Les miserables...ook vandaag!

Lieve vrienden,

"Do you hear the people sing

singing a song of angry men..."

Deze zin, en nog meer dit lied, omschrijft perfect mijn gevoel bij de voorbije week. Het komt uit een van de nummers van Les miserables, dat net opnieuw verfilmd werd en hier momenteel heel populair is. We gingen er zelf ook naar kijken vorige week met de gemeenschap en... ik ben er zelf weg van! Door mijn werk en ervaringen hier keek ik er waarschijnlijk wat met andere ogen naar dan ik voordien zou gedaan hebben, daarom deel ik graag even enkele gedachten bij de film. 

Ik werd om te beginnen heel snel geraakt door de hardheid van de film. Het toont voor mij echt de rauwheid van een leven aan de rand van de maatschappij. Ik zou zelfs durven zeggen: aan de rand van onze maatschappij. Want misschien was dat voor mij wel het belangrijkste inzicht van de hele film: dit is neit enkel een verhaal van 200 jaar geleden, maar ook een verhaal van vandaag. Ik zie dagelijks mensen die min of meer hetzelfde doormaken als de hoofdpersonages uit de film. De eenzaamheid die Fantine treft raakt je als kijker diep, of mij toch alleszins. Weten wij eigenlijk wel wat echte eenzaamheid is? Kunnen we ons inbeelden wat het is om echt volledig op jezelf te zijn aangewezen, zonder hulp, zonder ook maar iemand om je heen die je een hand uitsteekt? Onze clienten weten wat het is, en hebben allemaal minstens zo'n periode doorgemaakt. Meer nog: voor de regering hier bestaan ze simpelweg niet. Hun asielaanvraag is geweigerd, dus ze zijn er niet. Als ik dit allemaal bedenk, zie ik nog meer in hoe 1 waarderende blik, of vriendelijk gebaar een wereld van verschil kan maken. 

Jean Valjean toont dit ook sterk in de film. Een paar eenvoudige woorden van de priester veranderen voor hem zijn hele leven. Gewoon omdat de priester hem zag en waardeerde als een persoon, en hem ondanks zijn daden toch zijn vertrouwen schonk. De kracht van vertrouwen wordt hier heel sterk duidelijk... 

Weinig woorden of kleine daden kunnen dus wel degelijk een verschil maken, een verschil dat ook vandaag nodig is. Want als er iets mij bijblijft van de film is het wel dit: het gevoel dat elk lijden onaanvaardbaar is. Elke persoon die onrecht wordt aangedaan verdient het gezien te worden. Jean Valjean had geen enkele band met Fantine, geen verplichtingen, niets. En toch, voor die vrouw en haar kind heeft hij een groot verschil gemaakt, zomaar. Hij had in wanhoop kunnen blijven zitten, wanhoop om de talrijke ellende die hij zag en waartegen hij zich machteloos voelde. Maar hij geeft die machteloosheid niet het laatste woord, en besluit die ene vrouw te helpen. 

Wat zou het mooi zijn, mochten we allemaal een beetje de ogen, de moed en de daadkracht van Jean Valjean hebben. Ogen om het lijden en de onrecht om ons heen te zien, de moed om er voor op te staan, en de daadkracht om een eigen 'revolutie' te starten, hoe klein en bescheiden het ook mag lijken.

Ik kan alleen maar hopen dat velen op een of andere manier zullen geraakt worden bij het zien van deze film en mijn verlangen naar een vredevolle revolutie zullen delen!  

Do you hear the people sing?
Singing a song of angry men?
It is the music of a people
Who will not be slaves again!
When the beating of your heart
Echoes the beating of the drums
There is a life about to start
When tomorrow comes!

Liefs!

Benedicte