behandel ik ze met het respect dat ze verdienen? Zolang het mensen zijn die je graag ziet, en waar je veel van terugkrijgt is dat heel gemakkelijk. Maar het wordt pas echt een uitdaging naar mensen toe die verder van je af staan, of waar je minder voor voelt. Twee dingen hebben me hierover wel sterk aan het denken gezet.

Elke woensdag hebben we op het werk een teammeeting, die altijd wordt geopend met een gedachte. Eén van de collega's deelt hierbij een gedachte, een gebeurtenis, een verhaal, die hem of haar de voorbije week bezig hield. Onnodig te vertellen dat dit altijd sterke momenten zijn! Deze week ging het precies over respect: over hoe mijn collega besefte dat we doorheen de drukte van het werk vergeten onze clienten met respect te behandelen. Of beter gezegd: het was een oproep om hen met meer respect te benaderen, als volwaardige mensen mét een keuzevrijheid, met een waardigheid. Het is waar dat we soms zo gefocust zijn op efficiëntie dat het nog moeilijk is om dit te blijven zien. Het is bijvoorbeeld frustrerend wanneer je de hele procedure vervult om een client een plaats te kunnen aanbieden in de night shelter, om dan te horen dat de client dit afwijst, omdat hij niet in een night shelter wil slapen. Vanuit ons perspectief is dit heel frustrerend, en moeilijk om dan je geduld te bewaren. Het was dan ook een eye-opener om mijn collega te horen zeggen hoe hier net de uitdaging ligt: te zien dat ook deze mensen die keuzevrijheid verdienen! Wat hun situatie ook is, laat ons hen die waardigheid niet afnemen...

Het klinkt misschien radicaal, maar ik denk dat er wel veel waarheid in zit, en vooral veel groeikansen voor mezelf. Respect is maar mogelijk daar waar verschillen een plaats krijgen en gewaardeerd worden. Dat ervaar ik zeker ook in de gemeenschap. Verschillende karakters, verschillende opvoedingen, verschillende gewoontes, verschillende talen, verschillende culturen, het stelt mijn geduld soms danig op de proef. Het kan om kleine dingen gaan, zoals hoe je de afwas doet, maar ook om grotere, zoals hoe je elkaar behandelt. Het is soms zoveel gemakkelijker om alles op je eigen manier te doen en vast te houden aan je eigen overtuigingen. Maar doe je hiermee recht aan de mensen om je heen? Laat je niet zoveel kansen schieten om de schoonheid in hen te zien, de talenten die ze meebrengen, de vreugdes die ze jou kunnen bieden? En het gaat dan eigenlijk nog verder dan dat: verdienen ze het gewoon niet omdat ze net al jij deel zijn van diezelfde schepping, niet meer maar ook niet minder dan jij?
Soms zo moeilijk, en tegelijk zo eenvoudig om te kunnen zeggen: ik zie je graag, gewoon omdat jij jij bent! Een portie 'unconditional love', dat zou zoveel mensen vandaag zoveel goed doen...

Ik neem hierbij voor mezelf de volgende reflectie ter harte, en ook ter hande, die iemand me deze week voorschotelde: hoe zou de wereld eruitzien moesten we erin slagen om elke mens te zien door Gods ogen, om naar elke mens te kijken met de liefde die Hij voor ons heeft?

Veel liefs en tot gauw!

Bénédicte



zaterdag 2 februari 2013

Les miserables...ook vandaag!

Lieve vrienden,

"Do you hear the people sing
singing a song of angry men..."

Deze zin, en nog meer dit lied, omschrijft perfect mijn gevoel bij de voorbije week. Het komt uit een van de nummers van Les miserables, dat net opnieuw verfilmd werd en hier momenteel heel populair is. We gingen er zelf ook naar kijken vorige week met de gemeenschap en... ik ben er zelf weg van! Door mijn werk en ervaringen hier keek ik er waarschijnlijk wat met andere ogen naar dan ik voordien zou gedaan hebben, daarom deel ik graag even enkele gedachten bij de film. 

Ik werd om te beginnen heel snel geraakt door de hardheid van de film. Het toont voor mij echt de rauwheid van een leven aan de rand van de maatschappij. Ik zou zelfs durven zeggen: aan de rand van onze maatschappij. Want misschien was dat voor mij wel het belangrijkste inzicht van de hele film: dit is neit enkel een verhaal van 200 jaar geleden, maar ook een verhaal van vandaag. Ik zie dagelijks mensen die min of meer hetzelfde doormaken als de hoofdpersonages uit de film. De eenzaamheid die Fantine treft raakt je als kijker diep, of mij toch alleszins. Weten wij eigenlijk wel wat echte eenzaamheid is? Kunnen we ons inbeelden wat het is om echt volledig op jezelf te zijn aangewezen, zonder hulp, zonder ook maar iemand om je heen die je een hand uitsteekt? Onze clienten weten wat het is, en hebben allemaal minstens zo'n periode doorgemaakt. Meer nog: voor de regering hier bestaan ze simpelweg niet. Hun asielaanvraag is geweigerd, dus ze zijn er niet. Als ik dit allemaal bedenk, zie ik nog meer in hoe 1 waarderende blik, of vriendelijk gebaar een wereld van verschil kan maken. 

Jean Valjean toont dit ook sterk in de film. Een paar eenvoudige woorden van de priester veranderen voor hem zijn hele leven. Gewoon omdat de priester hem zag en waardeerde als een persoon, en hem ondanks zijn daden toch zijn vertrouwen schonk. De kracht van vertrouwen wordt hier heel sterk duidelijk... 

Weinig woorden of kleine daden kunnen dus wel degelijk een verschil maken, een verschil dat ook vandaag nodig is. Want als er iets mij bijblijft van de film is het wel dit: het gevoel dat elk lijden onaanvaardbaar is. Elke persoon die onrecht wordt aangedaan verdient het gezien te worden. Jean Valjean had geen enkele band met Fantine, geen verplichtingen, niets. En toch, voor die vrouw en haar kind heeft hij een groot verschil gemaakt, zomaar. Hij had in wanhoop kunnen blijven zitten, wanhoop om de talrijke ellende die hij zag en waartegen hij zich machteloos voelde. Maar hij geeft die machteloosheid niet het laatste woord, en besluit die ene vrouw te helpen. 

Wat zou het mooi zijn, mochten we allemaal een beetje de ogen, de moed en de daadkracht van Jean Valjean hebben. Ogen om het lijden en de onrecht om ons heen te zien, de moed om er voor op te staan, en de daadkracht om een eigen 'revolutie' te starten, hoe klein en bescheiden het ook mag lijken.
Ik kan alleen maar hopen dat velen op een of andere manier zullen geraakt worden bij het zien van deze film en mijn verlangen naar een vredevolle revolutie zullen delen!  

Do you hear the people sing?
Singing a song of angry men?
It is the music of a people
Who will not be slaves again!
When the beating of your heart
Echoes the beating of the drums
There is a life about to start
When tomorrow comes!

Liefs!

Benedicte