Mens(on)waardig

Dag lieve vrienden,

Wat was ik blij te lezen over de nationale actiedag voor Syrië! Ik probeerde het via nieuws- en krantensites op de voet te volgen, omdat het voor mij echt hartverwarmend was dit te mogen lezen... Hoe hard ik ook probeer, ik denk niet dat ik me genoeg kan voorstellen welke afschuwelijke dingen daar momenteel gebeuren, maar ik zie wel bijna dagelijks wat voor gevolgen het heeft: getraumatiseerde mensen, op de vlucht voor vervolging en zelfs dood, zonder familie of vrienden, met als enige doel: overleven. We krijgen hier meer en meer asielzoekers uit Syrië en omringende landen, en als ik hun verhalen hoor kan ik acties als 12 12 alleen maar ten volle aanmoedigen. Want wat daar momenteel gebeurt is onmenselijk...

Maar dat betekent voor mij niet dat een dergelijke actie het enige is dat wij of ikzelf kunnen doen! Het draait voor mij namelijk om een dieperliggende vraag van menselijkheid en waardigheid, of beter gezegd: van menswaardigheid. En dat brengt alles plots veel dichterbij... Het gaat niet alleen om die concrete mensen in Syrië, maar om de vraag: hoe treedt ik in relatie tot anderen? Hoe behandel ik anderen? Hoe denk, spreek en reageer ik op anderen, zelfs op mensen die ik niet ken? En het belangrijkst van al: hoe kan ik in mijn manier van denken, spreken en handelen de ander die waardigheid geven die hij of zij verdient, gewoon omdat het een mens is?

Het is een vraag die ik me deze week sterk gesteld hebt, en ik zal jullie even vertellen waarom. Afgelopen woensdag hielden we op het werk weer onze maandelijkse Free Shop. Elke laatste woensdag van de maand worden alle cliënten uitgenodigd om te komen "shoppen" en hun keuze te maken uit alle donaties die we de afgelopen maand hebben verzameld, bestaande uit voedsel en toiletartikelen. Als staff hebben we hier meestal gemengde gevoelens over: het is een verschrikkelijk drukke namiddag (vaak tegen 40 mensen over de vloer), met tegelijkertijd zo mooie kansen tot ontmoeting, blij dat we hen iets extra kunnen geven, maar tegelijk zo triest te zien hoe hard dit nodig is voor hen. Persoonlijk heb ik het deze keer heel moeilijk gehad, en hield ik een heel droevig gevoel over aan de namiddag. Er is in het bijzonder één beeld dat me heel sterk geraakt heeft, en op mijn netvlies gebrand staat. Het was 12.30, ze weten dat we maar om 13.30 de lijst beginnen op te stellen van wie er eerst binnen mag in de shop (om toch iets of wat orde in de chaos te brengen), en toch zaten er al over de 20 mensen te wachten, de eersten al van 9.30. Ja je leest het goed, 9.30, dus wachtende voor 4u... Gewoon zien hoe ze daar zaten, al mooi in de rij, maar voor zich uit starende, met een gelaten uitdrukking op het gezicht die mij vertelde: "dit is het enige wat ik kan doen, mij erbij neerleggen en wachten..." Het raakte mij zo diep omdat dit voor mij hun hele levenssituatie van het moment uitdrukte. Dit is hun leven momenteel. Wel, 'momenteel', voor sommigen al 10 jaar lang: wachten, wachten, wachten. Zoals één van onze cliënten mij onlangs zei: "het is zoveel vreselijker dan wachten op de bus, want ook al is de bus wat later, je weet tenminste dat hij komt. Maar bij dit wachten ben je van niets zeker..." Deze situatie van wachten, van je volledig moeten onderwerpen, waarbij alles je ontnomen wordt: ik kan er niet aan doen, maar ik vind het een mensonwaardige levenssituatie. Door hen daar te zien zitten, dat beeld: ik zag het niet alleen, maar ik voelde het, tot in het diepst van mijn wezen.

Ik wil dan ook de komende weken de volgende vraag opnemen en aankaarten in de organisatie: hoe kan ik/kunnen wij onze cliënten met meer waardigheid en respect benaderen? Hoe kunnen we hen teruggeven wat hen van nature toekomt, maar ontnomen werd? En ik denk eerlijk gezegd dat deze vraag zich niet beperkt tot enkel mijn werkcontext, maar van toepassing is op alle relaties waarin ik sta, op elke mens die ik ontmoet.

Want ik wens oprecht een dergelijk beeld nooit meer te moeten zien!

Veel liefs!

Bénédicte

Verandering als zegen?

Lieve vrienden,

"Aprilse grillen", of "april doet wat hij wil": ja, het is hier momenteel erg toepasselijk. Vandaag een stralende zon, een echte zomerdag die je intens gelukkig maakt, en twee dagen geleden nog hagel en onweer.

Ik heb niet de ambitie jullie hier een Brits weerbericht te schrijven, maar vond deze grote en heel plotse weersveranderingen deze week fascinerend, omdat ze heel duidelijk voorstellen waar ik het vandaag over wil hebben: verandering.

Als ik even terugblik op de afgelopen twee weken heb ik het gevoel dat het al verandering is dat de klok slaat. Niet in het minst op het werk, maar ook in de gemeenschap, in mijn eigen persoonlijke leven, in vriendschappen en ontmoetingen: vreemd genoeg worden al deze aspecten van mijn leven momenteel precies door verandering getekend. Maar wat misschien zelfs nog vreemder is: het overwegende gevoel lijkt niet eens schrik te zijn, maar eerder vreugde! 

Het is allemaal begonnen op het werk, waar de voorbije twee weken twee van mijn collega's, waaronder mijn supervisor, hun vertrek hebben aangekondigd. Het kwam voor mij als een grote verrassing, en was op het eerste zicht zeker wat angstaanjagend. In een kleine organisatie als de onze maken twee mensen wel veel verschil. Maar net hierin ben ik zo verrast geweest: te zien met hoeveel rust en vertrouwen de overblijvende collega's hierop reageren. De hele toekomst is momenteel wat onzeker: wie zal alle vrijwilligers en studenten ontvangen? Wie zal de activiteiten organiseren? Wie zal mij verder begeleiden? Eén groot vraagteken... En toch is dat momenteel niet de overwegende sfeer. Alles blijft zijn gangetje gaan, met in de eerste plaats de aandacht voor de cliënten. Het raakte me sterk hoe verschillende collega's met overtuiging konden zeggen dat het tijd was voor verandering, dat dit de organisatie ten goede zou komen. Wat een vrijheid, wat een vertrouwen... Want eerlijk gezegd betekent dat voor de komende periode nog meer werk voor de blijvers. En toch wordt de verandering omarmd, in plaats van ze als een  bedreiging te zien. Dit mogen ervaren bij mijn collega's heeft het ook voor mij tot een bevrijdende ervaring gemaakt!

Ook in de gemeenschap is 'verandering' één van de grootste gespreksonderwerpen van het moment. Wat moet ik doen na dit jaar? Ga ik studeren, ga ik werk zoeken, ga ik terug thuis leven, zoek ik mijn weg in een andere stad of land, allemaal vragen die hier in huis heel regelmatig klinken. Het is heel mooi om te zien hoe we door uren gesprek proberen elkaar zo goed en zo kwaad als we kunnen te helpen in die onderscheiding. De gemeenschap is hierin wederom een sterke kracht. Ik zie namelijk hoe we sterk van elkaar leren in de wijze waarop we met deze te nemen keuzes en veranderingen omgaan. Veel stress, ontkenning en uitstelgedrag, onrust, stilte of net veel drukte: de diversiteit is groot. Maar diversiteit daagt uit, en doet groeien. Op die manier helpen we elkaar om de situatie van een andere kant te zien, om er wat rustiger mee om te gaan, of net in gang te schieten. Hoe je er mee omgaat is dus heel persoonlijk, maar tegelijk ook zeker te veranderen, dat zie en leer ik hier.

Dit alles doet mij denken dat misschien niet de verandering op zich, maar wel de wijze waarop je er mee omgaat echt een zegen kan zijn... Ben ik in staat om verandering te omarmen? Durf ik mezelf toelaten mij erover te verheugen?  

Vreugdevolle groeten!

Bénédicte

Tripjes!

Lieve vrienden,

Ja hoor, ik leef nog! Ik heb lang op me laten wachten, maar het welbekende spreekwoord is hier zeker van toepassing: geen nieuws is goed nieuws. :-) De voorbije maand zat gewoon echt behoorlijk vol: ik ben blij om dit WE weer even gewoon thuis te kunnen zijn! Het was echter wel een mooie periode met heel wat verrijkende uitstappen, activiteiten en ontmoetingen. Een kleine greep uit die ervaringen...

Drie weken geleden zakte ik voor een weekendje af naar Londen. Gelukkig bestaat er hier zoiets als Megabus (een busdienst die enkel in grote steden stopt), aangezien treinen echt onbetaalbaar zijn. 4,5 uur op de bus enkele reis, een lange rit, waar ik echter wel echt van genoten heb. En het was die rit zeker meer dan waard! Mijn eerste Londenervaring was eigenlijk heel positief: ik was echt onder de indruk van al die mooie gebouwen. Het werd echt een blits bezoek (ongelooflijk wat je allemaal kan doen op een namiddag! ;-) ), maar heel ontspannend. Wat ik altijd zo speciaal vind aan een wereldstad en er zo aan apprecieer is dat je hier werkelijk de hele wereld verzameld ziet. Je hoort en ziet zoveel verschillende talen, zoveel culturen, zoveel kleuren, en zoveel mensen. Een demonstratie voor Syrië naast de traditionele wachters, een dakloze naast de massieve gebouwen van Westminster Abbey...wat je haast niet voor mogelijk houdt zie je hier! Dat maakt het voor mij net zo levensecht, en mooi. :-) Maar wat die dakloze betreft: ik kon mezelf er toch echt niet van weerhouden om het koninklijk paleis vanuit zijn perspectief te bekijken. Het is een prachtig gebouw, en we doen er goed aan om dat erfgoed te bewaren, maar tegelijkertijd bleef die vraag door mijn hoofd dreunen: hoeveel daklozen zouden hier een onderkomen kunnen vinden? Ja, het begint wat beroepsmisvorming te worden denk ik... :-)

Het volgende weekend was het tijd voor een nieuwe trip! We hadden al lange tijd geleden besloten om dit weekend te reserveren als "gemeenschapsweekend", en er samen op uit te trekken. Eén van mijn gemeenschapsleden had ons dan ook allen uitgenodigd voor een verblijf bij haar ouders thuis in Edinburgh! Na mijn eerste Londen-ervaring was het nu dus tijd voor mijn eerst Schotland-ervaring. En ook dit was echt de moeite!

Een heel mooie en gezellige stad, met veel cultuur, maar vooral nog steeds veel traditie. Het is zo mooi om te zien hoe Schotten die liefde voor hun vaderland koesteren. Wist je dat de kilt wel degelijk nog steeds gedragen wordt door mannen? De traditie wil dat elke man zijn eigen kilt krijgt op zijn 21e verjaardag, die hij dan zal dragen op feestdagen, trouwfeesten, familiefeesten en dergelijke. Ik dacht dat dit een geromantiseerd beeld was dat wij als buitenlanders hadden, maar niets is minder waar. Maar dat is nog niet alles: wist je dat elke familie zelfs haar eigen patroon heeft? Ik was zo verbaasd dat te horen! En natuurlijk genoten we ook van de doedelzakmuziek, die je daar overal hoort, én de whisky!

Maar het leukste was gewoon om met zijn allen samen van dit weekend te kunnen genieten! Het zijn momenten om te koesteren, en ze hier even neerschrijven en met jullie delen helpt daar wel in. We worden ons er namelijk sterk van bewust dat er ons slechts drie maanden resten... Drie maanden die veel te snel om gaan zijn! De angsten en zorgen om de toekomst zijn aanwezig en reëel: stuk voor stuk zijn we sterk bezig uit te zoeken wat we hierna zullen doen. Maar op dit moment besef ik dat leven in de toekomst je het heden doet vergeten. Er resten slechts drie maanden, maar tegelijkertijd zijn dat ook drie volle maanden die ons nog gegeven worden, drie maanden om van te genieten! En bij deze neem ik mij voor dat zeker te doen :-)

Kijk goed op de achtergrond: volgens Edingburghers de school die JKRowling als inspiratie gebruikte voor Zweinstein in Harry Potter!

Veel liefs!

Benedicte