JVC needs...you!

Ja lieve vrienden, jullie zien het goed, dit is het hele JVC-team pretending to run...

Maar we kunnen beter, en we gaan het ook effectief doen! Zondag 26 mei gaan 9 van de JVC-vrijwilligers, waaronder ikzelf, en 2 van de organisatoren de uitdaging aan om de 10 km Manchester-run te lopen. Dit blijkt een groot evenement te zijn, waar individuen, maar ook heel wat organisaties en charities gaan vertegenwoordigd zijn. Dit wordt dus ongetwijfeld een leuke bedoening, maar ook een heel zinvolle. We willen ons namelijk allemaal graag laten sponseren, om JVC een voortbestaan te kunnen verzekeren.

DUS... geloof jij in JVC, en wil je het mee mogelijk maken dat ook volgend jaar weer 15 jonge mensen zich een jaar lang kunnen inzetten voor social justice en hun leven voorgoed laten transformeren? Elke bijdrage, hoe klein ook, is ongelooflijk welkom! Het kan via de volgende website:

http://www.charitygiving.co.uk/teamjvc

Als je het liever op een andere manier doet, of hier vragen over hebt: aarzel niet me te mailen of op een andere manier te contacteren!

Uit mijn eigen ervaring kan ik alleen maar zeggen dat ik geloof in de transformerende kracht van deze ervaring, en ik het daarom echt mogelijk wil maken voor anderen. Ontzettend hard bedankt voor jullie hulp, ik beloof jullie van mijn kant ongelooflijk mijn best te doen en hopelijk de eindstreep te halen! ;-)

Thanks!

Bénédicte

Hoi hoi!

How is life in Belgium? Na de voorbije week mag ik me bijna écht Brit noemen denk ik: als een echte fan supporteren voor Manchester United en dan proberen 'intelligent' deel te nemen aan alle besprekingen achteraf op het werk (waar ik me dan toch een beetje niet meer helemaal fan voel, blijkbaar mis ik toch een beetje voetbalkennis ;-) ), en dan gisteren de opname van een echte BBC-show meemaken... ja Béné komt misschien wel op TV! Neen, alle gekheid op een stokje, daar deden we het zeker niet voor. Maar het was wel een hele belevenis: een heel ontspannende en vreugdevolle belevenis!

Het kwam eerlijk gezegd als een geschenk uit de hemel. De voorbije weken voelde ik de noodzaak om leuke en ontspannende dingen te doen in het weekend, om er even uit te zijn en iets anders te zien. Ik hou nog steeds enorm van het werk, maar het is soms zo intens en intensief, dat het gewoon noodzakelijk is om volop van de weekends te genieten, gewoon om het te kunnen volhouden. En dit genieten kan in kleine dingen, zoals de tijd nemen om een kop koffie te gaan drinken. Kleine dingen, die je echter wel helpen om even die stap terug te zetten, alles terug in perspectief te plaatsen, en de mooiheid van het leven terug doen inzien. 

De theorie klinkt heel mooi, maar dat omzetten in praktijk is niet altijd even makkelijk. En net daarom waren de gratis tickets die ik via het werk kreeg zo welkom, zo op het juiste moment. Vreemd hoe sommige dingen je zo gegeven kunnen worden! :-) Het waren tickets voor de opname van de BBC-show "School Choir of the Year". Dit is een wedstrijd waarin scholen van over de hele UK wedijveren voor de titel van beste schoolkoor. Ze zingen "Songs of praise", en zijn slechts tussen 6 en 12 jaar. Ik denk dat ik jullie niet moet overtuigen dat dit een fantastische ervaring was! Alleen al een opname mogen meemaken, en dan nog van een dergelijk programma: super!

Zelfs vandaag zie ik nog steeds al die gezichtjes voor me: stralend, oprecht, en vol overgave. Het raakte me diep gisteren hoe die kinderen zo geloofden in wat ze zongen. Het waren geen holle woorden, maar levensboodschappen die ze kwamen vertellen. Ze vertelden het met hun hele gezicht, en hun hele hart. Elke school mocht maar 1 lied zingen, maar in dat éne lied gaf elk kind wel alles van zichzelf. Ze geloofden erin, en wilden het allemaal zo hard...

En toch lag het accent gelukkig in de eerste plaats niet op de competitie, maar wel op de zang. De hele show en opname was heel kindvriendelijk, en verliep in een ontspannen sfeer. Dit had ik eerlijk gezegd niet verwacht van TV. Persoonlijk zag ik heir een sterk contrast in met bijvoorbeeld het Junior Songfestival bij ons, waar kinderen als echte sterren behandeld worden. Hier bleven ze kinderen, die deel uitmaakten van een koor, een groter geheel, en in de eerste plaats de vreugde van het zingen wilden delen.  

Elke school had natuurlijk haar horde fans (voornamelijk ouders) meegebracht. Sommigen hadden tot 8u gereisd om de show te kunnen bijwonen! Nu wilde het toeval dat we plaats hadden genomen juist voor de fanclub van de uiteindelijk winnende school. En dat was op zich ook een heerlijke ervaring: het overduidelijke beste koor had namelijk ook veruit de meest enthousiaste fanclub! Op een bepaald moment wees de presentator op het belang hiervan: "het koor reflecteert in belangrijke mate het enthousiasme en de ondersteuning die ze voelt van het publiek", zo stelde hij. Je kan je afvragen wat oorzaak is en wat gevolg, waarschijnlijk een beetje van beiden, maar het zette me wel aan het denken. Als het waar is dat wat wij uitstralen een dergelijk effect kan hebben in anderen als ik gisteren gezien heb... dan is er veel hoop, veel werk en veel mogelijk voor ons!

Als je een beetje wil genieten van wat ik gisteren heb mogen zien:

http://www.bbc.co.uk/programmes/p00g6lqn

http://www.bbc.co.uk/programmes/p00r3nkd

Of kijk op 7, 14 en 21 april op BBC1! En neen, ik verklap nog niet welke school wint! ;-)

Veel liefs en vrolijke noten!

Bénédicte

Ik ben er voor je!

Lieve vrienden,

Tijd voor mijn wekelijkse update, tijd om me weer even heel verbonden te voelen met jullie. Wat is dit blogsysteem toch geweldig! Ik geef graag toe dat ik tussen het werken door als adempauze geregeld wel eens afdwaal naar de blog, nieuwsgierig naar reacties. En eerlijk waar: ze toveren altijd een brede glimlach tevoorschijn! Bedankt voor elk lief woord, elke aanmoediging, elk nieuwtje uit België, en een dikke knuffel aan jullie allen!

De voorbije week was een beetje hectisch en goedgevuld. Alles terug opnemen na een week afwezigheid (mijn twee vrouwelijke collega's hadden ook verlof, de plaatselijke krokusvakantie is hier later dan in België), en daarenboven zelf niet in topvorm zijn na drie dagen ziek in bed te hebben doorgebracht: best wel blij dat het weekend is! Toch deel ik graag even twee mooie momenten van deze week. Het waren maar kleine dingen, die me echter wel sterk bijblijven, en dus wel diep geraakt hebben.

Op donderdagmorgen mag ik normaalgezien deelnemen aan de Engelse les. Elke week komen 3 vrijwilligers met een speciale ESOL opleiding (om Engels te geven aan anderstaligen: Engels als tweede taal) Engels geven aan onze cliënten. Ze zijn onderverdeeld in 3 verschillende niveau's, om zo goed mogelijk op hun noden te kunnen inspelen. Ik hou echt van de donderdagochtenden: een gezellige sfeer, waarin ik de kans krijg om even met een aantal cliënten te praten, en tegelijk net zoals hen gewoon student te zijn. Het creëert een speciale band, en is mooi om te zien hoe we 'als gelijke' van elkaar mogen leren. De leerkracht probeert daarenboven om ons zoveel mogelijk te doen praten in het Engels, door voortdurend vragen te stellen en ons te laten vertellen over onze eigen landen. Deze week ging het over je eigen buurt en lokale gemeenschap. Toen de leerkracht dan vroeg of we persoonlijk dit gemeenschapsgevoel hadden in ons eigen land, mocht ik het volgende waargebeurde verhaal horen uit Zuid-Afrika. Op een avond werd een vrouw verrast door dieven in haar huis. TV, waardevolle spullen, alles zou eraan geloven. Tot de vrouw plots aan haar fluitje dacht... Toen ze hierop blies duurde het maar enkele tellen tot de hele buurt kwam aangelopen, en deze mannen uit haar huis joegen.

Ik was er even stil van... Het klinkt voor ons misschien wat vreemd, dat fluitje, maar ik vind het wel een ongelooflijk mooi voorbeeld van zorg voor elkaar, van gemeenschap. Dit is voor mij heel concreet 'ik ben er voor je'... Zeker als ik dan bedenk hoe vaak we gewoon op straat iets zien gebeuren en eerder de andere kant op kijken dan ter hulp te snellen. Het zet wel aan het denken!

Mijn tweede verhaal vond plaats op vrijdagmorgen. Vrijdag is altijd een redelijk rustige dag wat betreft cliëntbezoeken, aangezien we die dag geen echte activiteiten hebben. Plots hoorde ik 's morgens toch een enthousiast geklop op de deur... een cliënt met een brede glimlach stond me op te wachten, samen met de uitbundige boodschap dat ze me gewoon even dag kwam zeggen en een prettige dag wensen! Ik stond even perplex... zoiets klein, schijnbaar onbetekenisvol, heeft mij heel erg veel deugd gedaan. Zij was voor mij zon en vrolijkheid in levende lijve! Het deed me beseffen: wat een wijsheid in eenvoud, wat een krachtig voorbeeld. Wie heeft hier wie het meest te leren? Durven en kunnen wij zelf nog tijd nemen voor zo'n schijnbaar kleine, eenvoudige dingen?

Bedankt lieve mensen, dat ik dit alles van jullie mag leren!

Veel liefs,

Bénédicte