Unconditional love and respect

Lieve vrienden,

Op het eerste zicht weet ik niet meteen wat schrijven deze week. Er is meer dan genoeg gebeurd de voorbije dagen, maar niet meteen één ding dat eruit springt. Ik denk dat ik in alle eerlijkheid moet toegeven dat zowel het gemeenschapsleven als het werk momenteel een uitdaging vormen. Het verschil in karakters hier in huis wordt stilaan heel duidelijk, en is vooral een uitdaging voor de wat stillere of minder sterke karakters. Daarnaast ook wat onenigheid tussen mijn collega's onderling over mijn rol op het werk die me samen met de zwaarte van de job wel wat gefrustreerd heeft.

Misschien is dit dan wel de vraag die me momenteel bezig houdt: hoe kijk ik naar de mensen om me heen, hoe behandel ik ze met het respect dat ze verdienen? Zolang het mensen zijn die je graag ziet, en waar je veel van terugkrijgt is dat heel gemakkelijk. Maar het wordt pas echt een uitdaging naar mensen toe die verder van je af staan, of waar je minder voor voelt. Twee dingen hebben me hierover wel sterk aan het denken gezet.

Elke woensdag hebben we op het werk een teammeeting, die altijd wordt geopend met een gedachte. Eén van de collega's deelt hierbij een gedachte, een gebeurtenis, een verhaal, die hem of haar de voorbije week bezig hield. Onnodig te vertellen dat dit altijd sterke momenten zijn! Deze week ging het precies over respect: over hoe mijn collega besefte dat we doorheen de drukte van het werk vergeten onze clienten met respect te behandelen. Of beter gezegd: het was een oproep om hen met meer respect te benaderen, als volwaardige mensen mét een keuzevrijheid, met een waardigheid. Het is waar dat we soms zo gefocust zijn op efficiëntie dat het nog moeilijk is om dit te blijven zien. Het is bijvoorbeeld frustrerend wanneer je de hele procedure vervult om een client een plaats te kunnen aanbieden in de night shelter, om dan te horen dat de client dit afwijst, omdat hij niet in een night shelter wil slapen. Vanuit ons perspectief is dit heel frustrerend, en moeilijk om dan je geduld te bewaren. Het was dan ook een eye-opener om mijn collega te horen zeggen hoe hier net de uitdaging ligt: te zien dat ook deze mensen die keuzevrijheid verdienen! Wat hun situatie ook is, laat ons hen die waardigheid niet afnemen...

Het klinkt misschien radicaal, maar ik denk dat er wel veel waarheid in zit, en vooral veel groeikansen voor mezelf. Respect is maar mogelijk daar waar verschillen een plaats krijgen en gewaardeerd worden. Dat ervaar ik zeker ook in de gemeenschap. Verschillende karakters, verschillende opvoedingen, verschillende gewoontes, verschillende talen, verschillende culturen, het stelt mijn geduld soms danig op de proef. Het kan om kleine dingen gaan, zoals hoe je de afwas doet, maar ook om grotere, zoals hoe je elkaar behandelt. Het is soms zoveel gemakkelijker om alles op je eigen manier te doen en vast te houden aan je eigen overtuigingen. Maar doe je hiermee recht aan de mensen om je heen? Laat je niet zoveel kansen schieten om de schoonheid in hen te zien, de talenten die ze meebrengen, de vreugdes die ze jou kunnen bieden? En het gaat dan eigenlijk nog verder dan dat: verdienen ze het gewoon niet omdat ze net al jij deel zijn van diezelfde schepping, niet meer maar ook niet minder dan jij?

Soms zo moeilijk, en tegelijk zo eenvoudig om te kunnen zeggen: ik zie je graag, gewoon omdat jij jij bent! Een portie 'unconditional love', dat zou zoveel mensen vandaag zoveel goed doen...

Ik neem hierbij voor mezelf de volgende reflectie ter harte, en ook ter hande, die iemand me deze week voorschotelde: hoe zou de wereld eruitzien moesten we erin slagen om elke mens te zien door Gods ogen, om naar elke mens te kijken met de liefde die Hij voor ons heeft?

Veel liefs en tot gauw!

Bénédicte