Wat was ik blij te lezen over de nationale actiedag voor Syrië! Ik probeerde het via nieuws- en krantensites op de voet te volgen, omdat het voor mij echt hartverwarmend was dit te mogen lezen... Hoe hard ik ook probeer, ik denk niet dat ik me genoeg kan voorstellen welke afschuwelijke dingen daar momenteel gebeuren, maar ik zie wel bijna dagelijks wat voor gevolgen het heeft: getraumatiseerde mensen, op de vlucht voor vervolging en zelfs dood, zonder familie of vrienden, met als enige doel: overleven. We krijgen hier meer en meer asielzoekers uit Syrië en omringende landen, en als ik hun verhalen hoor kan ik acties als 12 12 alleen maar ten volle aanmoedigen. Want wat daar momenteel gebeurt is onmenselijk...
Maar dat betekent voor mij niet dat een dergelijke actie het enige is dat wij of ikzelf kunnen doen! Het draait voor mij namelijk om een dieperliggende vraag van menselijkheid en waardigheid, of beter gezegd: van menswaardigheid. En dat brengt alles plots veel dichterbij... Het gaat niet alleen om die concrete mensen in Syrië, maar om de vraag: hoe treedt ik in relatie tot anderen? Hoe behandel ik anderen? Hoe denk, spreek en reageer ik op anderen, zelfs op mensen die ik niet ken? En het belangrijkst van al: hoe kan ik in mijn manier van denken, spreken en handelen de ander die waardigheid geven die hij of zij verdient, gewoon omdat het een mens is?
Het is een vraag die ik me deze week sterk gesteld hebt, en ik zal jullie even vertellen waarom. Afgelopen woensdag hielden we op het werk weer onze maandelijkse Free Shop. Elke laatste woensdag van de maand worden alle cliënten uitgenodigd om te komen "shoppen" en hun keuze te maken uit alle donaties die we de afgelopen maand hebben verzameld, bestaande uit voedsel en toiletartikelen. Als staff hebben we hier meestal gemengde gevoelens over: het is een verschrikkelijk drukke namiddag (vaak tegen 40 mensen over de vloer), met tegelijkertijd zo mooie kansen tot ontmoeting, blij dat we hen iets extra kunnen geven, maar tegelijk zo triest te zien hoe hard dit nodig is voor hen. Persoonlijk heb ik het deze keer heel moeilijk gehad, en hield ik een heel droevig gevoel over aan de namiddag. Er is in het bijzonder één beeld dat me heel sterk geraakt heeft, en op mijn netvlies gebrand staat. Het was 12.30, ze weten dat we maar om 13.30 de lijst beginnen op te stellen van wie er eerst binnen mag in de shop (om toch iets of wat orde in de chaos te brengen), en toch zaten er al over de 20 mensen te wachten, de eersten al van 9.30. Ja je leest het goed, 9.30, dus wachtende voor 4u... Gewoon zien hoe ze daar zaten, al mooi in de rij, maar voor zich uit starende, met een gelaten uitdrukking op het gezicht die mij vertelde: "dit is het enige wat ik kan doen, mij erbij neerleggen en wachten..." Het raakte mij zo diep omdat dit voor mij hun hele levenssituatie van het moment uitdrukte. Dit is hun leven momenteel. Wel, 'momenteel', voor sommigen al 10 jaar lang: wachten, wachten, wachten. Zoals één van onze cliënten mij onlangs zei: "het is zoveel vreselijker dan wachten op de bus, want ook al is de bus wat later, je weet tenminste dat hij komt. Maar bij dit wachten ben je van niets zeker..." Deze situatie van wachten, van je volledig moeten onderwerpen, waarbij alles je ontnomen wordt: ik kan er niet aan doen, maar ik vind het een mensonwaardige levenssituatie. Door hen daar te zien zitten, dat beeld: ik zag het niet alleen, maar ik voelde het, tot in het diepst van mijn wezen.
Ik wil dan ook de komende weken de volgende vraag opnemen en aankaarten in de organisatie: hoe kan ik/kunnen wij onze cliënten met meer waardigheid en respect benaderen? Hoe kunnen we hen teruggeven wat hen van nature toekomt, maar ontnomen werd? En ik denk eerlijk gezegd dat deze vraag zich niet beperkt tot enkel mijn werkcontext, maar van toepassing is op alle relaties waarin ik sta, op elke mens die ik ontmoet.
Want ik wens oprecht een dergelijk beeld nooit meer te moeten zien!
Veel liefs!
Bénédicte
Geen opmerkingen:
Een reactie posten