Lieve vrienden,
"Aprilse grillen", of "april doet wat hij wil": ja, het is hier momenteel erg toepasselijk. Vandaag een stralende zon, een echte zomerdag die je intens gelukkig maakt, en twee dagen geleden nog hagel en onweer.
Ik heb niet de ambitie jullie hier een Brits weerbericht te schrijven, maar vond deze grote en heel plotse weersveranderingen deze week fascinerend, omdat ze heel duidelijk voorstellen waar ik het vandaag over wil hebben: verandering.
Als ik even terugblik op de afgelopen twee weken heb ik het gevoel dat het al verandering is dat de klok slaat. Niet in het minst op het werk, maar ook in de gemeenschap, in mijn eigen persoonlijke leven, in vriendschappen en ontmoetingen: vreemd genoeg worden al deze aspecten van mijn leven momenteel precies door verandering getekend. Maar wat misschien zelfs nog vreemder is: het overwegende gevoel lijkt niet eens schrik te zijn, maar eerder vreugde!
Het is allemaal begonnen op het werk, waar de voorbije twee weken twee van mijn collega's, waaronder mijn supervisor, hun vertrek hebben aangekondigd. Het kwam voor mij als een grote verrassing, en was op het eerste zicht zeker wat angstaanjagend. In een kleine organisatie als de onze maken twee mensen wel veel verschil. Maar net hierin ben ik zo verrast geweest: te zien met hoeveel rust en vertrouwen de overblijvende collega's hierop reageren. De hele toekomst is momenteel wat onzeker: wie zal alle vrijwilligers en studenten ontvangen? Wie zal de activiteiten organiseren? Wie zal mij verder begeleiden? Eén groot vraagteken... En toch is dat momenteel niet de overwegende sfeer. Alles blijft zijn gangetje gaan, met in de eerste plaats de aandacht voor de cliënten. Het raakte me sterk hoe verschillende collega's met overtuiging konden zeggen dat het tijd was voor verandering, dat dit de organisatie ten goede zou komen. Wat een vrijheid, wat een vertrouwen... Want eerlijk gezegd betekent dat voor de komende periode nog meer werk voor de blijvers. En toch wordt de verandering omarmd, in plaats van ze als een bedreiging te zien. Dit mogen ervaren bij mijn collega's heeft het ook voor mij tot een bevrijdende ervaring gemaakt!
Ook in de gemeenschap is 'verandering' één van de grootste gespreksonderwerpen van het moment. Wat moet ik doen na dit jaar? Ga ik studeren, ga ik werk zoeken, ga ik terug thuis leven, zoek ik mijn weg in een andere stad of land, allemaal vragen die hier in huis heel regelmatig klinken. Het is heel mooi om te zien hoe we door uren gesprek proberen elkaar zo goed en zo kwaad als we kunnen te helpen in die onderscheiding. De gemeenschap is hierin wederom een sterke kracht. Ik zie namelijk hoe we sterk van elkaar leren in de wijze waarop we met deze te nemen keuzes en veranderingen omgaan. Veel stress, ontkenning en uitstelgedrag, onrust, stilte of net veel drukte: de diversiteit is groot. Maar diversiteit daagt uit, en doet groeien. Op die manier helpen we elkaar om de situatie van een andere kant te zien, om er wat rustiger mee om te gaan, of net in gang te schieten. Hoe je er mee omgaat is dus heel persoonlijk, maar tegelijk ook zeker te veranderen, dat zie en leer ik hier.
Dit alles doet mij denken dat misschien niet de verandering op zich, maar wel de wijze waarop je er mee omgaat echt een zegen kan zijn... Ben ik in staat om verandering te omarmen? Durf ik mezelf toelaten mij erover te verheugen?
Vreugdevolle groeten!
Bénédicte
Geen opmerkingen:
Een reactie posten