Een les Engels

Dag vrienden, 

Aan het einde van een mooie week als deze is het een plezier om jullie even wat nieuws te brengen. Ik heb werkelijk van deze week genoten...

Het begon vorige week zondag tijdens de viering van de studentenparochie waar we hier wekelijks naartoe gaan. We zongen voor het eerst mee in het koor, en toevalligerwijze stonden zowel 'Do not be afraid' als 'Be not afraid' op het programma. Op een of andere manier schijnen deze toch een gevoelige snaar te hebben geraakt, en voelde ik me als het ware opgeroepen om de angst vanaf nu van me af te schudden en er gewoon voor te gaan. Maandag voegde ik op het werk meteen de daad bij het woord, en ik moet zeggen: aan het einde van de dag geloofde ik mijn eigen ogen niet... Ik heb gewoon heel de dag zelf de telefoon opgenomen in het Engels (waar ik vorige week elk telefoonsignaal bewust negeerde), spontaan week in handen genomen, mijn collega's aangesproken en om hulp gevraagd enz. En het best van al: ik werd er zo gelukkig van! Wat ik deed werd geapprecieerd en aangemoedigd, maar gaf mij vooral een gevoel van vervulling. Hier hebben zeker een aantal sterke ervaringen een rol in gespeeld, maar daarnaast ook heel dagdagelijkse taken die op het eerste zicht van weinig belang zijn, maar me toch datzelfde vreugdevolle gevoel bezorgden. 

Laat me even wat dieper ingaan op dat laatste. We hebben daar hier in huis al vele en lange gesprekken over gevoerd, mee geworsteld, en zelfs op gevloekt. Elk van ons heeft op een of andere manier al ervaren hoe moeilijk het soms is om de positie van vrijwilliger op te nemen. Niet alleen hangt het heel sterk af van je organisatie (sommigen hebben eigenlijk geen programma voor vrijwilligers, of hebben nog niet bedacht wat voor werk ze hen eigenlijk kunnen geven, wat resulteert in letterlijk dagenlang niets-doen), het vraagt ook om een heel nederige houding van jezelf. Of beter gezegd: het vraagt om het voortdurend zoeken naar een evenwicht tussen jezelf 'onderwerpen' aan het systeem of de manier van werken van de organisatie, en tegelijk toch proberen zien waar en op welke manier je je eigen inbreng kan doen. Het is soms heel frustrerend: je zou sommige dingen zoveel efficienter kunnen doen als je het op jouw manier kon doen en het zelf in handen kon nemen, je zou zoveel meer willen doen voor de mensen die je ontmoet,... Ik ben me al erg bewust geworden dat dit een positie is die wij meestal niet gewoon zijn: helemaal onder aan de ladder, instructies uitvoeren die je gegeven worden, en vaak de meest inhoudloze of saaie taken uitvoeren (kopieren, plastificeren, papier versnipperen, data ingeven,...) Maar net daarom is het zo goed dat we het hier eens ervaren, denk ik. We staan even aan de andere kant en ervaren hoe het helemaal niet vanzelfsprekend is om de job te krijgen die je zo graag zou willen doen, om de meest vervullende taken te kunnen doen enz. Het vraagt echt om geduld, nederigheid en serieuze pogingen om toch in dat kleine ook zin te vinden. Ook al is het maar de telefoon opnemen, of de fotokopies van een collega zodat hij zich met andere dingen kan bezighouden: ze zijn noodzakelijk om de organisatie draaiende te houden! De beste, achteraf gezien grappigste, maar op dat moment frustrerendste ervaring hieromtrent dateert van vorige dinsdag. Ze hadden mij gevraagd om de lerares Engels te assisteren tijdens haar eerste les Engels. Het is een heel nieuw project, dus ik was best opgetogen. Het is echter voor mij een anderhalf uur durende oefening in geduld en nederigheid geweest, veel meer dan een les Engels. De lerares heeft echt haar best gedaan, maar het was vreselijk. Ze is om te beginnen zelf al van buitenlandse origine. Enerzijds is dit heel positief dat haar deze kans wordt gegeven. Anderzijds hypothekeerde dit zel zwaar het niveau van het Engels: ik had vak zelf moeite om haar te verstaan. De 2 leerlingen waren Roma-mensen, die echt geen woord Engels verstonden. Het was echt een ramp... de lerares kon meestal neit eens duidelijk maken welk woord ze hen probeerde aan te leren. Ik heb helemaal geen onderwijstalent of ervaring, maar heb me meermaals moeten inhouden om de les niet van haar over te nemen. Het had zoveel gestructureerder en leerzamer kunnen zijn vor onze 'leerlingen'! Uiteindelijk ben ik dan toch voorzichtig tussen beide gekomen, waardoor de les als volgt verliep: de lerares leerde hen Engelse woorden, doordat ik deze eerst naar het Spaans vertaalde om hen de betekenis ervan duidelijk te maken. Een les Engels aan Romani-sprekende mensen, via een Belgische tolk die hen in het Spaans sprak...als je het mij vraagt absoluut niet efficient, maar op dat moment de beste manier op hen toch iets te leren. En in elk geval: als ervaring kan het wel tellen! :-) En enkel en alleen al de dankbaarheid op hun gezicht achteraf maakte het deze ervaring meer dan waard!

Slechts een van de vele ervaringen van deze week, maar wel een mooie illustratie van hoe ik word uitgedaagd om te groeien in nederigheid, maar tegelijk in zelfkennis en openheid, om te kunnen zien waar ik mijn bijdrage kan leveren, op mijn manier. 

Tot binnenkort!

Lieve groeten, 

Benedicte