Thank you community!

Lieve vrienden,

Hier ben ik weer! Er lijkt weer zoveel gebeurd te zijn in die twee weken tijd dat ik niet weet waar te beginnen... Eerst en vooral: hoe is het met jullie? Bedankt voor alle lieve berichten en mails, voor alle gedachten en gebeden. Ik doe mijn best om alles te beantwoorden, maar langs deze weg toch al even laten weten dat ik jullie in mijn hart meedraag, ook al laat mijn antwoord even op zich wachten!
Hier gaat alles best wel goed. Mijn highlight van de voorbije weken is onze gemeenschap hier denk ik. De residential die we twee weken geleden hadden was voornamelijk op het gemeenschapsaspect gericht, wat ons allen veel deugd gedaan heeft. Moeilijkere sessies waarin ons gevraagd werd om eerlijk uit te spreken wat ons ergert, waar we moeilijkheden mee hebben, maar ook heel mooie sessies waarin we alle positieve aspecten van de ander opsomden, hebben ons geholpen om als het ware een nieuwe start te nemen. We kwamen thuis met veel goede voornemens en ... geloof het of niet, het lukt ons zelfs om ze waar te maken! Het zit hem in kleine dingen, die echter stuk voor stuk een groot verschil maken, en je echt thuis doen voelen. Het doet zo'n deugd te zien dat de ander zijn spullen in de living opruimt, omdat jij voordien hebt gezegd dat je daar belang aan hecht. Of dat iemand spontaan komt aanbieden om je kamer te stofzuigen. Of dat administratieve taken gebeuren zonder dat je er zelf achter moet vragen. Deze kleine dingen kunnen me echt blij maken. Gewoon omdat ze voor mij een teken zijn dat er rekening gehouden wordt met de ander. Je doet het, omdat je weet dat de ander dit belangrijk vindt, ook al zie je er zelf niet het nut of de waarde van.
Deze kleine dingen maken het verschil, en maken momenten van pure vreugde en huiselijkheid mogelijk. Eenvoudige dingen als broeken kopen in Primark (de nationale kledingketen, wat te vergelijken met C&A of zo), cupcakes maken, een voetbalmatch kijken of een sjaal breien eindigen in niet te stuiten lachbuien en worden onvergetelijke momenten.
Ja, ook de simple lifestyle wordt hier verder geexploreerd! Het is onvoorstelbaar wat een vreugde en vervulling je kan vinden in het zelf creatief zijn. Ik sta er zelf versteld van... Sinds de residential zijn de 3 vrouwelijke gemeenschapsleden hier bekeerd tot de kunst van het breien, ik zou zelfs zeggen: goed op weg om een verslaving te ontwikkelen! :-) Ik had het nooit gedacht, maar ik vind het zelf zo rustgevend en tegelijk vervullend: je maakt zelf iets. Het hoeft allemaal niet spectaculair te zijn, het is gewoon wat je er zelf van maakt... Dit weekend is onze missie een adventskrans maken. En ja, het is een missie: in en vreemd land, niet wetende waar je al die dingen kan vinden, geen tuin waar je wat groen kan knippen, ... Maar we zijn goed op weg, met alles wat we vinden, een grote portie creativiteit, en vooral gewoon de vreugde van het samen te maken!
Oh ja, de reden waarom we per se een adventskrans willen: om te vermijden dat er nu al een kerstboom in huis zou worden gehaald! Het is onvoorstelbaar, maar het is hier nu al volop kerstmis. Kerstmarkten, kerstverlichting overal, kerstliederen in de winkels, bedenk het en het is er al. Ik die dacht dat het in Belgie soms al 'over the top' is, moet nu mijn idee toch wat bijstellen. Maar we hebben er de uitleg voor gevonden denken we: ze kennen hier geen Sinterklaas! Geen nood: ik maak er mijn missie van om deze traditie hier te verspreiden, en het leven hier wat zoeter te maken! :-)

Voor ik afsluit zou ik jullie nog even willen vragen om een van onze clienten in jullie gedachten en gebeden te houden, die hoogstwaarschijnlijk dinsdag terug op het vliegtuig wordt gezet richting Pakistan. Al twee weken lang wordt hij hier op een onmenselijke  manier behandeld, bijna als een crimineel, en zal hij ook op die manier worden teruggestuurd. Niemand verdient dit, zelfs je huisdier zou je niet op die manier behandelen...
Bedankt voor jullie medeleven!

Lieve groeten!

Benedicte

Home-less

Lieve vrienden, 

Long time no see! Geloof het of niet, ik heb het schrijven hier zelf best wel gemist. Mijn ervaringen met jullie delen, en jullie even dichtbij voelen doet altijd deugd. Maar ik had het grote geluk om vorige week  echt bezoek te hebben uit Belgie (nog een keertje bedankt lieve meiden :-) ), zodat de Blog even op non-actief stond. 

Intussen weer back to normal, aan 200 km/u. Ik heb net mijn eerste volledige voltijdse week achter de rug bij Boaz, en... ik voel het wel! Neen, ik doe het nog steeds heel erg graag, en blijf het ongelooflijk vinden dat ik daar ben mogen terechtkomen. Alsof ik gevonden heb waar ik al zo lang naar zocht: een plaats waar het werk niet om het werk gaat maar om mensen, waar je voor die mensen echt een verschil kan maken, waar de essentie van het leven zo tastbaar en soms breekbaar wordt dat al het overbodige als vanzelf wegvalt. Enkel de relatie houdt stand, tot elkaar en tot God...

Als ik even terugblik over de gebeurtenissen en indrukken van de voorbij week is wat ik hier schrijf niet overdreven denk ik. Keer op keer ben ik verbaasd over hoeveel verantwoordelijkheid ik zelf al krijg. Hiermee omgaan is een proces van vallen en opstaan: van dagen waar alles vanzelf gaat en een glimlach van een client voldoende is om je weer energie te geven tot dagen waarop je het gevoel hebt dit werk gewoon niet te kunnen. Misschien even wat concrete voorbeelden om dit allemaal te illustreren.

Home-less...deze week ben ik meermaals op de werkelijke betekenis van dit woord gebotst. Om te beginnen bezocht ik dinsdag twee van de huizen waarin Boaz onderdak biedt aan asielzoekers en vluchtelingen. Ik was hier best van onder de indruk... Het zijn op zich wel degelijke verblijfplaatsen, in redelijk goede staat. Een van hen was bijvoorbeeld wel vergelijkbaar met ons huisje hier. We kunnen hen een huis aanbieden, ja dat wel. Maar het voelde voor mij zo leeg toen ik in dat huis stond. Een huis, ja, maar een thuis, neen. Het is maar een tijdelijke verblijfplaats, tussen onbekende mensen, vaak nog van verschillende nationaliteiten, maar tegelijkertijd is dat wel hun leven, vaak voor verschillende jaren. Geen foto's aan de muren, geen mooie kleuren, geen gezellige sfeerlampen. Doet je wel nadenken...

Twee dagen later werd mijn opvatting van home-lessness nog steviger in vraag gesteld. Sinds 1 november  runt Boaz ook een night shelter, waarin we dagelijks 12 dakloze asielzoekers kunnen ontvangen. Vij maande lang staat elke avond een team van vrijwilligers klaar in een kerk die deze mensen een warme maaltijd aanbieden en een slaapplaats. Elke avond in een verschillende kerk, maar wel elke week hetzelfde rotatiesysteem. Toen ik dit voor het eerst hoorde klonk dit fantastisch in mijn ogen: elke avond opnieuw, een hele winter lang, bijna helemaal op basis van vrijwilligers! Ondertussen heb ik echter ook de andere kant ervan gezien. Ik hou dagelijks de registers bij van alle bezoekers van onze night shelter, behandel alle verwijzingen die we krijgen,... We nemen namelijk enkel mannen aan die door een andere organisatie worden doorverwezen. Deze regel is een noodzaak (we zijn gewoon te klein en te onderbemand om van onze organisatie een drop-in center of open deur te maken) en een zelfbescherming. Maar wat doe je dan wanneer er plots een dakloze jongeman van 22 jaar voor je neus staat, vragend naar een plek in de shelter? Ik heb het donderdag meegemaakt, en bewaar deze ontmoeting in mijn hart. We waren slechts met twee op het bureau, en wisten niet waar te beginnen. Tot deze man voor mijn neus stond: zonder verwijzing, maar ook zonder slaapplaats voor die avond. Je moet op dat moment een beslissing nemen... Ik ging in gesprek met deze man, proberende uit te zoeken wat hij nodig had en hoe hij bij ons geraakt was. Tot mijn grote vreugde hebben we heirna onze eigen regel overtreden: ik heb zelf de verwijzing voor dewe man ingevuld, zodat we hem toch een plaats konden aanbieden. Voor deze man hebben we dan toch tenminste voor een nacht een verschil kunnen maken. Het is verre van een oplossing: deze man mist neit alleen een thuis maar ook nog eens een huis. Maar hij moest zich al tenminste een nacht geen zorgen maken, en mocht zich hopelijk 1 nacht een beetje veilig voelen. En natuurlijk proberen we hem nu ook op andere manieren verder te helpen, zo goed als we kunnen. 

Een kleine beslissing kan tegelijk een grote betekeniswaarde hebben: deze mens beschouwen als mens, met het recht op een menswaardig bestaan. Beslissingen die we elke dag kunnen nemen!

Tot slot blik ik graag al even vooruit op de komende week: vanaf morgen verblijven we voor 4 dagen in Freshfield, Formby, waar we de 10 andere vrijwilligers weer zullen ontmoeten! Ik kijk er heel erg naar uit om elkaars verhalen te kunnen beluisteren en delen, om tips te kunnen uitwisselen wat betreft het gemeenschapsleven, en om samen leuke tijden door te brengen. Hier put ik vaak weer nieuwe hoop uit: bedenken dat er over het hele land 14 andere jonge mensen zijn die tegelijk ook dergelijk werk uitvoeren. Hoe klein je eigen bijdrage dan ook mag lijken, misschien maakt het toch een verschil?!

Veel liefs!

Benedicte