Lieve vrienden,
Ja hoor, het leven is hier weer volop op gang gekomen! Ik ben zelf al sinds de 2e januari terug aan het werk, maar voorbije maandag is het echte "werkjaar" gestart. Dit betekent dat om te beginnen dat de gemeenschap terug compleet is, en dat is echt een fijn gevoel! Des te meer omdat we vorig weekend een kleine binnenhuis-inrichting-party gehouden hebben en onze living opnieuw ingericht. Ondanks de weinige ruimte zijn we er toch in geslaagd om nu eindelijk een echte zithoek te hebben. Het kan heel stom klinken, maar ik ben er zelf wild-enthousiast over! Nu besef ik hoe hard ik dit gemist heb: een plek waar je even samen kan zijn, waar je tot rust kan komen en je even gewoon jezelf kan zijn. Heel vreemd, maar dankzij deze op het eerste zicht kleine verandering voel ik me nu pas echt thuis in ons huis. Nu weet ik echt wat thuis voor mij betekent, en hoeveel belang ik hecht aan een gezellige living! Best interessant te zien dat voor andere huisgenoten de keuken dan weer veruit de voorkeur krijgt. Maar deze herinrichting heeft er toch wel voor gezorgd dat we elkaar zondagavond allen samen terugvonden...in de zetel! :-) Een moment van grote vreugde!
Tegelijkertijd betekent de start van het werkjaar ook: back to work! En dat viel me echt heel zwaar... Ik was er zelf echt verbaasd over hoe moeilijk ik het er mee had, ik was tenslotte maar een weekje out geweest. En toch had ik echt een sterk gevoel van 'ik wil hier echt niet zijn'. Het liefst van al was ik gewoon weggelopen... Het leek gewoon echt alsof ik opnieuw in een andere wereld stapte, na een week in een eerder 'beschermde' omgeving. Een wereld waarvan ik het liefst van al niet teveel wilde horen, en waarin ik niet betrokken wilde raken. Ik schrok echt van mezelf, en schaamde mij zelfs wat over deze gevoelens en gedachten. Want wat voor mij in zekere zin een keuze is, is voor zoveel mensen gewoon een realiteit: dit is hun leven, dit is hoe hun wereld eruit ziet. En aangezien we in dezelfde wereld leven is hun realiteit simpelweg ook de mijne. Maar hoe duidelijk en sterk dit ook was in mijn hoofd, toch bleef dit gevoel aanwezig...
Dit deed mij eerst en vooral beseffen hoe snel je aan iets gewoon kan geraken en tegelijkertijd hoe snel je iets vergeet. Hoewel ik veel aan onze clienten gedacht heb gedurende mijn weekje vrij, moet ik in alle eerlijkheid toegeven dat je toch snel gewoon wordt aan een 'andere wereld', waarin dit veel minder zichtbaar is. Voor mij was dit echt een eye-opener... in welke wereld wil ik leven? Daarnaast ben ik mij er hiermee van bewust geworden hoe het hele Boaz-gebeuren veel meer dan werk is: het vraagt een engagement van je hele zijn. Misschien is het dat wel dat ik die eerste dagen opnieuw zo sterk gevoeld heb: je kan neit anders dan jezelf er helemaal in onder te dompelen, en in de relatie met de clienten een stuk van jezelf prijs te geven. Het vraagt de bereidheid om vaarwel te zeggen aan het ijzeren harnas dat we soms dreigen aan te trekken, de bereidheid om uit de eigen comfortzone te treden. Dat is wat ik gevoeld heb die eerste dagen denk ik, als een angst, een te grote verantwoordelijkheid en uitdaging die op mijn schouders rustte. Terwijl, hoe angstaanjagend het ook mag aanvoelen, het mij eigenlijk enkel opent als mens... Want ik vul hier graag bij aan: het angstaanjagende gevoel duurt maar enkele dagen, waarna het stilaan plaats maakt voor een zekere standvastigheid en openheid voor alle mogelijke geschenken!
Onze gemeenschapsavond vorige maandag bezorgde mij een gedachte die volgens mij wel helpt groeien in deze openheid. Lees even het volgende, van de hand van Thomas Merton:
"You are probably striving to build yourself an identity in your work, out of your work and your witness. You are using it, so to speak, to protect yourself against nothingness, annihilation."
Hij stelt wel rake vragen met deze woorden... Wat betekent mijn werk voor mij? Voor wie doe ik het eigenlijk? Waarvoor doe ik het: om mezelf te bewijzen? Voor het resultaat? Voor de goedkeuring van anderen?
Naar mijn mening heeft hij gelijk dat, zeker in onze samenleving, onze identiteit meer en meer volledig afhankelijk wordt van ons werk. Heb je je al eens afgevraagd wat dit betekent voor mensen die plots zonder werk vallen? Of aan wie het recht om te werken wordt ontnomen? Wie zijn zij nog? Krijgen zij nog een plaats en een waarde in onze samenleving?
Ik denk dat dit goede vragen zijn voor ons allen, vragen waarmee we echt iets kunnen, en in onze eigen wereld ook iets kunnen veranderen. Want, om met Mertons woorden af te sluiten, als je deze identiteit en resultaatgerichtheid durft loslaten, "you will be free from the need to prove yourself, and you can become more open to the power that will work through you without your knowing it."
Reacties zijn welkom! :-)
Veel liefs,
Benedicte
Hallo!
BeantwoordenVerwijderenBedankt voor je open verhaal over de herstart dit jaar. Ondanks de initiële terughoudendheid slaag je er blijkbaar toch (langzamerhand) opnieuw in je in die wereld in te werken. Naast je opmerking over hoe snel je het ontwend raakt, kan dat mss ook een aanzet zijn: je durft ook opnieuw te kiezen om dat deel van de realiteit in je leven op te nemen, een soort vernieuwing van je engagement als het ware.
Ivm identiteit en werk: prof. Verstraeten wist er een hele cursus aan vast te knopen :-) Ik denk idd dat de werkvloer een belangrijke plaats kan zijn waar identiteit vorm krijgt. De vraag is dan: is je identiteit deel van je werk dwz verlies je iets van die identiteit als je zonder werk valt? Of slaag je er net in een 'werkstigma' van je af te werpen en je werk vorm te geven volgens jouw identiteit? In dat laatste geval kan het werk eerder een manier zijn om die identiteit te uiten, zonder dat ze daarom allesbepalend is of de enige mogelijke manier is om dat te doen. Een andere vraag is dan natuurlijk of daar op de werkvloer ruimte voor is... en of dat naar waarde kan geschat worden.
Hoe dan ook, er is niets mis mee om het werk te hebben als 'medicijn' tegen 'nothingness' lijkt me, zolang het niet de proporties aanneemt van een vlucht. Als het werkelijk een invulling volgens jouw identiteit is, staat het immers niet los van de rest van je leven, maar probeer je net ook daar waarde en zin te ervaren - hopelijk alvast, vermits je er zoveel tijd doorbrengt. Idealiter doe je het werk dan zowel voor jezelf (als volwaardig deel van je leven) als voor anderen (collega's, familie, klanten), direct of indirect.
Vanuit mijn beperkte ervaring geef ik echter grif toe dat dit in theorie veel eenvoudiger lijkt dan het in praktijk blijkt te zijn...
Ik wens je alvast veel vervulling, zowel in je werk daar als in je leven erbuiten!
Groet,
Lieven
Liefste zus,
BeantwoordenVerwijderenMooie en eerlijke bedenking in het nieuwe jaar! Ik moet toegeven dat het moeilijk voor me is om me dit allemaal in te beelden terwijl ik hier veilig thuis zit met alle luxe om me heen. Dat ik me om niks zorgen hoef te maken buiten het leren voor mijn examens... Je mag best trots zijn op jezelf. Je 'ijzeren harnas' en comfort achterlaten vergt moed en doorzetting.
Mensen hebben inderdaad nood aan identiteit, erkenning, vriendschap, liefde en begrip. Het is een vorm van geestelijke basisbehoefte. Hoewel ik de denkpiste van T. Merton begrijp, ben ik het niet volledig met hem eens. Wat bepaald iemands identiteit? Een geloofsovertuiging, de mensen met wie je optrekt, interesses, jeugdjaren, bepaalde gebeurtenissen? Als je het mij vraagt is het geen één van allen en allen tegelijk. Even verduidelijken: De keuzes die je elke dag opnieuw maakt, de waarden en de normen waar je je leven rond bouwt en laat bouwen, geven je zin en richting aan wat je doet en wie je bent. Ik ben mij ervan bewust dat mijn gedachten hier botsen met jouw realiteit. Jouw cliënten hebben niet gekozen voor het leven waar zij nu in zitten... Wat zouden zij ervan vinden vraag ik mij af? Beschouwen zij werk als zijnde essentieel voor het opbouwen van een identiteit?
Het klopt dat je een groot deel van je leven besteed aan werk. Maar hoeft het daarom jouw identiteit an sich te bepalen? Als dit zo is klopt het volgende dan? "Heb vertrouwen in eigen normen en waarden en sta open voor verandering en alles komt goed?"
Een kleine bedenking om af te sluiten:
Identiteit is soms een actief, soms een passief werkwoord dat (on)bewust zal veranderen in je leven.
Veel plezier en geniet van alle grote en kleine vreugdevolle momenten.
Veel liefs!
Matths
Matth, thanks so much voor je waardevolle en doordachte reactie Ik was zo blij heir een reactie van jou te ontdekken, en ben echt onder de indruk van wat je allemaal schrijft. Dank je, dit doet me echt heel veel plezier! Om op je vraag te antwoorden: ja, onze clienten vinden het heel erg dat ze niet kunnen of beter gezegd niet mogen werken. Door hen te zien en erover te praten met hen besef je pas echt hoe belangrijk het recht op werk is. Het doet hen overbodig voelen, onnuttig, verveeld, en zelfs depressief. Werk geeft je een doel, een gevoel iets te verwezenlijken, ergens toe bij te dragen, en een mogelijkheid om je talenten in te zetten en verder te ontwikkelen. Dit alles missen zij. En ik kan je verzekeren: er gaat veel mooi talent verloren... We hebben onder onze clienten onder andere een dokter, een aantal verpleegsters, verschillende talenknobbels, leerkrachten, en nog zoveel meer. Het enige wat ze mogen doen is wachten...
BeantwoordenVerwijderenSorry, voor het geval het niet duidelijk is: het vorige bericht was van mij! :-)
BeantwoordenVerwijderen