Over geluk en vrijheid, of vrijheid die gelukkig maakt

Lieve vrienden, 

Het lijkt zo lang geleden dat ik jullie uitgebreid schreef. Hoog tijd voor een update, want ook hier staat de wereld en de tijd niet stil. Maar eerst en vooral: hoe is het met jullie? Hoe verlopen de dagelijkse bezigheden? Hoe voelt het leven daar? Ik hoop oprecht dat jullie op een of andere manier in de kleine en grote dingen van elke dag wat van de vreugde kunnen ervaren die ik hier voel... ik probeer er alvast zoveel mogelijk van met dit bericht mee te sturen! :-)

Het is mij de laatste week inderdaad doorheen verschillende ervaringen duidelijk geworden hoe gelukkig ik hier ben. Op het eerste zicht kan dit vrij vreemd lijken denk ik. We doen hier namelijk verre van spectaculaire dingen, hebben geen geld om buitengewone uitstappen te maken, of elke avond uit te gaan. Om eerlijk te zijn kan ons leven voor een buitenstaander best wel saai klinken. Toch ben ik nog niet vaak zo gelukkig geweest als ik me hier voel...  Ik denk dat ik hier ervaar dat niet-materiele dingen een bron zijn van een zoveel dieper, groter en duurzamer geluk. 

Een eerste bron van geluk is de ervaring dat zoveel mensen hier gewoon zo vriendelijk, zorgend en verwelkomend zijn voor mij. Het is ongelooflijk hoe alles gewoon meer dan goed draait, hoe de organisatoren van JVC zelf, mijn collega's, onze gemeenschapspartners, en zovelen anderen mij doorheen deze ervaring dragen. Lieve woorden, praktische hulp, uitnodigingen voor uitstapjes, lekker eten, op een of andere manier blijft het maar komen, soms nog voor ik het kan vragen! De grote verandering wat betreft mijn werk is hiervan zeker het beste voorbeeld. Dit is groot nieuws, niet eerder gepubliceerd ;-) : vanaf volgende week werk ik voltijds voor Boaz Trust, hoera! Om een lang verhaal kort te maken: 2 weken geleden hebben mijn collega's JVC gecontacteerd om mijn voltijdse plaatsing daar aan te vragen. Gewoon omdat ze mijn werk echt apprecieren en mij graag nog meer werk zouden geven, waaronder een heel specifieke opdracht: de gehele verantwoordelijkheid van een dramaproject met opvoering gedurende het tweede semester! Eerlijk waar, ik wist niet wat ik hoorde... Tegelijkertijd was het een geschenk uit de hemel en een vergiftigd geschenk, omdat ik meteen vond dat ik het niet kon aannemen. Dit betekende immers dat ik mijn engagement ten aanzien van het ander werk zou verbreken. Een lange week van reflectie, gesprek en gebed, waarna ik uiteindelijk besliste om het aanbod aan te nemen. Ik heb echt het gevoel dat ik bij Boaz zoveel meer zinvol werk verricht, dat ze mij zinvol inzetten, dat ik zelf zoveel bijleer en vooral zoveel groei, dankzij de sfeer en de ondersteuning in het team. Een hemelsbreed verschil met the Big Issue. Zij verrichten ook wonderlijk werk, en verdienen daarvoor mijn grote respect, maar toch voelde ik me vaak overbodig en leeg na een werkdag daar. Een combinatie van minder-mijn-ding, gebrek aan communicatie, en gemis aan een duidelijk vrijwilligersprogramma. Ik kan het nog steeds niet goed geloven dat ik dan plots het aanbod krijg om te zijn waar ik graag ben, om datgene te doen wat ik graag doe. Alsof ik gewoon geroepen werd om gelukkig te zijn: ja, het mag! :-) Het bureau was te klein voor de vreugdedans die in Boaz uitbrak toen het uiteindelijk beslist was... Wauw, niets dan dankbaarheid voel ik hiervoor! Zoals ik al zei, het is niets spectaculair, maar toch maakt het mij nu elke dag gelukkig: elke dag stap ik met een lach de deur van het bureau binnen. Ik besef dan ook dat al deze goede dingen niet nieuw zijn, dat ik er al zoveel heb mogen ervaren, maar ze alleen nog nooit zo scherp wilde zien. En tenslotte heeft deze ervaring me ook het volgende geleerd: niet durven ingaan op dit aanbod omwille van zogenaamde 'verplichtingen' was een verleidelijke maar verkeerde reactie, een bekoring. Tot mijn verbazing maakt The Big Issue geen probleem van mijn vertrek, ze begrijpen het zelfs! Het leek zoveel gemakkelijker om alles op zijn beloop te laten, maar het maakt de ervaring zoveel rijker, en mijn werk zoveel zinvoller, ook voor de mensen om me heen, nu ik heb durven kiezen voor Boaz. Als je niet kiest wordt de keuze voor jou gemaakt, vertelde een vriend me hier. Het is waar, en het leidt meestal niet tot de meest vervullende weg. Durf kiezen, durf een geschenk ontvangen!

De tweede bron van geluk sluit daar eigenlijk vrij goed bij aan. Kunnen en durven kiezen vraagt om vrijheid: vrijheid ten opzichte van alle dingen die je zichtbaar of onzichtbaar gebonden houden. Dat gevoel van vrijheid heb ik hier sterk. Om te beginnen speelt de eenvoudige levensstijl hierin zeker een belangrijke rol denk ik. Vorige week hadden we er hier in de gemeenschap een diep gesprek over. We zijn allemaal verbaasd dat het eigenlijk zo vanzelf gaat. Grappig om te horen hoe ieder er zijn eigen voorstelling van had gemaakt (de ene al met meer ontbering dan de ander :-) ) en dan nu te beseffen dat we momenteel verre van al ons geld opgebruiken. Hoe we het doen? Ik denk eerst en vooral dankzij het feit dat we net allen een grote bereidheid hadden om onze eigen gewoontes tot op zekere hoogte los te laten. Er is niemand die echt zegt: ik moet deze soort kaas hebben, ik moet frisdrank hebben, ik kan niet leven zonder mijn eigen confituur,... Een eerste vorm van vrijheid ten opzichte van materiele dingen. Het bespaart ons veel geld, het creeert gemeenschap, want we delen alle maaltijden, en het doet ons zo genieten van de eenvoudige dingen. Want begrijp me niet verkeerd: genieten doen we zeker! Elke gelegenheid is goed om een feestje te bouwen! Vorige week zaterdag bijvoorbeeld zijn we voor het eerst met zijn allen naar de pub geweest en daarna uit eten. Het was iets eenvoudig, de overbefaamde Fish and Chips, maar het was zo'n feest! Omdat het net zoiets uitzonderlijk is wordt het zo leuk, en geniet je er dubbel van. Er zijn natuurlijk momenten waarop het wat moeilijker is. Zo is het hier bijvoorbeeld de gewoonte dat je als werkmens 's middags tijdens je lunchpauze snel even naar de winkel op de hoek loopt om een broodje, een frietje, een stuk taart,... Telkens neen moeten zeggen daartegen en je zelfgemaakte boterhammen moeten bovenhalen is niet altijd even prettig, maar went tegelijkertijd best wel. Meer zelfs: gewoon het geld niet hebben is ergens heel bevrijdend, omdat ik daardoor gewoon weet dat ik er niet naar moet verlangen. Op een of andere manier heb ik dat heel snel voor mezelf beslist, en heb ik er nu weinig moeite mee.
Ook in mijn tijdsbesteding ervaar ik zoveel meer vrijheid. Geen TV, geen Internet op de kamer, geen auto, allemaal dingen die we niet hebben, maar die voor mij plaats hebben gemaakt voor het herontdekken van zoveel leuke dingen. Ik neem tijd om te lezen, muziek te spelen, te wandelen, een tas thee te drinken, te babbelen met huisgenoten, ...
Kortom, ver van alles en iedereen, in een nieuwe omgeving, in een nieuwe ervaring, voel ik me vrij om stap voor stap, elke dag opnieuw mijn leven te herorienteren en te kunnen kiezen voor de dingen die me echt doen leven, en gelukkig maken. Geen op mijzelf gericht geluk, maar geluk dat me doet openstaan naar anderen, geluk dat me maakt tot wie ik ten diepste ben. Je op deze essentie kunnen richten, is volgens mij echte vrijheid. Daarvan kunnen proeven is zo heerlijk... ik wens het jullie allen toe!

Om af te sluiten schets ik jullie graag even een situatie waarin voor mij heel zichtbaar werd tot welke levengevende vreugde en geluk een dergelijke vrijheid kan leiden. Elke donderdagmorgen volg ik Engelse les samen met onze klanten in Boaz. Na een kwartier les komt plots nog een man binnen: de klant die net 2 weken in opsluiting had geleefd, in afwachting van zijn deportatie. Als bij wonder werd hij vorige wondag plots vrijgelaten, niemand weet waarom. De reactie van alle medecursisten, en in het bijzonder van de leerkracht ( een vrijwilligster) was goud waard. Ze vloog hem letterlijk in de armen, terwijl de rest van vreugde schreeuwde, lachte en hem lieve woorden toeriep. Voor een Britse vrouw, die meestal niet al te happig zijn op knuffels en dergelijke, was dit echt een bijzondere reactie: een reactie die recht uit het hart kwam, en zich niet liet intomen door angst, gewoonte of plicht. Het toonde mij tot welke intense vreugde echte vrijheid kan leiden. Ik verzeker jullie, ik heb dit moment in mijn geheugen en in mijn hart ingekaderd!

Meer dan genoeg voor vandaag denk ik. Excuses voor de lengte, ik verschiet er zelf van hoeveel ik blijkbaar toch te vertellen had!
Het ga jullie allemaal goed daar, tot gauw, en weet dat ik aan jullie denk!

Benedicte