Stilte...

stilte...

...

...

...

Dat lijken mij de meest gepaste woorden bij de voorbije week... Als het lijden iemand zo hard treft dat het leven pijn doet, is een meelevende stilte misschien wel het enigst mogelijke antwoord. Dat heeft de ervaring mij deze week althans geleerd. 

Stel je het even voor: je bent in een vreemd land, hebt geen familie meer behalve een oom in je thuisland die je wil uithuwelijken, verstaat de taal maar amper en wordt asiel geweigerd. Na jaren vechten is er eindelijk een lichtpunt in je leven, een hoop op een toekomst, op een familie. Tot plots dat weer heel abrupt van je wordt afgenomen... Dat overkwam een van de clienten die ik begeleid deze week. 

Je kan dan alles denken: het leven is niet eerlijk, waarom zij? Waarom wordt iemand die niets heeft dan nog afgenomen? Ze verdiende zo hard deze hoop, het deed haar zo veel goed. Kwaadheid, frustratie, maar vooral machteloosheid heb ik gevoeld. Ik begreep plots hoe echt meeleven pijn kan doen, in je hele lichaam, tot in het diepst van je ziel. 

Het was mijn eerste echte moeilijke situatie. Of beter gezegd: de eerste met een van de clienten die ik begeleid. En ik geef het graag toe dat ik er in deze situatie zelf van verschoten ben hoe een sterke relatie er al gegroeid is. Het is hard, maar tegelijk ook wondermooi dat het mij en mijn collega´s zo hard kan raken, dat een dergelijk medeleven mogelijk is.

Ik kreeg wel fantastische steun van mijn collega´s. De zorg voor elkaar en sterkte als team is onbeschrijflijk mooi. Maar tegelijkertijd waren er letterlijk geen woorden voor. Er viel een lange stilte, waarna mijn collega die me een hart onder de riem wilde steken een beetje struikelend zei: "ik weet niet wat te zeggen..."´s Avonds kreeg ik zelfs nog telefoon van een collega om te vragen hoe het met me ging. Deze lieve attentie raakte me diep. Maar tegelijkertijd kwam me de gedachte op: niet ik, maar wel die vrouw heeft dat nu nodig. Wie is er nu voor haar? Wie belt haar nu op? 

Misschien wat minder vrolijke, maar anderzijds wel heel diepmenselijke gedachten op deze mooie, ingesneeuwde zaterdag in Manchester. En deze diepmenselijkheid gaan we hier vanavond nog wat verder uitbreiden met een heus verjaardagsetentje! Aangezien we dit weekend 2 jarigen hebben in de gemeenschap trakteren we onszelf vanavond op een avondje uit, waar we allemaal erg naar uitkijken. :-) Niets mooier dan gewoon samenzijn, en Manchester een beetje onveilig maken! ;-)

Veel liefs, 

Benedicte