Ik ben er voor je!

Lieve vrienden,

Tijd voor mijn wekelijkse update, tijd om me weer even heel verbonden te voelen met jullie. Wat is dit blogsysteem toch geweldig! Ik geef graag toe dat ik tussen het werken door als adempauze geregeld wel eens afdwaal naar de blog, nieuwsgierig naar reacties. En eerlijk waar: ze toveren altijd een brede glimlach tevoorschijn! Bedankt voor elk lief woord, elke aanmoediging, elk nieuwtje uit België, en een dikke knuffel aan jullie allen!

De voorbije week was een beetje hectisch en goedgevuld. Alles terug opnemen na een week afwezigheid (mijn twee vrouwelijke collega's hadden ook verlof, de plaatselijke krokusvakantie is hier later dan in België), en daarenboven zelf niet in topvorm zijn na drie dagen ziek in bed te hebben doorgebracht: best wel blij dat het weekend is! Toch deel ik graag even twee mooie momenten van deze week. Het waren maar kleine dingen, die me echter wel sterk bijblijven, en dus wel diep geraakt hebben.

Op donderdagmorgen mag ik normaalgezien deelnemen aan de Engelse les. Elke week komen 3 vrijwilligers met een speciale ESOL opleiding (om Engels te geven aan anderstaligen: Engels als tweede taal) Engels geven aan onze cliënten. Ze zijn onderverdeeld in 3 verschillende niveau's, om zo goed mogelijk op hun noden te kunnen inspelen. Ik hou echt van de donderdagochtenden: een gezellige sfeer, waarin ik de kans krijg om even met een aantal cliënten te praten, en tegelijk net zoals hen gewoon student te zijn. Het creëert een speciale band, en is mooi om te zien hoe we 'als gelijke' van elkaar mogen leren. De leerkracht probeert daarenboven om ons zoveel mogelijk te doen praten in het Engels, door voortdurend vragen te stellen en ons te laten vertellen over onze eigen landen. Deze week ging het over je eigen buurt en lokale gemeenschap. Toen de leerkracht dan vroeg of we persoonlijk dit gemeenschapsgevoel hadden in ons eigen land, mocht ik het volgende waargebeurde verhaal horen uit Zuid-Afrika. Op een avond werd een vrouw verrast door dieven in haar huis. TV, waardevolle spullen, alles zou eraan geloven. Tot de vrouw plots aan haar fluitje dacht... Toen ze hierop blies duurde het maar enkele tellen tot de hele buurt kwam aangelopen, en deze mannen uit haar huis joegen.

Ik was er even stil van... Het klinkt voor ons misschien wat vreemd, dat fluitje, maar ik vind het wel een ongelooflijk mooi voorbeeld van zorg voor elkaar, van gemeenschap. Dit is voor mij heel concreet 'ik ben er voor je'... Zeker als ik dan bedenk hoe vaak we gewoon op straat iets zien gebeuren en eerder de andere kant op kijken dan ter hulp te snellen. Het zet wel aan het denken!

Mijn tweede verhaal vond plaats op vrijdagmorgen. Vrijdag is altijd een redelijk rustige dag wat betreft cliëntbezoeken, aangezien we die dag geen echte activiteiten hebben. Plots hoorde ik 's morgens toch een enthousiast geklop op de deur... een cliënt met een brede glimlach stond me op te wachten, samen met de uitbundige boodschap dat ze me gewoon even dag kwam zeggen en een prettige dag wensen! Ik stond even perplex... zoiets klein, schijnbaar onbetekenisvol, heeft mij heel erg veel deugd gedaan. Zij was voor mij zon en vrolijkheid in levende lijve! Het deed me beseffen: wat een wijsheid in eenvoud, wat een krachtig voorbeeld. Wie heeft hier wie het meest te leren? Durven en kunnen wij zelf nog tijd nemen voor zo'n schijnbaar kleine, eenvoudige dingen?

Bedankt lieve mensen, dat ik dit alles van jullie mag leren!

Veel liefs,

Bénédicte