Nog 3 dagen voor het vertrek: tijd dus om in te pakken en afscheid te nemen. Maar ook hoog tijd om al eens achterom te kijken naar die hele periode van voorbereidingen. Want als ik heel eerlijk ben is het programma voor mij al lang begonnen! Ik ben tot mijn eigen verbazing gaan beseffen hoe de voorbereidingen op zich al een onderscheidingsproces vormen, en een belangrijk fundament leggen voor het komende jaar. Zo ging ik de voorbije weken met volgende vragen aan de slag:
-Wat heb ik nu echt nodig?
-Een eenvoudige levensstijl, wat versta ik daar zelf onder? Past een gsm, een laptop, en zelfs een gitaar in deze levensfilosofie? Hoe ziet een leven eruit als je met 55 £ per week moet rondkomen?
-Wanneer voel ik me ergens thuis? Wat heb ik daarvoor nodig? Wat vind ik belangrijk in mijn thuisomgeving? Wat ben ik bereid hiervoor zelf in te brengen en wat verwacht ik van anderen?
-Welk soort werk ga ik moeten doen? Welke mensen ga ik mogen ontmoeten? (ondertussen weet ik dat ik in twee verschillende organisaties tewerkgesteld zal worden: één die zich inzet voor vluchtelingen, en één voor daklozen.) Wie gaat hierin in feite het meest te bieden hebben aan de ander: zij of ik?
-Hoe ga ik mijn vrije tijd daar invullen? De spontane reflex volgen van zoveel mogelijk activiteiten te plannen of net de kans grijpen om ook deze reflex even in vraag te stellen en met een open geest én agenda het jaar tegemoet te gaan?
Ik geef ze hier mee omdat ze volgens mij wel in meerdere omstandigheden van toepassing kunnen zijn. Het heeft mij in ieder geval geholpen om mijn eigen leven, en mijn keuzes in perspectief te plaatsen. En toch veranderde ook dit perspectief weer volledig toen ik te horen kreeg in welke organisaties ik zal mogen werken. Wat maak ik me zorgen, terwijl ik mensen zal ontmoeten die geen dak boven hun hoofd hebben, en letterlijk te horen krijgen dat ze nergens welkom zijn? Ik bevind me echt in een luxepositie, besef ik plots. Ik kan gewoon kiezen wat ik meeneem of thuis laat. Ja, ik kies wel voor een eenvoudige levensstijl, maar weet ook wel dat het slechts voor een jaar is. En daarenboven heb ik alle tijd gekregen om mij er op voor te bereiden, wat ik dan natuurlijk ook (sorry, de aard van het beestje) tot in de puntjes gedaan heb. Allemaal elementen die mij nog eens een serieuze voorsprong geven.
En tegelijk mag ik nu al ervaren hoe de ontmoetingen, de levensstijl en de gehele ervaring mij toch op een andere manier naar mijn leven doen kijken. Je kan je niet inbeelden hoe ik deze laatste dagen probeer te genieten van alle dagdagelijkse vanzelfsprekendheden!
-Wat heb ik nu echt nodig?
-Een eenvoudige levensstijl, wat versta ik daar zelf onder? Past een gsm, een laptop, en zelfs een gitaar in deze levensfilosofie? Hoe ziet een leven eruit als je met 55 £ per week moet rondkomen?
-Wanneer voel ik me ergens thuis? Wat heb ik daarvoor nodig? Wat vind ik belangrijk in mijn thuisomgeving? Wat ben ik bereid hiervoor zelf in te brengen en wat verwacht ik van anderen?
-Welk soort werk ga ik moeten doen? Welke mensen ga ik mogen ontmoeten? (ondertussen weet ik dat ik in twee verschillende organisaties tewerkgesteld zal worden: één die zich inzet voor vluchtelingen, en één voor daklozen.) Wie gaat hierin in feite het meest te bieden hebben aan de ander: zij of ik?
-Hoe ga ik mijn vrije tijd daar invullen? De spontane reflex volgen van zoveel mogelijk activiteiten te plannen of net de kans grijpen om ook deze reflex even in vraag te stellen en met een open geest én agenda het jaar tegemoet te gaan?
Ik geef ze hier mee omdat ze volgens mij wel in meerdere omstandigheden van toepassing kunnen zijn. Het heeft mij in ieder geval geholpen om mijn eigen leven, en mijn keuzes in perspectief te plaatsen. En toch veranderde ook dit perspectief weer volledig toen ik te horen kreeg in welke organisaties ik zal mogen werken. Wat maak ik me zorgen, terwijl ik mensen zal ontmoeten die geen dak boven hun hoofd hebben, en letterlijk te horen krijgen dat ze nergens welkom zijn? Ik bevind me echt in een luxepositie, besef ik plots. Ik kan gewoon kiezen wat ik meeneem of thuis laat. Ja, ik kies wel voor een eenvoudige levensstijl, maar weet ook wel dat het slechts voor een jaar is. En daarenboven heb ik alle tijd gekregen om mij er op voor te bereiden, wat ik dan natuurlijk ook (sorry, de aard van het beestje) tot in de puntjes gedaan heb. Allemaal elementen die mij nog eens een serieuze voorsprong geven.
En tegelijk mag ik nu al ervaren hoe de ontmoetingen, de levensstijl en de gehele ervaring mij toch op een andere manier naar mijn leven doen kijken. Je kan je niet inbeelden hoe ik deze laatste dagen probeer te genieten van alle dagdagelijkse vanzelfsprekendheden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten