The gift of compassion

Dag vrienden, 

Even een heel kort bericht, want het WE gaat helaas te kort zijn voor een uitgebreid verslag van deze week. We hebben het WE namelijk gereseveerd voor gemeenschapsactiviteiten, dus even geen computers! We kijken er wel naar uit, na weer een stevige en drukke week. Het was namelijk tijd voor een eerste terugblik en feedbackmeeting, zowel met JVC als op onze werkplaatsen. Veel reflectie dus, maar ook zinvolle en warme feedback die helpt herorienteren voor het vervolg. 

Laat me toch kort even een gedachte met jullie delen die me bijblijft van een van de meetings. Een van de moeilijkheden waar we mee worstelen en veel over praten in Boaz is het gevoel van machteloosheid. Heel vaak hebben we gewoon geen idee hoe we moeten reageren. De verhalen die je te horen krijgt zijn zo pijnlijk en de dossiers zo individueel en gecomliceerd dat er gewoon geen juiste methode voor lijkt te zijn. In het begin dacht ik dat dit gevoel enkel mij trof, omdat deze hele sector zo nieuw is voor mij. Twee keer deze week voerde ik 

Ik heb echter mogen ontdekken dat alle collega's dit gevoel met me delen: niemand weet of hij of zij het wel goed doet, en hoe het eigenlijk zou moeten. Ik denk dat dit een heel bevrijdende vaststelling is... Er rest je namelijk niets anders dan te handelen zoals je het op dat moment aanvoelt. En meestal blijft dit beperkt tot gewoon luisteren en meeleven. Dit alles deed me nadenken over compassion (mededogen/medeleven is de beste vertaling denk ik): wat een ongelooflijk geschenk is dat, gewoon dat we daartoe in staat zijn als mens... Het is het enige dat ik kan doen als een van onze klanten in tranen verteld over haar kinderen die nog steeds in Congo leven en waar ze maar sporadisch contact mee heeft. Het lijkt zo weinig, en toch is het misschien net daarom dat het draait. Misschien is het net op die manier dat God door ons kan spreken...

Liefs!
Bene