Motivatiebrief aan jezelf

Lieve vrienden,

Wauw, wat een geweldige week! We hadden deze week recht op een volgende residential: van maandag tot donderdag stond in Freshfield (nabij Liverpool, op wandelafstand van de zee!) een blij weerzien op het programma met alle mede-JVCvrijwilligers rond het thema "social justice". Zonder jullie jaloers te willen maken: het was fantastisch! De residential kwam schijnbaar voor iedereen wel op het juiste moment: mijn 13 mede-vrijwilligers leken net als mij steeds meer te worstelen met vermoeidheid, de hardheid van de realiteit, de soms zeer ééntonige werkdagen of de plaats van een vrijwilliger in een organisatie. Het deed zo'n deugd om elkaars verhalen te horen, eigen ervaringen te kunnen delen, en hiermee beseffen dat ik niet de enige bent die dit alles doormaakt, en dat mijn eigen gevoelens bij de hele ervaring doodnormaal zijn.

Achteraf beschouwd lijkt het bijna alsof deze 3 dagen een soort van louteringsperiode of innerlijke vernieuwing hebben bewerkstelligt, die in elk individu, maar ook in de hele groep zichtbaar was. Waar er bij aankomst voornamelijk vermoeidheid aanwezig was, werd het vertrek getekend door vreugde, enthousiasme, verbondenheid en nieuwe kracht voor die strijd voor social justice.

Voor mij is die ommekeer er heel sterk geweest, in het bijzonder door één bepaalde activiteit. Op het einde van de tweede dag werden we een tijd lang in stilte op weg gestuurd met de vraag "Waarom doe je dit eigenlijk, wat geeft jou de inspiratie om je werk en de hele JVC-ervaring te vervullen en ook te blijven volhouden?" Een heel moeilijke, maar zo bijzondere vraag. Het was een hele tijd stil... Maar merkwaardig genoeg, hoe moeilijk het voor sommigen ook is om die stilte te bewaren (zeker als je met zoveel leuke mensen bijeen bent) bleek voor de meesten dit moment het hoogtepunt van deze driedaagse te zijn geweest. Nu ik er op terugkijk deel ik deze mening zeker. Mijzelf deze vraag stellen heeft mij geholpen om even los te komen van de alledaagse routine, en terug te gaan naar de oorsprong, en tegelijk het doel van wat ik doe. Maar nog veel belangrijker dan dat: dankzij die waaromvraag zag ik plots weer hoeveel hoop en vreugde er toch ook in deze harde realiteit aanwezig is. Mijn inzet, net zoals dat van die 13 anderen, is gebaseerd op de hoop en het geloof dat het anders kan, dat er een verschil kan gemaakt worden, hoe klein ook. En paradoxaal genoeg lijkt het niet dat verschil, maar wel de inzet voor en de ontmoeting met mensen aan de rand van de samenleving die tot echte vreugde leidt. Zelf beschouw ik deze mensen dan ook echt als de profeten van vandaag...

Toen we achteraf dan een deelronde hielden over de eigen motivatie viel het mij op dat dit een steeds wederkerend motief was: het gevoel dat wat we hier doen ons écht gelukkig maakt. Dit kunnen zeggen, zelfs nadat je buiten hebt moeten werken in vriestemperaturen, of heeldere dagen blikken moet versjouwen, of naar een begrafenis moeten gaan van één van je clienten die is bezweken aan zijn alcoholverslaving...dat wil volgens mij echt iets zeggen.

Na dat reflectiemoment voelde ik me stilaan weer vollopen van nieuwe energie, en van verlangen om er gewoon van te genieten. We hadden zalige momenten: een strandwandeling (mét voeten in het water!) onder een stralende zon, een spontane toneel- en zangshow, een nachtwandeling door de duinen en gewoon in een ontspannen sfeer genieten van elkaars gezelschap en mezelf blijven verwonderen dat er zoveel prachtige mensen kunnen bestaan. Zoals iemand me zei gedurende deze dagen: "ik heb nog nooit zo'n tolerante mensen ontmoet." Het is waar, en zelfs zo hard dat ik zou willen dat jullie het allemaal met je eigen ogen zouden kunnen zien, opdat het ook jullie van hoop zou mogen vervullen: een hoop die je zelf tot handelen aanzet.

Wat een motivatiebrief aan jezelf toch allemaal niet kan teweeg brengen. Misschien wel de moeite om het ook zelf eens te proberen?

Tot gauw!

Bénédicte